To się czyta

[gaynau]

Przecież czytuje forum. Ubaw po pachy.

[Achim]

Achimie zapytam z czystej ciekawości: czy taka literaturę stricte rozrywkowa też czasami czytujesz czy tylko same takie strasznie poważne zawsze rzeczy?

Zacząłem się poważnie zastanawiać, co to jest literatura rozrywkowa?

[jordi]

Tak poważnie to nie widzę sensu w takim rozróżnieniu poza sytuacją, w której czytanie jakiegoś typu literatury jest u kogoś stricte związane z pracą. Wtedy jest to literatura zawodowa, a wszystko inne to literatura rozrywkowa.

[Ballordo]

Obowiązkowo Krwawy południk albo wieczorna łuna na zachodzie i W ciemność.

Dzięki

[marcin]

Zacząłem się poważnie zastanawiać, co to jest literatura rozrywkowa?

Moim zdaniem to taka z której niczego się nie dowiadujemy i nic nie daje w sensie poszerzenia wiedzy. Jedyna korzyścią, za to olbrzymia, jest błoga przyjemność z lektury

[jordi]

Ja dowiaduję się wielu rzeczy dla rozrywki właśnie. Moim zdaniem literatura popularnonaukowa jest jak najbardziej rozrywkowa.

[Achim]

Marcin dał mi temat do rozmyślań. Może każda lektura, poza tymi związanymi z pracą, jest właśnie rozrywką i miłym spędzaniem czasu.

[Achim]

„ Rzeźnia numer jeden i inne reportaże z Niemiec”
Jerzy Haszczyński pokazuje w swoich reportażach różne aspekty współczesnych Niemiec, ale tło historyczne jest w nich bardzo ważne i znaczące. Poza historiami z pierwszych stron zdarzeń są tu kameralne, ludzkie losy zawsze mocno osadzone w określonej rzeczywistości społeczno- politycznej. Mamy tu echa i konsekwencje II. Wojny, terroryzm, podział Niemców na „ wschodnich” i „ zachodnich”, społeczeństwo „ multikulti”, ale i pytanie o polskich przodków Angeli Merkel, poszukiwanie ciała Róży Luxemburg czy aktualne sympatie polityczne Eriki Steinbach. Kalejdoskop ludzkich biografii na tle najważniejszych wydarzeń XX. wieku. Autor jest nie tylko znawcą niemieckiej polityki i obyczajowości, ale przybliża polskiemu czytelnikowi najnowsze wydarzenia, jak choćby fakt, że społeczeństwo niemieckie nie może już funkcjonować bez imigrantów, czy najnowsze ruchy polityczne typu „ Pegida „ czy „ Reichsbürger” .
W książce o Niemczech paradoksalnie aktualnie brzmią słowa nieznanego anonimowego autora, które zmobilizowały przed ponad trzydziestu laty mieszkańców enerdowskiego Arnstadt do protestów przeciw komunistycznej władzy :
„ Co to za życie?
Tu, gdzie prawda staje się kłamstwem
gdzie fałsz berło dzierży/…/
Co to za życie?
gdzie starcy rządzą
gdzie ludzie na granicach zdychają.”

[Yoda]

Wang Huning - "America against America"

Książka chińskiego intelektualisty Wang Huninga, który podróżował po Ameryce w końcówce lat 80-tych i spisywał swoje przemyślenia. Dziś jest on w Komitecie Centralnym Chin i jednocześnie pozostaje jednym z najważniejszych doradców trzech ostatnich przewodniczących ChRL - JIanzg Zeminga, Hu Jintao i Xi Jinpinga:

[Dorian_Gray]

zacząłem prezent wigilijny ...
Jo Nesbø "Krwawy Księżyc"

[uzytkownik_konta]

Ja zacząłem "Doktora No", bo chciałem się wreszcie dowiedzieć (i pośmiać), czy to prawda, że w książkach Bond jest mizoginicznym alkoholikiem, a narracja jest rasistowska. Potem zapomniałem zabrać z domu rodzinnego, więc przeczytałem dotychczas tylko z 1/3. Melduję, że już na tym etapie potwierdza się, iż Bond jest alkoholikiem, a narracja jest rasistowska. Nie było jeszcze za bardzo mizoginii (chyba), ale za to okazuje się, że Bond jest też dziecinny.

