To się czyta

[marcin]

Dlaczego?

[Dorian_Gray]

22 września zaczynam czelendż:
czytanie w oryginale Władcy Pierścieni

[jazzik]

Marcin, źle się wyraziłam - on nie się temu dziwi a to znaczy, że ta cała polska martyrologia to nie jest kwestia powstała po II WW.
Gdybym miała pod ręką, to bym wrzuciła fragment, bo trochę tego, co uznałam za szczególne ciekawe, pozaznaczałam.

[marcin]

Zaległe lektury cz. V

"Lęk" Sablika, wyd. Vesper

Zakupiłem i się zabrałem, poprzednia powieść tego autora (Winda) podobała mi się dużo bardziej. No ale też nie jest źle.

[Ballordo]

Ciekawa książka, rozbawiłp mnie np. spostrzeżenie autora dlaczego Polacy lubią celebrować porażki, a nie zwycięstwa.

Jak dla mnie to genialne są te spostrzeżenia (jakże aktualne, np. dotyczące beztroski Polaków na drogach) i przygody opisywane przez autora. Bawię się świetnie czytając tę książkę.

Kiedy się myłem, usłyszałem gdakanie za drzwiami - właścicielka hotelu weszła bez pukania (...), w każdej ręce trzymała mocno trzepoczącą się kurę - dropiatą i czarną. Zapytała, którą też wolałbym na obiad. Poczułem, że winienem dokonać szczegółowych i fachowych oględzin.

I tak dalej. Tego świata już nie ma, może dlatego opis zwyczajów i obyczajów jest tak ciekawy dla współczesnego czytelnika.

[marcin]

Czytam Dicka "Opowiadania najlepsze" (seria Wehikuł czasu)

Wole powieści, za zbiorami opowiadań nie przepadam, ale te się czyta naprawdę dobrze.

[Achim]

„ Rów Mariański „
Powieść Jasmin Schreiber była dużym sukcesem czytelniczym w Niemczech. Zresztą sama postać Autorki jest bardzo ciekawa: z wykształcenia zoolożka, bardzo aktywna w Internecie jako blogerka . Pisze o swojej depresji, towarzyszeniu w odchodzeniu umierającym i ich rodzinom, fotografuje zmarłe dzieci. Schreiber pisze o tematach niewygodnych : śmierci, żałobie, ale „ Rów Mariański”, mimo tematyki przepracowywania straty i nadchodzącej śmierci, ma wiele elementów komediowych. Schreiber pokazuje bogactwo życia : przyrodę, zwierzęta/ są tutaj pełnoprawnymi bohaterami/, przyjaźń, wspólnotę.
Bohaterami książki, która jest jakąś wariacją „ powieści drogi” są biolożka Paula i emeryt Frank/ w niemieckiej oryginalnej wersji Helmut/. Oboje na swój sposób przeżywają żałobę, lecz „ Rów Mariański „ to także powieść o miłości, która ma wiele odmian, kończy się, by wejść w inną fazę . Osoby przeżywające żałobę tworzą tutaj rodzaj wspólnoty, mówią jednym językiem. Życie bohaterów pokazane jest tutaj jako kalejdoskop, gdzie tęsknota, śmierć, miłość, humor przeplatają się ze sobą.
Mądra książka, niosąca nadzieję.

[Achim]

„ Ich matki, nasi ojcowie”
Reportaże Piotra Pytlakowskiego noszą podtytuł „ niewygodna historia powojennej Polski „ i o tym właśnie jest ta książka: o faktach przemilczanych, zapomnianych, wypartych. Poszczególne, tragiczne losy tworzą kalejdoskop biografii, z których składa się wielka historia. Poprzez perspektywę jednostek Pytlakowski opowiada o wypędzeniach, przesunięciu granic, repatriacji, nowej tożsamości, języku, kulturze. W epilogu autor przypomina, że „ chcąc nie chcąc, nosimy w sobie traumę naszych dziadków i rodziców” i „ cierpienia są uniwersalne”. Ta książka, choć opowiada o wydarzeniach sprzed lat, stanowi też żywy komentarz do Polski współczesnej, co podkreśla jeden z bohaterów, który pragnie pozostać anonimowy : „ nasze społeczeństwo nie dorosło jeszcze w pełni do zrozumienia tolerancji i ciągle wyskakuje z życiorysami dziadków z Wehrmachtu lub innej przynależności „.
Reportaże Pytlakowskiego to nieodrobiona lekcja Polaków jako społeczeństwa, przypomnienie bolesnej historii, wielokulturowości tych ziem. Tu nic nie jest jasne, proste ani jednoznaczne. Bohaterami reportaży są najczęściej dzieci, które nie rozumiały pojęć typu wojna czy faszyzm, ale ich życie II wojna zmieniła radykalnie. Ta książka w dobie wojny tak niedaleko nas zyskuje teraz zupełnie nowe, dramatyczne znaczenie.

