To się czyta

[Hebius]

Sang Young Park, Miłość w wielkim mieście
Z koreańskiego przełożyła Marta Niewiadomska (Pani od koreańskiego)
Tajfuny, 2025

Dobrze napisane. Bardziej uniwersalne niż egzotyczne. W ogólnej wymowie dość smutne (dlatego spokojnie mógłbym polecić Achimowi,a Czartogromskiemu w ogóle).
Skojarzyło mi się z pisarstwem Annie Ernaux, choć to trochę lżejsza literatura i nie wiem, na ile autor czerpał z własnych gejowskich doświadczeń przy pisaniu czterech tekstów budujących opowieść o Youngu.

[Dorian_Gray]

Okładka wielu uciech nie zapowiada

taka sobie ta okładka ...

bohater to piętnastoletni Orvil Pym, który w roku 1930 spędza wakacje w lepszym hotelu
wraz z ojcem i dwoma starszymi braćmi ...

na stronie 65. natknąłem się na ciekawy fragmencik:

"Orvil patrzył na krótki gruby rzemień w swojej dłoni.
Zszedł do bielonej garderoby dla muzyków i zamknął drzwi na klucz.
Wpadł na dziwny pomysł, który go podniecił.
Zaczął się rozbierać i rzucać ubrania na wieszaki wokół ściany. Kiedy został
w samych butach i skarpetkach, chwycił pasek i stanął przed lustrem.
Przez chwilę przyglądał się sobie poważnie, po czym chlasnął się przez pierś,
tak że pasek smagnął go w plecy, a czubek użądlił w delikatną skórę pod pachą.
Widział jak ból wykrzywia mu twarz. Obnażone zęby błysnęły w lustrze,
kiedy z sykiem wciągał powietrze. Zawahał się, niepewny, czy zniesie kolejne smagnięcie.
Wstrzymał oddech, zagryzł zęby i uderzył jeszcze raz.
Był Henrykiem II, który odprawia pokutę nad grobem Becketa.
Krnąbrnym chłopcem prochowym na starej fregacie. Skazańcem
przywiązanym do drzewa na Tasmanii; galernikiem, męczennikiem chrześcijańskim,
szlachetnym eremitą na pustyni.
Po szóstym uderzeniu upuścił pasek i zaczął pląsać po garderobie, na poły z bólu, na poły w euforii.
- Będę się biczował i odprawiał pokutę każdego dnia - poprzysiągł na głos."

(tłumaczenie: Marcin Szuster)

przypomniało mi się, co ja wyprawiałem przed lustrem jako nastolatek

[Czartogromski]

***
U mnie przeżycia czytelniczo odmienne:



Małgorzata Micior: Powrozy. - Vectra, 2025.

Akcja powieści dzieje się w Kufszynku i okolicach, więc lektura obowiązkowa.

Wisława Szymborska powiedziałaby pewnie autorce: "Ale się pani napracowała...".

Mozół widać. Lekkości pióra nie widać. Gdy czytam o którejś z osób, że "nie posiadała konkretnego zawodu", jeszcze nie wiem, że wkrótce dowiem się, że "biurko posiadało szuflady". Do tego mnóstwo amatorskiego psychologizowania i całkiem poważnie traktowane bzdury z zakresu numerologii. Kufszynek to nie Macondo, nie może liczyć na wiele, ale jednak tą książką został zbyt okrutnie potraktowany.

"Kiedy dziecięce traumy budzą mordercze instynkty..." - czytam na okładce. Bardziej obawiałbym się morderczych instynktów obudzonych przez książkę w mieszkańcach Kufszynka.

Natomiast Brzeg na Opolszczyźnie miał szczęście, bo ulokowała tam akcję powieści "Post Scriptum" Milena Wójtowicz. Bohaterowie to Sabina Piechota, specjalistka do spraw BHP, i Piotr Strzelecki, psycholog, coach, doradca post mortem. BHP? Tak, bowiem "wampiry, wiły, strzygi, wilkołaki – one przecież także potrzebują psychoterapii czy odpowiedniego BHP w miejscu zatrudnienia!". Zabawne, w pakiecie kpina z wielu modnych trendów.



Milena Wójtowicz: Post Scriptum / lektor Kamil Pruban. - Wydawnictwo SQN, 2018, audiobook 2025 r.

[Hebius]

A Małgorzata Micior promowała już swoją powieść w Kufszynku?

[Czartogromski]

Miejmy nadzieję, że liczne obowiązki sprawią, że nie znajdzie czasu
***
Był właśnie Michał Zgajewski, którego "Wołanie umarłych"

dzieje się m.in. w okolicach Kufszynka i jak cały cykl z Norbert Krzyżem jest godne polecenia
***
A w "Post scriptum" Wojtowicz jest też drobny wątek kwalifikujący się do gejowszczyzny
***

[Achim]

