To się czyta

[Walpurg]

Już biedak nie dostanie Nobla a należał mu się.

[OpusDei]

To dopiero mój drugi (po Judaszu) Oz, ale uważam podobnie. A najbardziej szkoda Philipa Rotha.

[Achim]

„Hiacynt”
Remigiusz Ryziński nie ukrywa w swojej książce tonu osobistego, sam przyznaje, że pisanie ma dla Niego charakter katartyczny-jest uwolnieniem się od emocji, wybawieniem. Ton osobistego zaangażowania jest tym bardziej widoczny, gdy uświadomimy sobie, że akcja „Hiacynt” jako przejaw homofobii ma się dobrze, nie została rozliczona i tak naprawdę w nastawieniu aparatu państwowego do homoseksualistów niewiele się zmieniło. Gdy Autor pisze o mrocznych czasach stanu wojennego :” parta, w szalonych parkosyzmach, broni państwa przed antypolskimi zakusami wrogów narodu i rodziny i pragnie tylko lokalnej wizji prawa i sprawiedliwości. Przeciwnicy- głoszą media rządowe-dobijają zaś własny kraj, chcą go sprzedać Niemcom/…./, nakładają Polsce stryczek na szyję, a niektórzy tak zwani Polacy, są grabarzami państwa”, to można by to spokojnie odnieść do aktualnej sytuacji. Konkluzja jest pesymistyczna, przez te czterdzieści lat nic się nie zmieniło nie tylko w nastawieniu opresyjnej państwowości wobec gejów, ale też do wszystkich innych obywateli, którzy nie wyznają jedynie słusznej narracji. I obywatele ci rozumieją, ”że kraj, w którym żyją, chce zgotować im piekło”.
Ryziński wykonał ogromną pracę dokumentacyjną, śledząc ślady homofobii już w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku, rozmawiając ze świadkami tamtych czasów i przypominając zapomniane, nierzadko tragiczne postaci, jak jeden w pierwszych aktywistów ruchu gejowskiego w Polsce, Waldemar Zboralski.
Autor ” Dziwniejszej historii” analizuje homoseksualność zgodnie z założeniami Foucalta o działaniu władzy, ujednoliceniu społeczeństwa i jego kontroli. Mimo solidnej dokumentacji i wartości faktograficznej jest „Hiacynt” opowieścią o barwnych, niełatwych losach ludzi, którym przyszło wtedy żyć i ich próbach ułożenia sobie życia, wbrew wszystkiemu, bo jak pięknie mówi w książce Andrzej Selerowicz, którego zasługi dla emancypacji ruchu gejowskiego w Polsce są ogromne, „ miłość jest wtedy, kiedy oglądając telewizję, trzymasz za rękę człowieka, którego kochasz” . Może to i sentymentalne, ale ładne.
Ryziński przypatruje się swoim bohaterom, kulturze i obyczajowości homoseksualistów tamtych czasów z życzliwością i zrozumieniem i uzmysławia, że ” wszystko, co normą nie jest –ma odcienie, warstwy, niuanse” .
To bardzo ważna i potrzebna książka, bo wypełnia pewną lukę faktograficzną, ale nie tylko. „Hiacynt „ ma aspekt szerszy. Opisuje bowiem prześladowania homoseksualistów za czasów PRL przez filtr sytuacji dzisiejszej i przypomina, że „ wolność to doświadczenie, które jest zbyt wielkie do uchwycenia. To proces, a nie stan i ma swoje granice, miarę, wyznaczniki i cele”.
Jest taka piękna powieść Milana Kundery „ Życie jest gdzie indziej „. Obawiam się, że jej tytuł wciąż dotyczy sytuacji i praw osób homoseksualnych w Polsce.

[OpusDei]

Curzio Malaparte, Kaputt


Powtórna lektura po pięciu latach, tym razem pełne polskie wydanie (z mojego starego PRL-owska cenzura powycinała niektóre fragmenty). Dobrze byłoby też wznowić Skórę.