[Czartogromski]

Achim ambitnie.

[marcin]

Mi jest zawsze wstyd się wpisywać po Achimie, bo on tak ambitnie a ja zwykle z jakąś fantastyka mniej ambitna

[Achim]

Czuję ironię aż tutaj

[marcin]

Nie. Było to nieco żartobliwie, ale nie ironicznie.

[jazzik]

W "Ich matki, nasi ojcowie" jest, o ile się nie mylę, również historia Siegfrieda Kapeli, o którym czytałam książkę "Wszystkie ucieczki Zygfryda".
Ciekawe to jest, bo były również takie historie, że sieroty trafiały do polskich domów dziecka i nie mogły być zabrane z wyjeżdżającymi krewnymi.

[marcin]

Kolejna rzecz z Uczty Wyobraźni, tym razem "Osama"

[Achim]

„ Barszalona“
Obraz Barcelony zupełnie inny niż znamy z przewodników czy turystycznych wojaży. Bohaterka, Polka Matylda uczy w Barcelonie angielskiego, ale o tym w książce jest niewiele . O jej życiu nomadki, poprzednio mieszkała w Azji, także nie. Narratorka mieszka bowiem w dzielnicy Raval wśród nielegalnych imigrantów, pracownic seksualnych i najrozmaitszych freaków i opisuje najprzeróżniejsze ludzkie typy. Mamy tu prawdziwe dramaty, mamy szkice charakterologiczne i aż żal, że w mozaikowej strukturze tej prozy o niektórych postaciach jest tak niewiele. Matylda przesiaduje w podłych barach, ufa ludziom, co przysparza jej wielu perypetii.
„ Barszalona „ to trochę inne spojrzenie z ukosa na wielokulturowość . Autorka darzy wszystkich swoich bohaterów rysem sympatii, nie osądza i nie ocenia, ma duży zmysł obserwacji i ogromną empatię i dystans do otaczającego świata.

[Czartogromski]

Przydałby się temat "Informacje zbędne, ale wyszukane pewnym nakładem pracy, które jakoś tam wyszukującego ucieszyły, a którego nikogo innego nie zainteresują". No ale z samego tytułu wynika, że temat taki byłyby równie zbędny jak te informacje, więc wrzucam tutaj, co mnie ostatnio zajęło:

W dwóch tłumaczeniach "Ulissesa" natknąłem się na identycznie przetłumaczone zdanie: "Przeminęło z wiatrem". Myślałem do tej pory, że to wymyśliła Mitchell, a przecież "Ulisses" jest z 1922 r.
No to poszukałem i okazało się, że:
gone with the wind gone completely; having disappeared without trace.
This expression comes from Ernest Dowson 's poem ‘Cynara’ ( 1896 ): ‘I have forgot much, Cynara, gone with the wind’.
(idioms.thefreedictionary.com)
Jeśli ktoś jeszcze kompletuje wiedzę zupełnie do niczego niepotrzebną, to może sobie to dołączyć do kolekcji

[Dorian_Gray]

Jako czechofil rzuciłem się na najnowszą książkę Aleksandra Kaczorowskiego:
„Czechy. To nevymyslíš"
to taki reportaż-przewodnik po Czechach z rysem historycznym ...

[Walpurg]

Fajna?

Czytałeś Powiedz coś po czesku! Igraszki językowo-literackie Jacka Balucha? Polecam każdemu czechofilowi.

[Dorian_Gray]

Też czytałem.

[Czartogromski]

Jako czechofil rzuciłem się na najnowszą książkę Aleksandra Kaczorowskiego:
„Czechy. To nevymyslíš"
to taki reportaż-przewodnik po Czechach z rysem historycznym ...

Też to właśnie czytam. Czyta się gładko, aczkolwiek Szczygła autor raczej nie przeskoczył.