Wypisy z lektur

[Ballordo]

Dlatego mam problem z powieściami - niby pokazują one jakieś mechanizmy, ale to tylko subiektywna interpretacja autora, z którą można się zgodzić lub nie.
Co innego, gdyby o tych mechanizmach napisał jakiś antropolog z dorobkiem, albo inny naukowiec. Co nie znaczy, że im wierzę bezkrytycznie.

[marcin]

No ale powieść nie jest przecież rozprawą naukową, więc oczywiste że to wizja autora a niekoniecznie prawda naukowa

[Hebius]

Podzielę się wami, bo to ładne jest, a wręcz cudownie ładne :

• SMUTNE I OPUSTOSZAŁE MIASTO
  
  3 czerwca 1791.
  
  W stolicy
  Kraju źrenicy,
  W Krakowie,
  Każden to wie -
  Są dla młodzi seminaria,
  Błogosław im - Jezus Maria!
  Tam młodziki,
  Migdaliki,
  Jak rydzyki,
  Cne kleryki,
  Nim je śmierć
  W życia ćwierć
  Porwie w lot
  Jak mysz - kot,
  Nauk słuchają natchnionych mężów,
  By mieć od grzesznych pokus powężów.
  Ksiądz je Baka
  Uczy ptaka
  Mieć w uwięzi
  Choć ci rzęzi:
  "Piczka-ć - mówi - nie tonsurka
  Ani też bobrowa skórka,
  To jest dziurka,
  Co ją córka
  Ewy każda ma dla zguby,
  Ginie przez nią naród luby.
  Przez nią wiele
  Śpi w popiele
  Mężów godnych
  I urodnych.
  Już gniją -
  Nie żyją.
  Jedno kiep
  Na ten lep
  Prze luby
  Dla zguby
  Widzi cyc -
  Wnet by - hyc!
  Nie za cycą się, ptaszku, oglądaj,
  Ale zbawienia swojego wyglądaj!
  Piczy - też
  Się strzeż.
  Boć w Rynku,
  Mój synku,
  Kat odejmie z dzwonki trzonek.
  Możeć to ostatni dzwonek
  Na sprawę,
  Poprawę:
  Czerw śmierci
  Mózg wierci.
  Darmo krzycz:
  Śmierć - picz,
  Jej nie ujdziesz,
  W dół pójdziesz!"
  W takim młódź ostrzega słowie
  Baka ksiądz w mieście Krakowie.
  
  Anonimowy autor - naśladowca ks. Baki, piszący pod pseudonimem Żak krakowski, Księdza Baki ku cnocie nauki, ok. 1791.

Z tomu: Karolina Grodziska, Gdzie miasto zaczarowane. Księga cytatów o Krakowie

[Hebius]

Współczesny dramat polski

Jakub Tabaczek, Stulejka

Intelektualista: Jej cipka wyglądała jak malutki nietoperz. Miała długie, mięsiste wargi sromowe w kolorze burgundowym. Kobiety z wydatnymi wargami sromowymi są w łóżku fenomenalne, nieokiełznane, a te o cipkach płaskich, strukturalnie wyheblowanych – uległe i jak z drewna. Wiem to z doświadczenia i czasem przedstawiam kobietom jako naukowo dowiedzioną teorię. Jeśli chcesz, mówię, zbadam cię, nic mi nie musisz pokazywać, wystarczy, że dotknę i już będę wiedział. Damscy ludzie są ciekawscy, rozchylają nogi, a ja wsuwam moją diagnostyczną dłoń między ich uda i zachowując pełną powagę, obracam w palcach wargi sromowe. No nieźle, mówię, naprawdę super, a czy miałabyś coś przeciwko temu, żebym, dla zupełnej pewności, zbadał palcem środkowym reaktywność twojej pochwy?

A więc ona miała cipkę, która wyglądała jak malutki nietoperz. Kiedy przyciskałem go językiem i zaczynałem poruszać nim na boki, bezradnie trzepotał skrzydełkami, które plaskały o moją brodę. Czasem przyklejały mi się do skóry jak ubranie na deszczu. Lubiłem rozszerzać tę jej szparkę palcami, takim ruchem, jakim się na telefonie pozwiększa obraz. Im bliżej środka, tym bardziej była krwistoczerwona, karminowa, a potem już tylko czarna, nieprzenikniona. Czeluść rozwierała się i zamykała, rozwierała i zamykała. Jak jamochłon. Jak paszcza, która domaga się ofiary. Szczególnie lubiłem ten pulsacyjny ruch, kiedy znajdowałem się w środku.

– Ma pani śliczną cipkę – mówiłem jej czasem, kiedy robiłem jej intelektualną minetę, czyli bawiłem się jej szparką, jednocześnie prowadząc dialog. – Mógłbym wleźć w nią cały, okopać się tam i już nigdy nie wychodzić.