Gejowszczyzna książkowa.

[uzytkownik_konta]

Też się czasem na tym łapię, ale zawsze szybko zdaję sobie sprawę, że tylko bym się denerwował stylem i głupotą fabuły.

[marcin]

Znalazłem tylko notkę, w której zawarte są m.in. słowa "Oprócz pisania pasjonują ją literatura, poezja i malarstwo" - co świadczy o dość dużym stopniu autokrytycyzmu, jako że kategorię literatury wyraźnie wyodrębniono od jej pisarstwa

A propos, to mnie zawsze zastanawia że na fellow w sekcji zainteresowania można osobno zaznaczyć "książki" i osobno "literatura (czytanie)". Czym to się różni? "Książki" to znaczy że ktoś zbiera ale nie czyta?

[uzytkownik_konta]

Może o kolekcjonerstwo, bibliofilstwo itd.? Dziwne, bo dlaczego mieliby nagle w jednym obszarze ujmować to tak precyzyjnie, skoro nie wyodrębniają np. filatelistyki, ale to pierwsze wyjaśnienie, które mi się nasuwa.

[Hebius]

Gdyby ktoś był ciekaw, co cieszyło się w minionym roku największym uznaniem i zainteresowaniem wśród zamożniejszej, w pełni świadomej tęczowych obowiązków części naszej LGBTGiA+ społeczności, dowie się tego z rankingu księgarni bearbook.pl (można kliknąć w baner i domówić brakujące tytuły)



Tęczowe bestsellery 2023 roku


1. Douglas Stuart - MŁODY MUNGO
2. Hanya Yanagihara - DO RAJU


3. Katierina Silwanowa, Jelena Malisowa - LATO W PIONIERSKIEJ CHUŚCIE
4. Edward Pasewicz - PULVERKOPF


5. Mikołaj Milcke - CHŁOPAK Z DRUGIEGO PLANU
6. Adam Sass - 99 CHŁOPAKÓW MICAHA SUMMERSA


7. Magdalena Pioruńska - MIŁOŚĆ Z TIK TOKA
8. Sophie Gonzales, Cale Dietrich - A JAK TO SIĘ WYDA


9. Renata Lis - MOJA UKOCHANA I JA
10. Michał Witkowski - WIARA. Autobiografia

[Czartogromski]

Ładny zestaw okładek, a książki same w sobie dość różnorodne.

[Walpurg]

Kupuję bardzo dużo książek, ale to są książki, na które szkoda mi czasu, pieniędzy i oczu. Nie wiem, czego najbardziej, chyba wszystkiego w tym samym stopniu.
No może Pasewicz jeszcze...

[marcin]

E no, "Do raju" to dobra lektura.
Nie ma porównania z tą taśmową produkcją young adult

Zresztą: Walpurgu, może będzie to dla ciebie szok, ale trudno, zaryzykuję:
Większość tej dzisiejszej literatury LGBT to są dziełka pisane dla 15-18 latków, głównie płci żeńskiej. To nie są rzeczy pisane dla 50-letniego geja na gejowskiej emeryturze

[Walpurg]

Na szczęście.
Choć Witkowski to raczej do mojej grupy docelowej uderza.

[Czartogromski]

Ja tam popieram odrobinę słodyczy w ładnej okładce. Od czasu do czasu ofkors.
Jedną z tych ładnych okładek z chłopcami nawet nabyłem drogą kupna

[Walpurg]

Jak dobrze, że nie mam okularów na nosie i pewnych wpisów nie przeczytam już bez nich.

[Hebius]

Kupuję bardzo dużo książek, ale to są książki, na które szkoda mi czasu, pieniędzy i oczu. Nie wiem, czego najbardziej, chyba wszystkiego w tym samym stopniu.
No może Pasewicz jeszcze...

Dawno nie czytałem na forum czegoś równie kuriozalnego. Pewnie dlatego, że od jakiegoś czasu omijam wzrokiem wpisy Szafira

[Walpurg]

Ale co w tym kuriozalnego?

[Hebius]

Przekonanie, że człowiek powinien tylko czytać arcydzieła literatury, że nic innego nie warto wydawać i kupować. I wrzucenie całej tej dziesiątki (pomijając Pasewicza) do jednego worka. Jestem bardzo uprzedzony do pani Yanagihary, ale nawet ja bym jej nie stawiał na równi z jakimś romansem pisanym dla nastolatków. A Douglas Stuart jest laureatem Nagroda Bookera opisywanej jako "najbardziej prestiżowa nagroda literacka w Wielkiej Brytanii, przyznawana za najlepszą powieść angielskojęzyczną z ostatniego roku".

[Walpurg]

No dobrze, za bardzo skupiłem się na tych dla nastolatków. Zresztą jestem właścicielem Małego życia Yanagihary.

[Hebius]

Współczuje

[marcin]

Małe życie to bardzo dobra powieść, drodzy panowie.

[Hebius]

Wszystko o tej powieści napisała Kinga Dunin w swojej recenzji - niestety pełnej spoilerów więc nie da się jej propagować jako ostrzeżenie przed kupnem czy lekturą - Hiob w Nowym Jorku.

