Miron

[bolevitch]

piękne. niestety nieprzekładalne, a bez tego trudno szerzej zaistnieć

[Hebius]

OHO ( pośmiertnie, 1985 )
Z cyklu NOWA WIOSENNA SŁABOCHA
CZYLI
WIERSZE ANTYWIOSENNE

[Hebius]

Nowa wiosenna słabocha
czyli
wiersze ANTYWIOSENNE


Ze trony Mirona na FB

[bolevitch]

a 17 dnia czerwca 1983 roku umarł na 3 zawał (?)

[Hebius]

Na kolejny w każdym razie.

[Dorian_Gray]

w sumie to młodo umarł ...

ciekawe jak wyglądał jak był twinkiem?

[Hebius]

Miron Białoszewski (pierwszy z lewej w dolnym rzędzie) ze Stanisławem Swenem Czachorowskim i kolegami w czasie okupacji (1942) - czyli tutaj jako dwudziestolatek (a Swen miał 22 lata).

[Dorian_Gray]

eee, sympatyczną buźkę miał

[Hebius]

rocznicowo ze strony Mirona na FB

[Hebius]

I ze strony Muzeum Literatury (chwalą się, że jest u nich "przechowywany zbiór płyt winylowych z kolekcji poety, jak również zarejestrowane na taśmach magnetofonowych, śpiewane i recytowane przez Mirona teksty własne, teksty innych poetów (Mickiewicz, Słowacki), czy zaśpiewane przez Białoszewskiego, w całości, "Godzinki.

Miron Białoszewski
WYWIAD

MISTRZ MIRON
Puka? Kto? (uchyla) Aha... Chwileczkę... już

PANI GOŚĆ
Pan woli ludność czy bezludność?

MISTRZ MIRON
Trochę bez, trochę z

PANI GOŚĆ
z z z, to nie przeszkadza?

MISTRZ MIRON
jak fruwa – nie, w rurach – nie,
jak za długo siedzi – tak

PANI GOŚĆ
Tak się rozglądam, dobrze tu panu?

MISTRZ MIRON
Przeważnie... przepraszam, pani nazwisko?

PANI GOŚĆ
Na "ś"

MISTRZ MIRON
Śpiwko... Śpiaw... nie?

PANI GOŚĆ
Śmierć

MISTRZ MIRON
(zatkany)
(przez sztuczne zęby)
Ledwie wpuściłem
myślałem, że dziennikara

PANI GOŚĆ
Kara

MISTRZ MIRON
Za co?

PANI GOŚĆ
Za życie

MISTRZ MIRON
Już?
(pada na dobre)
(z kieszeni MISTRZA MIRONA wysuwa się chytrze kartka)
"Nie każcie mi już niczym więcej być!
Nareszcie spokój!"

M. Białoszewski, Oho, Warszawa, 1985)

(płytę z Godzinkami bym kupił)

[bolevitch]

śpiewanie ballad Mickiewicza przed wojną to była normalna sprawa, żadne dziwactwo. A jego bliski branżowy przyjaciel utrzymywał się z malowania kopii cudownego obrazu MB Częstochowskiej, może stąd te Godzinki...

[Hebius]

Nie, to chyba raczej upodobanie samego Białoszewskiego do takiej ludowej katolickości. W Pamiętniku z powstania przecież już pisał/mówił że śpiewał w piwnicach razem z kobietami i chyba nawet jakąś litanię sam ułożył, czy pomagał układać.

[jazzik]

śpiewanie ballad Mickiewicza przed wojną to była normalna sprawa, żadne dziwactwo.

O, a ja myślałam, że to dopiero Stasiuk wpadł na pomysł śpiewania Mickiewicza.
Dziadek mi opowiadał, że w momencie wydania "Ballady" były uważane za taką niską literaturę, którą sobie wyrywali służący podczas oczekiwania w przedpokoju.