Więc jako, że zapomniałem tamtej, a "Doktor No" zajmował na stosiku pozycję wypełniacza lżejszego, to wziąłem się za kolejną tego typu książkę z kolejki. Myślałem, że będzie słaba, taka typowa true-crime pulpa (zwłaszcza biorąc pod uwagę pozbawiony polotu tytuł i jakieś "Ballady morderców" z dupy na okładce), kupiona za grosze z kosza. Zresztą stąd ten Wrocław, pomimo że nie mam z nim nic wspólnego.



Iza Michalewicz, "Kryminalny Wrocław". Styl może ma mankamenty - większość jest w pełni poprawna i stosunkowo neutralna, ale niekiedy wpada w zbytnią kwiecistość, jak dla mnie. TYM NIEMNIEJ, jest to bardzo dobrze napisane, m.in. pod względem doboru poziomu szczegółowości, tempa, rytmu itd. Ogólnie bardzo mi się podoba.

[jordi]

Ja zacząłem "Doktora No", bo chciałem się wreszcie dowiedzieć (i pośmiać), czy to prawda, że w książkach Bond jest mizoginicznym alkoholikiem, a narracja jest rasistowska. Potem zapomniałem zabrać z domu rodzinnego, więc przeczytałem dotychczas tylko z 1/3. Melduję, że już na tym etapie potwierdza się, iż Bond jest alkoholikiem, a narracja jest rasistowska. Nie było jeszcze za bardzo mizoginii (chyba), ale za to okazuje się, że Bond jest też dziecinny.

Czy to nie jest tak, że Bond jest trochę jak bajka z dzieciństwa? Ma się go w wyidealizowanych wspomnieniach i dopóki właśnie się nie siądzie i nie przeanalizuje to jest po prostu miłym wspomnieniem. A jak już się siądzie to cały urok pryska.

Gdy zastanowić się nad bajką o Kopciuszku to widać, że rolą rekomendowaną młodym kobietom jest grzecznie wypełniać polecenia i czekać cierpliwie na księcia. Rodzice lub opiekunowie mają prawo aranżować związki a także polecać dzieciom okaleczanie się dla zawarcia korzystnego społeczno-ekonomicznie związku.

Podobnie gry komputerowe z młodości po ponownym uruchomieniu po latach mogą stracić na uroku jaki został po nich w pamięci.

Ludzie, którzy tęsknią za PRL powinni obowiązkowo oglądać archiwalne wydania Dziennika Telewizyjnego i innych programów na temat tego jak wyglądały kontakty klienta z „gospodarką uspołecznioną”.

[w300]

Stare Bondy to faktycznie takie Bajki z Dzieciństwa pod warunkiem ze ogląda się je 30 lat po premierze .Mam je ponagrywane na dysku w TV i jak nic ciekawego nie ma w TV włączam je sobie . Najbardziej lubię właśnie te bajkowe z Rogerem Moorem i Sean Connerym.Ostatnio ogladalem W tajnej służbie Jej Królewskiej Mości (1969) - Tez bajeczka ale fajna

Archiwalne DT tez lubie le najlepsze sa te z Pierwszych lat 90-tych juz wiadomości

[uzytkownik_konta]

Nie wiem czy "cały urok", bo w sumie nie jest to aż takie, żeby było kompletnie bezwartościowe jako literatura typowo rozrywkowa. Ale ogólnie tak, zdecydowanie.

[marcin]

Czytam "Historię naturalną smoków"
Pierwszy tom bardzo nietypowego cyklu fantasy, główna bohaterka to samozwańcza naukowczyni pasjonująca się smokami. Całość to takie połączenie epoki wiktoriańskiej i problemów emancypacji kobiet z dość nietypowym fantasy. Podoba mi się

[Ballordo]

Zakochałem się w sposobie przekazywania wiedzy popularnonaukowej, czynionej przez Łukasza Lamżę. Stał się moim ulubionym polskim autorem w tej dziedzinie, po przeczytaniu jego najnowszego dzieła "Trudno powiedzieć". Teraz czytam kolejne - "Połącz kropki". Do tej pory znałem go bardziej jako jutubera (cykl "Czytamy naturę").

[uzytkownik_konta]

Czytam "Historię naturalną smoków"
Pierwszy tom bardzo nietypowego cyklu fantasy, główna bohaterka to samozwańcza naukowczyni pasjonująca się smokami. Całość to takie połączenie epoki wiktoriańskiej i problemów emancypacji kobiet z dość nietypowym fantasy. Podoba mi się

Nigdy nie trawiłem fantasy; ale to brzmi tak dobrze, że chyba sobie dopiszę do listy!

