Właśnie byłem w teatrze

[żmij]

A dziś o 20:30 w Teatrze TV "Powrót do Reims" z Jackiem Poniedziałkiem!!!

[Elfin]

Warto!
Tylko ile razy można to samo?
Książka też jest warta uwagi!

[Elfin]

Żeby nie tworzyć zbliżonych tematów zamieszczę post tutaj.
Ktoś na coś z tego repertuaru zamierza się "wybrać" do świata teatru tv?
Mnie Mariusz Szczygieł zainteresował.

[Hebius]

Zastanowię się.
Myślałem, że może chociaż Oscar Wilde będzie obowiązkowo, ale chyba i to zbyt nowoczesne, jak dla mnie.

Nowoczesna inscenizacja klasycznej angielskiej komedii odejdzie od Wilde’owskiej satyry społecznej. Widzowie zobaczą aktualną opowieść o młodych ludziach zanurzonych w konwenansach społecznych i poszukujących prawdy o sobie, również poprzez eksplorację własnych „alternatywnych tożsamości”. Pierwszoplanowym tematem jest ich konflikt między idealnym, zwykle niezgodnym z rzeczywistością, wyobrażeniem samego siebie, a krzywym zwierciadłem społecznych oczekiwań oraz potrzebą autokreacji. Główni bohaterowie to osoby z elit, gnębione jednak poczuciem nudy, beznadziei i bezsensu.

PEŁNA POWAGA. KOMEDIA DLA LUDZI BEZ POCZUCIA HUMORU
https://www.filmpolski.pl/fp/index.php?film=1268060

[Elfin]

Ja nie. Samo nazwisko Wilda to za mało na stratę czasu.

[Achim]

„ Przemiana“
Teatr Dramatyczny im. Szaniawskiego w Wałbrzychu
Sto lat po śmierci Franza Kafki jego twórczość nie przestaje inspirować. W przeciągu krótkiego czasu zobaczyłem nowy serial telewizyjny, inspirowany życiem i twórczością autora „ Procesu”, jak i dwie „ Przemiany „ na scenach Dolnego Śląska.
Wałbrzyski spektakl powstał w ramach WOLNYCH SCEN INICJATYW AKTORSKICH i jest monodramem Rafała Kosowskiego z udziałem reżysera i scenografa Tadeusza Rybickiego . Na Scenie Kameralnej Rafał Kosowski z niezwykłą muzyką Salvatore Sciarrino odgrywa studium lęku, przerażenia i ucieczki. Gregor Samsa, stłamszony przez rodzinę, rzeczywistość i pracę, ulega transformacji i jest to droga ucieczki, a może i poniekąd wyzwolenia. Wałbrzyski spektakl to majstersztyk aktorski Rafała Kosowskiego, jego pracy ciałem, posługiwania się rekwizytami, za pomocą których opowiada historię Gregora.

[Achim]

„Płaksy”
Teatr Modrzejewskiej w Legnicy
Hanoc Levin pisał ten dramat na łożu śmierci, umierająca na raka, a jednocześnie usiłując pracować nad jego inscenizacją. Tematem jest śmierć : odchodzenie biedaków w szpitalu w Kalkucie. Dla umierających personel szpitala gra spektakl teatralny o śmierci Agamemnona . Zatem teatr w teatrze, absurd, a przede wszystkim przechodzenie od życia do śmierci i sztuka, jako remedium na złagodzenie pożegnania. Są w przedstawieniu Łukasza Kosa, który po raz kolejny znalazł fantastycznie porozumienie z legnickim zespołem, elementy liryczne, chwytające za gardło, są sceny śmieszne, wręcz slapstickowe, jest ironiczny nawias. Publiczność w szpitalnych fartuchach ma możliwość współuczestniczenia w spektaklu.
Aktorzy legniccy w świetnej formie, przechodzą od scen poważnych do komedii, prezentują, po raz kolejny, umiejętności muzyczne. To poruszający spektakl, komediodramat czy tragikomedia o tym, co przecież spotka każdego z nas.

