Odjazdowe okładki - głównie płyt 2.0

[Hebius]

Przecież ta dziura po okładce, którą wrzuciłeś jest na tej stronie, a nie gdzieś tam głęboko w temacie, gdzie nikt już nie zagląda. I co to ma w ogóle wspólnego z moim archiwizowaniem? Przecież ja tę okładkę u siebie na dysku mam i dla mnie osobiście jej brak tutaj, na forum i nieczytelność dyskusji nie jest żadnym problemem.

[Czartogromski]

To ja może coś wrzucę, żeby było u góry tematu (i spodobało się Hebiusowi):

Schubert: Die schöne Müllerin / Iestyn Davies (countertenor)

[Czartogromski]

Okładka mało odjazdowa*, ale nie wiadomo, czy komuś uda się płytę kupić, bo wytwórnia mała:

J.S. Bach: Sonatas, Fantasias & Improvisations / Toshiyuki Shibata, Anthony Romaniuk
*ale mnie się podoba, więc wrzucam

[Hebius]

Z czarnobiałych okładek ostatnio mocno spodobała mi się ta:

Dichterliebe
Robert Schumann
Julien Pregardien/Eric le Sage/Sandrine Piau

[Czartogromski]

No tak, ale z tym repertuarem ci państwo na salony forumowe raczej się nie dostaną, pozostanie im ten salon odrzuconych

[Czartogromski]

Ta nieodjazdowa okładka (zresztą zapowiedź) ląduje tutaj, bo panu na razie nie udało się zaistnieć na naszym opiniotwórczym i intelektualnym forum, ale z tym repertuarem jego szanse wzrastają.

Théotime Langlois de Swarte gra na skrzypcach
Jedną płytę mam już od dawna na liście, ale jakoś wiecznie ląduje w poczekalni.

[Czartogromski]

... natomiast zważywszy zawartość - Johannes Ockeghem (ok 1430-1497): Masses 2. The Sound and the Fury - tę okładkę należy już zaliczyć do odjazdowych:

[Hebius]

Odjazdowa jest już nawet sama nazwa zespołu The Sound and the Fury

the sound and the fury (founded 2005) is an Anglo-German vocal group convening in Brixen and Vienna, specialising entirely in performance of renaissance polyphony of the Franco-Flemish school.

Wściekłość i wrzask to jednak ostatnie, co bym kojarzył z takim repertuarem.

[bolevitch]

rozumiem że na okłdace to dyrygent w czasie próby, przy wyłączonej klimatyzacji?

[Hebius]

Interesująca teoria, ale nie Rzuciłem okiem na dyskografię The Sound and the Fury.
Panowie z zespołu są konsekwentni w stylistyce okładek płyt i dają zdjęcia albo ubranych kobiet, albo rozebranych mężczyzn.

edit.


Chyba trzeba rozszerzyć słuchany repertuar o muzykę starszą, niż późny renesans

[Czartogromski]

Nie wiem, jaki z tego można wyciągnąć wniosek, ale tak jest



Dopisek:
Aaaa, Hebius już uzupełnił.

[Czartogromski]

Ale muszę przyznać, że okładka z mszy Ockeghema jednak najlepsza. Dzięki kolczykowi.

[marcin]

Ja lubię okładki w takim stylu, niestety mało tego typu

[Czartogromski]

No ładna, delikatnie odjazdowa. I pasuje do tytułu, co niekoniecznie jest oczywiste

[Czartogromski]

Nie mamy tematu "Najbardziej wybuchowe okładki - głównie płyt", więc ta okładka ląduje tutaj:

Alter / Karin Park, Lustmord
Nie mamy tematu "Najbardziej epickie okładki - głównie płyt", więc ta okładka ląduje tutaj:

In The Court Of The Dragon / Trivium

[Czartogromski]

I wreszcie jakieś polonicum:

Novi Singers: Novi In Wonderland (1968)

[Hebius]

Niestety drugi obrazek się nie wyświetla

[Czartogromski]

I słusznie bo to nie jest obrazek

[Czartogromski]

Ciekawe kiedyż w końcu Hebius polubi pieśni Schuberta?

Schubert: Wintereise / Benjamin Appl

[Czartogromski]

Wziąwszy pod uwagę, że to Brillant Classics, taką okładkę Albinioniego trzeba uznać za odjazdową:

Albinoni: The Late Violin Sonatas / Federico Guglielmo, L'Arte dell'Arco