[marcin]

Kontynuuję powtórną lekturę Sapkowskiego (w tym nowym wydaniu w twardej oprawie, więc w sumie fizycznie te książki czytam pierwszy raz )

Czas pogardy
Chrzest ognia

A teraz:
Wieża jaskółki

Ale to dobre

[Czartogromski]

Lepsze niż w miękkiej oprawie?
(No dobrze, dobrze: też lubią czytać z dobrze wydanej książki)

[marcin]

Lepsze. Przyjemniej trzymać w dłoni coś twardego niż miękkiego

[Czartogromski]

Te geje to tylko o jednym myślom.

[marcin]

Że co? Ja mówię o książce i nie odpowiadam za twoje Czarcie skojarzenia

[Czartogromski]

[OpusDei]

Piotr Stankiewicz, Pamiętam

(proszę nie sugerować się zdjęciem - tylko takie jest na stronie wydawnictwa; mój egzemplarz jest bez tej nakładki)

Książka wtórna wobec I remember Brainarda i Pamiętam że Pereca, ale to nie znaczy, że jest zła. Wręcz przeciwnie, pokolenie urodzone w latach osiemdziesiątych nad Wisłą potrzebowało jej.

Kilka fragmentów:

Pamiętam smerfne hity.

Pamiętam Zair i Birmę.

Pamiętam serial "Kawaleria powietrzna" i że wszyscy byli oburzeni, że wojsko przeklina.

Pamiętam transformatory z wymalowaną czaszką.

Pamiętam gazety lub czasopisma.

Pamiętam, że modem zajmował linię telefoniczną i jak ktoś w domu korzystał z internetu, to nie można było rozmawiać.

Pamiętam, że kiedyś nie było godziny 21.37.

[Czartogromski]

O, ja też pamiętam

[OpusDei]

To wszystko? Ja np. nie pamiętam tego:

Pamiętam serial "Dzień za dniem" o Corkym Thatcherze, który miał zespół Downa. Pamiętam, że jak się kogoś nie lubiło, to się mówiło, że jest "downem" albo "korki".

Na portalu gazeta.pl jest chyba jeszcze forum poświęcone latom 90. Wyczytałem tam, że "korki" za sprawą tego serialu był wtedy synonimem osoby z zespołem Downa, później jakoś wyszedł z użycia. "Dałna" naturalnie pamiętam, w podstawówce sam wyzywałem tak nielubianych kolegów.

To jeszcze jest dobre:

Pamiętam Eduarda Szewardnadze, że fascynowało mnie jego nazwisko.

Mnie też!

Pamiętam, że w "Gumisiach" było wieli tuneli i tajnych przejść i to mi się bardzo podobało.

[Czartogromski]

Mnie tam korki kojarzą się korepetycjami.

[marcin]

Większość z tego pamiętam, aczkolwiek "Zair i Birma" nie kojarzę.

[jazzik]

Kurcze, pamiętam wiele z tych rzeczy, praktycznie wszystkie, muszę sobie kupić tę książkę. Na początku podstawówki męczyłam całą rodzinę smerfnymi hitami. A także bardzo ceniłam to, że modem zajmował linię telefoniczną, więc nie mogli się dodzwonić ze szkoły i powiedzieć o mojej nieobecności. Co za cudowne czasy, ma ktoś może wehikuł czasu na sprzedaż?

[marcin]

No, piękne lata 80 i 90

[OpusDei]

Bracia Karamazow Drugie podejście, a i tak ciężko wchodzi. Idiotę czytało mi się znacznie lepiej.

[Walpurg]

Eeeeeee, Bracia są super!

[bolevitch]

Braci mi się dobrze czytało, choć to było chyba 10 lat temu. Pisałem tu, że męczę się z Idiotą. i wciąż się męczę. być może dokończę z przyzwoitości, ale muszę przyznać, że opisani ludzie w ogóle mnie nie obchodzą, nie rozumiem ich motywów, ich trybu życia.