„Mira kobieta światowa. Opowieść o Mirze Michałowskiej „
Monika Ksieniewicz- Mil przypomina i przywraca pamięć Miry Michałowskiej, pisarki, tłumaczki, żony dyplomaty. Chyba najbardziej znana jest jako autorka „ Wojny domowej „ i tłumaczka literatury angielskiej. Michałowska mogłaby być patronką kobiet współczesnych, szalenie niezależna i samodzielnie zarabiająca, mimo oficjalnego statutu żony ambasadora. Sama Michałowska mówiła o tym „ dzięki językom ominął mnie/../ status „ żony przy mężu” . Zawsze miałam własne, zarobione przez siebie pieniądze. Gdziekolwiek byłam na świecie- tłumaczyłam i pisałam „ . Michałowska jawi się z kart tych wspomnień jako tytan pracy, była jedną z pierwszych dziennikarek z Polski zatrudnionych w amerykańskich mediach i swoją pozycję zawodową budowała długo przed małżeństwem z ambasadorem Jerzym Michałowskim. Oczywiście Michałowscy wrogów mieli wszędzie i ta książka przypomina też peerelowski aparat donosicielstwa, podsłuchów, inwigilacji, antysemityzmu i koszmaru roku 1968. W opowieści o Michałowskiej przewijają się m.in. Słonimski, Kosiński, Rakowski, Andrzejewski, Konwicki i to także narracja o niełatwej historii dwudziestego wieku.
O ile cała książka jest chronologicznym zapisem życia Michałowskiej na tle epoki, to najbardziej poruszająca opowieść jest na końcu. Dziennikarka po śmierci męża zmaga się z depresją, zrywa długoletnie przyjaźnie/ od lat szkolnych z Ireną Szymańską/, ulega demonom choroby degeneracyjnej W ostatniej części „ Mira kobieta światowa” to także historia wyparcia. Mira Michałowska pochodziła z Łodzi, z asymilowanej rodziny żydowskiej. Cała jej rodzina zginęła w zagładzie, ona była już wtedy za granicą. Agata Tuszyńska wspomina w książce, kiedy jej mąż Henryk Dasko odważył się zapytać Michałowską o jej żydowskie korzenie . „ Nie chcę o tym mówić „ – rzuciła ostro i o tym także jest ta książka : o milczeniu, wyparciu, traumie, poczuciu winy.

[Hebius]

Mam wrażenie (ze słuchania Dziennika 1954), że Tyrmand Michałowskiej nie lubił. Jest coś na ten temat w biografii?

[Achim]

Masz rację, jest. Nie tylko on jeden....

[marcin]

Czytam Świat Kolei 5/2025
W pociągu, więc wszystko pasuje

[Czartogromski]

Majowe zaległości, jak widać.

[żmij]

Eh, no zaległości w czytaniu są najbardziej dotkliwe.

[Achim]

„ Kłamcy“
Proza Sarah Manguso to historia związku : pisarka Jane i artysta John spotykają się, zakochują, zakładają rodzinę. Happy endu w tej historii nie będzie. Ona, być może pod wpływem presji obyczajowej, bardzo stara się być w tym związku i okłamuje samą siebie, że jest ok. Czytelnikowi włączają się już wszystkie czerwone lampki i krzyczy podczas lektury do Jane : „ uciekaj dziewczyno” . John natomiast, mimo iż czarujący i przystojny, jest, jak mawiała moja ciotka ze Śląska „ darymny”. To nieudacznik, marzący o karierze artystycznej i sukcesie finansowym. Cała narracja prowadzona jest przez kobietę „ Na początku byłam tylko sobą. Wszystko, co mnie spotyka, myślałam, jest moje i tylko moje. Potem poślubiłam mężczyznę, jak to kobieta/…/ Dałam się wplątać w historię opowiedzianą już z dziesięć miliardów razy”. Jane całkowicie się partnerowi podporządkowuje, zawiesza własną karierę pisarską i okłamuje siebie i wszystkich, że jest ok. Oczywiście można by powiedzieć, że spotyka ją za to kara, ale to uproszczenie. Związek, samotność w nim, udręka macierzyństwa, codzienność – tu wszystko pokazane jest bez lukru. Powszedniość to znój, trud z momentami fajnego życia. Wściekłość to atrybut przynależny egzystencji kobiety, ale „ to nie tak, że wściekłość jest nam przyrodzona : dorosłyśmy i skończyłyśmy jako wściekłe kobiety”. Męskie doświadczenie też nie jawi się optymistycznie : „ Było mi żal mężczyzn , bo przez całe życie muszą pozostawać tacy sami i nie znają poczucia nieokiełznanej furii” . Co jest źródłem wściekłości bohaterki. Ona sama potrafi świetnie to zdiagnozować; „ Mój własny czas i moje własne życie zostały przejęte . Może właśnie dlatego jestem taka wściekła”
„ Kłamcy” to także niestandardowy portret samotnego macierzyństwa. Jane, mimo nawału pracy, związanej z dzieckiem, opisuje ich szczególną więź, bliskość, czułość.
To mocna książka, świetnie napisana i zmuszająca do refleksji.

[Hebius]

Czyli kolejny tytuł pokazujący, jak złe było to, co było kiedyś uważane za normalne.
Niestety tej nowej prozy, zachwalającej atrakcje życia wg współczesnych wzorców - z wyzwoloną od macierzyństwa kobietą realizującą swoje ambicje - pewnie nie będzie już komu czytać.

Sarah Manguso, Kłamcy
Okładka niezła.

@achim
A z teatrem to się nie poddawaj. Jakby co na Forum zawsze łatwiej znajdziesz wszystkie swoje teksty w jednym miejscu

[Hebius]

U mnie ostatnio w lekturze głównie zbiory opowiadań. Po tomiku "Jędnoręki" Tennessee Williams, który przy powtórce okazał się mniej przygnębiający niż to zapamiętałem, skończyłem właśnie "Jerozolimską plażę "


Iddo Gefen, Jerozolimska plaża
przekład Anna Halbersztat (Znak 2023)

Sporo w tych tekstach fantastyki, nieoczywistej i w sumie niezłej. Odniesienia do sytuacji w Izraelu ciekawe i uświadamiają, że ludzie, którzy żyje w stanie wojny od początku istnienia kraju, nie bardzo mają szanse na to, by być normalnymi. Humor podszyty smutkiem.

Bardzo dobrze wydane sześć złotych (5.75 zł dokładniej).

W Czwórce (PR4) można posłuchać rozmowy z tłumaczką o autorze i opowiadaniach ze zbioru.
https://www.polskieradio.pl/10/482/Arty ... ddo-gefena