[marcin]

S. Lem: Opowieści o pilocie Pirxie
Czytam po raz drugi, ale w tym wydaniu po raz pierwszy

[uzytkownik_konta]

O, niedawno do tego wróciłem. Ostatni raz czytałem dość dawno, w późnym gimnazjum albo wczesnym liceum. Zawsze byłem największym fanem "Albatrosa", za klimat. Ale kiedy czytałem "Opowieści..." ostatnim razem, uderzyło mnie coś, czego wcześniej nie zauważyłem - jak genialny jest "Terminus".

Jezus Maria, jak on to zrobił. To jest jedna z tych rzeczy, na które patrzę i po prostu nie mogę uwierzyć, że to w ogóle możliwe. Że w latach 60. z taką precyzją opisał uczenie maszynowe, i to jeszcze z taką dojrzałą wycieczka w jego etyczne aspekty, z uwzględnieniem nawet tego całego black box, czyli tego, że...

Spoiler

...w praktyce do końca nie dowiadujemy się, i chyba w świecie przedstawionym też nikt tego nie wie - bo to, co się stało, jest, jak rozumiem, całkowicie nieprzewidzianym efektem - czy to właściwie naprawdę była jakaś samoświadomość, która się tam wytworzyła przez cały ten czas, kiedy Terminus ten zbiór danych w kółko obrabiał; czy tylko odtwarzał to w kółko jak jakiś chatbot. I Pirx tak naprawdę postanawia dokonać eutanazji w zasadzie na wszelki wypadek, a może wręcz tylko dlatego, że jest to po prostu estetycznie nieprzyjemne.

Gdyby to samo napisał dzisiaj, byłoby to dokładnie tak samo trafne i adekwatne.
A tak poza tym, to klimatem "Terminus" rozkłada nawet "Albatrosa". Opisy są tak niesamowicie plastyczne, że człowiek się czuje jakby film oglądał. Jest w tym z jednej strony makabryczna tajemnica, żal, poczucie straty i tragizmu; z drugiej - melancholia i kompletna pustka tej podróży; a do tego jeszcze ten klimat surrealizmu i narastającego absurdu, który towarzyszy ludziom niemogącym przez dłuższy czas spać po nocach. U Lema naprawdę trudno jest wybrać, ale to może być jego najbardziej wybitne dzieło. W sumie bardzo nie lubię tak wybierać, co jest najlepsze, jeśli chodzi o sztukę; ale w tym wypadku trudno jest tego uniknąć, bo "Terminus" jest tak monumentalnie genialny. Wcześniej myślałem, że "Kongres futurologiczny", zresztą w istocie z dość podobnych względów, ale nawet to blednie; zresztą nie dorasta też stylistycznie.

[Achim]

„ A gdy obejrzysz się za siebie „
Duża epicka rodzinna saga Juana Gabriela Vasqueza wpisuje się w wielką tradycję prozy latynoamerykańskiej. Punkt wyjścia zapowiada historię rodzinną. Kolumbijski reżyser Sergio Cabrera/ postać autentyczna/ uczestniczy w retrospektywie swojej twórczości w Barcelonie. Spotyka się z synem, umiera mu ojciec, walczy o zachowanie związku. Ale powieść Vasqueza to dużo więcej, niż tylko familijna saga. Poprzez historię Cabrerów autor opowiada o zaczadzeniu ideologią polityczną, walce o niezależność w czasach totalitarnych. Brutalny wiek XX gorzko doświadcza rodzinę Cabrerów : Hiszpańska wojna domowa, Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna w Chinach, partyzantka Kolumbijskiej Partii Komunistycznej. To gorzkie, traumatyczne doświadczenia. Vasquez kreśli fascynujące postaci bohaterów, zwłaszcza Sergio, jego siostry Marianelli i ich rodziców ojca, Fausto i matki Luz Eleny . W stosunku do nich powieść Vasqueza to „bildungsroman”. Bohaterowie zmieniają się w zależności od sytuacji historycznej, w której przyszło im żyć, przystosowują się. Mimo wszystkich dramatycznych przeżyć w powieści Vasqueza jest jednak nadzieja. Rodzina, mimo trudności i nieporozumień jest wartością i potrafi być opoką.
Drugim tematem tej prozy jest kino. Bohater jest przecież reżyserem filmowym i w najtrudniejszych chwilach życia szuka ukojenia w kinie. Filmy, które ogląda choćby : francuską Nową Falę czy „ Konformista” Bertolucciego to kamienie milowe w historii filmu. Kino jest ucieczką, wytchnieniem, pasją od historii, bo „ jakże uparta jest historia/…/ pojawia się, kiedy najmniej się jej spodziewamy, jakby się nami bawiła”.