[Czartogromski]

Publiczność w szpitalnych fartuchach? Chyba bym wolał nie.

[Achim]

„ Romeo i Julia „
Teatr Capitol we Wrocławiu
Mam problem z ostatnimi spektaklami muzycznymi Klaty. O ile „ Sen nocy letniej „ w Teatrze Nowym w Poznaniu był świetny, o tyle niedawny „ Lazarus” w Capitolu już mnie nie zachwycił. Z najnowszą premierą Capitolu jest podobnie. Spektakl jest zbyt statyczny, to w większości odśpiewywanie piosenek, interakcja między postaciami dramatu pojawia się i znika. Scenografia cmentarna też do mnie nie trafia, choć rozumiem symbolikę. Bronią się młodzi i żarliwi odtwórcy ról tytułowych : Klaudia Waszak i Jan Kowalewski. Jest między nimi chemia i wspólne sceny poruszają. Z innych spektakli Capitolu wychodzę pamiętając piosenki, tu nic, żadnej . Świetne capitolowskie aktorki: Książę: Elżbieta Kłosińska
Rozalina: Ewa Szlempo-Kruszyńska, Duch Werony: Emose Uhunmwangho pojawiają się jako przerywniki muzyczne, ich role nie są w żaden sposób uzasadnione fabularnie. Jeszcze gorzej jest z rodzicami Romea :Montecchi: Tomasz Leszczyński i Pani Montecchi: Magdalena Szczerbowska. Oboje świetni aktorsko i wokalnie nie mają na scenie nic do roboty. Mój kolega wyszedł po przerwie, my zostaliśmy. Żal tego potencjału.
Pamiętam na zbliżeniu twarz Klaudii Waszak i jej poruszający monolog.

[Elfin]

Lazarus to przypadkowa playlista utworów bez pomysłu na resztę.
To przedstawienie/musical to dno i strata czasu, a nazwisko reżysera nic tutaj nie zmienia. Przestrzegam, bo nie znam nikogo, komu by się podobało choć trochę. Ten sam problem jest z Priscilla. Capitolu zalicza zjazd za zjazdem. A szkoda

[Czarek90]

Aleksandra Wach o nowym spektaklu wrocławskiego Capitolu:
"Wywoływanie duchów"
https://czaskultury.pl/artykul/wywolywanie-duchow/

Sam spektakl Klaty – w najlepszym przypadku – można uznać za przestrogę ukazującą bezsensowność przemocy. Wywoływane przez reżysera Szekspirowskie duchy nie mają widzom jego przedstawienia nic nowego ani ciekawego do powiedzenia. Można odnieść wrażenie, że ogromna machina produkcyjna Capitolu, świetny zespół i spektakularne środki sceniczne zaangażowane zostały tylko po to, żeby stwierdzić, że we współczesnym świecie nie ma miejsca na miłość. A to perspektywa nie tylko niezwykle ponura, ale też niebezpiecznie upraszczająca.

[Elfin]

Dla mnie Capitol to równia pochyła. Świetne miejsce, duży budżet i tyle tak nieudanych produkcji!
Odcinanie kuponów z przeszłości.

[Czarek90]

Wiesz co, z ostatnich premier byłem na Priscilli i na Statku. Wcześniejsze, jak Mock czy Frankenstein podobały mi się tak, że mogę pójść na nie kolejny i kolejny raz (zresztą na Mocka już ponownie się wybierałem, miałem bilet, ale zgarnął mnie covid :/).
Ze Statkiem miałem różnie (jak to na falach, raz u góry, raz u dołu) Ale ostatecznie zobaczyłbym go raz jeszcze, bo jednak zostawił we mnie jakieś konkretne emocje (choć może nie z takie wrażenie, jak np. Mock).
Natomiast Priscilla zostawiła u mnie duży niedosyt. Takie zmainstrejmowanie queeru, spłycenie, sheheszkowanie pod wujka z wąsem i tak dalej. Jeśli dobrze pamiętam, to chwilami byłem wprost zażenowany