Spoiler

O ile dobrze pamiętam, Hiobowi Bóg, po tym jak go doświadczył, wszystko zrekompensował w dwójnasób. Jude dostaje chyba nawet więcej niż w dwójnasób. (...)
I co? I nic. Tnie się i świruje. Trudno się dziwić, że pan Bóg już ma tego dosyć – najpierw ucina mu nogi a potem zabija jego ukochanego. Tego już Jude nie zniesie i wreszcie popełni samobójstwo, czego, szczerze mówiąc, nie mogłam się już doczekać.

I byłam wdzięczna autorce, że nie skończyła jakimś słodkim happy endem, nie ocaliła bohatera.

Ta piękna i odnosząca sukcesy powieść o ranach z dzieciństwa, wiernej przyjaźni i prawdziwej miłości naprawdę zafascynowała mnie tym, jak bardzo w pewnym momencie zaczął irytować mnie bohater. Emocjonalna pijawka, która w jakiś cudowny sposób nakłoniła wszystkich, żeby koło niego skakali, w zamian niewiele dając. A w każdym razie nikomu nie zdradzając swoich problemów ani uczuć; nie umiejąc przyjmować pomocy, chociaż w końcu zazwyczaj ją przyjmował. Przyciąga ludzi, a potem ich odpycha, bardzo dobry sposób na utrzymanie otoczenia w emocjonalnym alercie. W gruncie rzeczy manipuluje nimi, a oni popadają we współuzależnienie – za każdym razem go ratują, kryją jego kłamstwa, wspierają, kiedy należałoby postawić granice. Pod koniec przychodzi mu do głowy, że całe życie miał raka, którego nie chciał leczyć, bo nie chciał. Zmuszony przez przyjaciół i rodziców do pójścia na psychoterapię – w końcu do nich dociera, że zbyt długo tolerowali jego stan – nie potrafi się otworzyć.

Ale czy taką właśnie historię autorka chciała opowiedzieć? Nie jestem pewna.

Miałem podobnie jak Dunin, od któregoś momentu czytając powieść z myślą: "Niech on się wreszcie zabije!".

[Achim]

A ja jestem dalej czytelnikiem i wiernym fanem Witkowskiego.

[Czartogromski]

Mnie "Tango" zniesmaczyło.

[Hebius]

Michał Witkowski pisze teraz powieść barokową (może obejrzał 1670 i się zainspirował?).

POWIEŚĆ BAROKOWA

Podole, koniec XVII wieku.
Niejaki Szymon Nożownik, syn praczki i nieznanego ojca, bandyta, bękart, banita, sympatyczny syfilityk, epileptyk, i złodziej, szuka czegoś w dworkach na Podolu, w których dzieją się dziwne rzeczy. (czego, dowiemy się na końcu).

Są znaki na niebie i pojawia się epidemia nieznanej strasznej choroby. Musi przedostać się do dworu. Początkowo próbuje dostać się tam w beczce, ale nie kończy się to dla niego zbyt fortunnie. Aby móc bezkarnie myszkować w dworkach Szymon Nożownik zatrudnia się jako objazdowy malarz portretów trumiennych (czyli barokowy odpowiednik wiktoriańskiego "fotografa post mortem") i maluje "dobrodziki" w trumnach zatykając nos, ale zauważa, że jest coraz więcej przypadków dziwnych i niewyjaśnionych śmierci w owych dworkach na Podolu. No i to pozwala na odmalowanie całego tego sarmackiego życia na przełomie 17 i 18 wieku, oraz podlanie wszystkiego najmętniejszą mistyką rodem z kronik rodzinnych. Tło – mała epoka lodowa, zarazy, kuligi itd. Forma – sylwa. Tu jakiś przepis na miksturę, tu jakiś kawałek raptularza, tu znowu coś jeszcze.

Powieść zaczyna się tak, że jest opis bogatego dworu na Podolu, potem zbliżenie na izbę sypialną, na łóżku umiera kobieta, pani tego dworu, podstolina Jakaśtam. Jest dwóch lekarzy, ale robią tylko działania pozorne, lewatywę, puszczanie krwi, driakiew. Ona dyktuje testament. W końcu umiera. Nikt nie wie, co jej jest ponieważ panuje nieznana dotąd epidemia. Wszyscy żyją w ciągłym strachu. Szymon Nożownik właśnie przybywa do dworu i pojawia się na scenie powieści. Proponuje, że namaluje portret Podstoliny, ale dowiaduje się, że… nie ma ciała. Podstolina zapaliła się sama z siebie i zwęgliła na proch. Nieznana rzecz, ale antyczni o niej kiedyś wspominali. Samospalenie człowieka.

Powieść przesycona niesamowitą atmosferą wierszy Baki, „Wielkiego testamentu” Villona, wierszy Eugeniusza Tkaczyszyna – Dyckiego, śmierci, dymów, obrazów Boscha...
Tak zaczniemy. Chcesz śledzić powstawanie? Zgłoś się na messengerze.