Chyba drugie moje podejście to tej książki... Bardzo miałem ochotę na coś lekkiego i niestresującego.
Kryminałek bardzo chmielewski, ale niestety, autor nie trafił na dobrego redaktora. Aż się prosi wyrzucić niektóre rzeczy, które trafiły do powieści tylko dlatego, że autor je wymyślił, a nic nie wnoszą do fabuły. Czyta się, ale mnie korciło, żeby wziąć ołówek i powykreślać to i owo.
Sluchajcie Hebiusa i czytajcie Bassaniego! Sama jakosc prozy przekonuje; detale z epoki (lata 30-te, 40-te) dla koneserow - historia sugar daddy w bodajze latach 30-tch w polnocnych Wloszech opisana spoza "ukladu", w tym rozbijanie sie szybkimi samochodami.
Czytalem tez powiesc Ogrod rodziny Finzi-Continich i opowiadania.
Powiesc opisuje dosc szczgolowo (e.g. ewolucja stosunkow w klubie tenisowym, ceremonie religijne) bogata rodzine dalece zlaicyzowanych zydow w faszystowskich Wloszech na szerokim tle Ferrary.
A ja kończę właśnie zadziwiający i wciągający kryminalny melanż "Małego życia" z "Queer as Folk" (pierwszy sezon wersji amerykańskiej) i "Modą na sukces" (The Bold and the Beautiful), czyli przeznaczonego dla młodzieży Rado Boya, Doroty Jaworskiej
Balún-Canán, historia z Chiapas o indianach i rodzinie białego właściciela, opierającego się nieuchronnym zmianom. Przeczytałem, bo książka była na liście lektur oddających klimat poszczególnych regionów Meksyku. Na początku trochę się ciągnie, ale w sumie może być.
Pod konarami kasztana,
Pan zablokował mnie,
a ja Pana.
Mikołaj Milcke, Gej w wielkim mieście
To nie jest Prus. Ani nawet Szczygielski.
Ale jak się już człowiek przyzwyczai do blogowo-pamiętnikarskiego stylu opowieści, to się wciąga w historię.
Ja już nie
Ciekaw jestem wrażeń, bo dla ciebie to trochę jak książka historyczna
Mariusz Kurc recenzując w ostatniej Replice czteropak Milckego napisał:
Nie są to "powieści z kluczem", nie jest to "literatura z wyższej półki", raczej tak zwane "samo życie". A jak wiadomo, życie jest (tele)nowelą.
Przyznam, że byłem pełen obaw (z braku zaufania do talentu MM nie kupiłem powieści, gdy się ukazało po raz pierwszy) przy siadaniu do lektury. I zostałem przyjemnie zaskoczony. Tak, to nie jest literackie arcydzieło, ale takie całkiem porządne czytadło ze średniej półki i całkiem dobry opis kawałka gejowskiego świata z początków XXI wieku (2002-2003).
Hebius pisze: ↑01-06-2019 22:24:15Ciekaw jestem wrażeń, bo dla ciebie to trochę jak książka historyczna
Coś w tym jest. Już na pierwszych stronach miałem takie WTF o czym on pisze egzaminy na studia bazary z butami na centralnym chociaż hitem był stadion 10lecia i Rosjanie nie mogłem skojarzyć o co chodzi, zaczaiłem po chwili, że faktycznie coś takiego istniało i kiedyś rynek to były stoiska ruskich.
Wczoraj zacząłem więc pewnie tego będzie więcej. Ale podoba mi się. Tak niestety jest jak on opisuje jak się przyjeżdża z wiochy do Wawy.
Też tak miałem, że myślałem, że tam tramwaje są z każdej strony
Zgadzam się z Hebiusem. Nie jest to wielka literatura, ale czyta się przyjemnie, widać, że autor włożył w to serce. Podoba mi się, i nawet wybaczam natrętny momentami dydaktyzm powieści (bycie gejem to nic złego, na czacie możesz trafić na nieuczciwych ludzi, nie ufaj nieznajomym, zabezpieczaj się itp)
Gdy ludzie spotykają się z górami, dzieją się wielkie rzeczy.
(William Blake)
no przecież tam nawet w przedmowie (czy posłowiu) stało, że założeniem autora było nie dawać imienia bohaterowi, żeby każdy mógł to odnosić do siebie - z tego co pamiętam.
to jest z założenia anty-Lubiewo. pod względem warsztatu i przesłania (zakładając że w Lubiewie jest jakieś), książka która ma być zrozumiała dla każdego gimnazjalisty, który umie czytać.
Ostatnio zmieniony 06-06-2019 22:06:55 przez bolevitch, łącznie zmieniany 1 raz.
Krzysztof Varga: Księga dla starych urwisów.
Rozumiem, że jako mistrz felietonu Varga miał prawo i obowiązek napisać te książkę właśnie tak. Ale jednak... Nic by się nie stało, gdyby był indeks i choć trochę przypisów (bibliograficznych, źródłowych), które w niektórych miejscach aż się proszą.
Niemniej jako czytadło rzecz niezła i przekonująca, że trzeba sobie Niziurskiego powtórzyć.
bazary z butami na centralnym 