[bolevitch]

emerytowana nauczycielka w liceum opowiadała nam o tym, i uważała, że bez tego śpiewania w ogóle nie rozumiemy, co to był za typ twórczości

[bolevitch]

przeczytałem artykuł biograficzny na wikipedii.. oczywiście wymaga poprawy, są rozbieżności... ciekawe też, co było bezpośrednim powodem wyrzucenia z Redakcji Świata Młodych. Biorąc pod uwagę to, co teraz wiadomo o środowisku literackich powojennej Warszawy, nie zwolniono go raczej z powodu plotek o orientacji.

[jazzik]

Podobno było to uzasadnione "naruszeniem obyczajów", cokolwiek przez to rozumieć.

[bolevitch]

no to przypuszczam, że tu raczej kolegium ds. wykroczeń... ale oczywiście pojęcia nie mam

[Hebius]

Z Wandą Chotomską, koleżanką z redakcji, pisywał dla zarobku piosenki dla dzieci. Próbowali powieści socrealistycznej - wychodziło im surrealistycznie. Jako pierwsza pozycja w katalogu publikacji Białoszewskiego w "Słowniku polskich pisarzy współczesnych" figuruje sztuka dla młodzieży z 1953 r. "Stacja Przodownik wystawia premierę, czyli Balladyna pod semaforem" (razem z Hanną Wolską). W tym samym roku wyrzucono go z redakcji "Świata Młodych" za podejrzane politycznie i obyczajowo kontakty z Le. - Leszkiem Solińskim, późniejszym współlokatorem Mirona na placu Dąbrowskiego, obecnie [2002 rok] jego spadkobiercą.

[jazzik]

Uwielbiam te eufemizmy - "współlokator".

[Hebius]

Ale nie wiem, czy Sobolewski nie użył tego w dosłownym znaczeniu, bo w którymś momencie oni nie byli już ze sobą, ale nadal razem mieszkali.

W następnym akapicie pisze tak:

Wszystko, co z punktu widzenia ówczesnych norm wydawało się niemoralne czy nienormalne, dla nas, młodych, którzy przyszliśmy do Mirona w latach 70., stając się jego kolejną rodziną, wydało się najnormalniejsze w świecie. Homoseksualizm Białoszewskiego, którego wielu jego czytelników do dziś w ogóle nie zauważa, w kręgu jego przyjaciół - hetero- i homoseksualistów, bez różnicy - traktowany był bezproblemowo jako coś przezroczystego. Ani nie stanowił tabu, ani nie był głośno wyznawany. Pod tym względem, myślę, krąg Mirona nie różnił się od podobnych kręgów z Paryża czy Nowego Jorku.

W Wikipedii - w haśle o Leszku Solińskim - to jest ujęte tak:

Partner życiowy poety Mirona Białoszewskiego, jego wieloletni (1958–1975) współlokator w mieszkaniu przy placu Dąbrowskiego 7 m. 13 w Warszawie. W latach 50. kochanek, później tylko przyjaciel, Białoszewskiego. (...)

Mirona Białoszewskiego, wówczas początkującego poetę pracującego jako reporter dla „Świata Młodych”, poznał na początku lat 50. Ich znajomość przerodziła się w zażyłość, która rozwijała się podczas wspólnych wypraw w Bieszczady, Beskid Niski i okolice Krosna. Białoszewski okupił ją wyrzuceniem z pracy. Solińskiego, jako homoseksualistę i osobę z terenów łemkowskich obserwowała milicja, a ponieważ pomieszkiwał u Białoszewskiego bez zameldowania, wykorzystano to jako powód do szykan. Ponieważ Białoszewski nie wyparł się związku z Solińskim, usunięto go z redakcji.

Trudny materialnie dla obu okres zaowocował intensywną pracą twórczą. W 1958 wynajęli wspólne mieszkanie przy placu Dąbrowskiego, w którym Soliński parał się malarstwem, a Białoszewski prowadził swój „Teatr Osobny”. Wspólne mieszkanie trwało przez długie lata, mimo że ich bliski związek z czasem przerodził się w przyjaźń.