Wypisy z lektur

[jazzik]

To nie takie proste - Juliusz Kossak też pochodził z grekokatolickiej rodziny i był ochrzczony w cerkwi grekokatolickiej, chodził do gimnazjum przy grekokatolickim klasztorze Bazylianów itd. Chyba nikt nie powie, że nie był Polakiem.
Matka pochodzi z rodziny grekokatolicko - prawosławnej a jakby jej ktoś powiedział, że nie jest Polką z powodu chrztu w cerkwi, to oczy by wydrapała.
W rodzinach mieszanych wyznaniowo, a taką była rodzina Włodzimierza Lesia, te sprawy były jeszcze bardziej skomplikowane (co próbowała regulować tzw. Concordia) i ktoś mógłby być grekokatolikiem w myśl zasady "dziedziczenia" obrządku po rodzicu tej samej płci a identyfikować się jeszcze inaczej.

Wg mnie tu nie ma żadnego strzału w stopę, bo historia Ulmów jest perfidnie wykorzystywana do tworzenia mitów, tej, jak to nazywają, "pedagogiki dumy" wedle której żaden Polak nigdy nikogo nie skrzywdził a bohatersko ratował i jaka pozwala porównywać Agnieszkę Holland do nazistów, tylko dlatego, że jej film im nie pasuje do narracji.

[Czartogromski]

Wdzięczny cytat z książki Danuty Gwizdalanki "Szymanowska":

Marienbadzkie uniesienia miłosne Goethego zainspirowały Thomasa Manna do stworzenia głównej postaci w "Śmierci w Wenecji" (nadał jej jednak rysy uwielbianego Gustava Mahlera, co tak wyśmienicie wykorzystał potem w swoim filmie Luchino Visconti, a upodobania - własne).

*strona 74

[Hebius]

Kunsztownie. Nie jestem pewny, czy nie za bardzo. Te małe biografie są chyba kierowane do młodego czytelnika?

[Czartogromski]

Nie wydaje mi się. Czytałem jeszcze dwie (Szymański, Mozart). Zwięzłe opracowania popularne.

[uzytkownik_konta]

Z dedykacją dla jordiego, w odniesieniu do znaczenia krojów pisma, ze szczególnym uwzględnieniem kroju Arial



Z "Wy-twórców książek", red. J. Mrowczyk, Karakter, Katowice 2023, s. 101 (wywiad z Janem Bokiewiczem na temat wydawnictwa "Czytelnik").

I dalej, inny wątek, na s. 107, z zakresu kryminalistyki typograficznej



Co do tego pierwszego, chyba to jest corpus delicti - ale to nie jest Arial, tylko prawie-Arial:

[Hebius]

Fiu, fiu, fiu, jacy dzielni, bohaterzy!

[uzytkownik_konta]

Do tego pierwszego, tzn. antyreżimowego knucia przy różnych stolikach, przypisem powinna być cała książka - z kolei "SPATiF. Upajający pozór wolności" A. Szarłat. Bo rzeczywiście, tyle samo co na knucie, poświęcano tam na serwilizm, alkoholizm i przygodne kontakty z licealistkami.

[Hebius]

To mogą też być Felietony z pieprzem i solą albo Samosądy.
https://lubimyczytac.pl/autor/42213/jan-rem

[uzytkownik_konta]

To możliwe. Niech jordi oceni, które najbardziej wygląda jak prawdziwy Arial Black

A ja tu właściwie wróciłem, aby - czyniąc zadość tematowi - zacytować ze "SPATiF-u..." fragment, który zapadł mi w pamięć:

[Hebius]

Ciekawe.

[uzytkownik_konta]

Joanna Kuciel-Frydryszak, "Służące do wszystkiego", Marginesy 2018. Słuchałem tego jako audiobooka i, prawdę mówiąc, nie byłem gotowy na ten fragment. Myślałem że się popłaczę w autobusie.

Większy rozmiar po kliknięciu.

[jazzik]

Czytałam tę książkę, rozłożyła mnie na łopatki. Chyba tylko książka wspomnieniowa członka Sonderkommando w Auschwitz siedziała mi w głowie równie długo.
Na święta dostałam w prezencie "Chłopki" tej samej autorki, ale chyba nie mam teraz nastroju, żeby ją czytać.
Od razu mi się przypomniały te wszystkie opowieści o nianiach i służących "traktowanych jak rodzina", które słyszałam we wspomnieniach seniorów, czytałam w ich zapiskach.
Kiedyś w nie wierzyłam, teraz nie bardzo.

[uzytkownik_konta]

Te książki się w zasadzie uzupełniają - siłą rzeczy, bo chłopki często najmowały się jako służące. Bardzo polecam. Wydaje mi się, że "Chłopki" mają mniejszy ładunek emocjonalny - ale zależy też, co kogo bardziej rusza. Obie oceniam natomiast jako bardzo dobrze napisane i podobne co do zamysłu, stylu i układu.

[uzytkownik_konta]

W zasadzie nie lubię, nawet bardzo, koszarowego humoru. Ale to mnie akurat rozbawiło. Pan prokurator tłumaczy, dlaczego nie prowadzi postępowania zgodnie z wytycznymi towarzyszy partyjnych (z: A. Lugen, "Tragedia na przełęczy Diatłowa. Historia bez końca", wyd. Czarne, 2020, s. 162-163).



W zasadzie przypomina mi to też dowcip, który opowiadał nam pewien profesor-ambasador: ambasador radziecki prosi młodego III sekretarza ambasady, aby przygotował notę protestacyjną w ostrym tonie. Sekretarz pisze tekst noty i przynosi ambasadorowi, a ten stwierdza, że nie jest źle, ale powinno być ostrzej. Sekretarz pisze zatem nowy tekst i ponownie przedstawia ambasadorowi, a ten oświadcza, że teraz jest już prawie dobrze, ale powinno być jeszcze ostrzej. Sekretarz poprawia zatem notę i jeszcze raz kładzie ją ambasadorowi na biurku, a ten stwierdza: "Teraz dobrze, tylko trzeba poprawić dwie rzeczy: »chuj« pisze się przez »ch«, a »popierdolony« łącznie".

[Czartogromski]

[Walpurg]

Świetne!

[Czartogromski]

W zasadzie nie lubię, nawet bardzo, koszarowego humoru [...]

... ale ja wykorzystam sytuację i podwiążę się taką oto koszarową dygresją.
Feldkurata Ottona Katza znamy bardzo dobrze, natomiast mało kto pamięta, że u Haszka pojawia się też wielmożny ksiądz Augustyn Kleinschrodt:

I przy okazji nadal aktualny akapit ogólniejszy dotyczący natury zjawiska, jakim jest "duchowny wojskowy":


*Jaroslav Hašek: Nieznane przygody dobrego wojaka Szwejka i inne opowiadania. Przełożył Witold Nawrocki.

[Hebius]

Tu mogę się pochwalić, że w Kętrzynie rezyduje obecny Dziekan Straży Granicznej Prawosławnego Ordynariatu Wojska Polskiego

[Czartogromski]

Łoł Prawosławny feldkurat znaczy?

[Hebius]

Tak jakby. Tzn. feldkurat, ale wyższego szczebla.