Właśnie byłem w teatrze

[Achim]

I Opole wydalo na swiat mnie

[Czartogromski]

o, właśnie!

[Achim]

W Opolu zaczynał Grotowski, był festiwal piosenki, jest teraz jeden z najlepszych teatrów w Polsce, więc nie marginalizujcie tego cudnego miasta !

[Walpurg]

Grotowski ma nawet pomnik, ale kto tam wie, kim był Grotowski. O Lupie też by nie wiedzieli, gdyby nie rzucił kilkoma kurwami. Ech...

W Opolu jest też ładna gotycka katedra z XIII wieku. I mają ukradziony z Piekar Śląskich cudowny obraz NMP.

[marcin]

Przyznam szczerze że nie widziałem gotyckiej katedry w środku, bo akurat była w remoncie, ale wątpię, aby była piękniejsza niż katedry we Włocławku i w Toruniu.

Za to Opole ma bardzo ładne zoo, jedne z ładniejszych w kraju. Fajny jest też skansen, choć skanseny w Radomiu i (zwłaszcza) Lublinie dużo większe i ciekawsze. Za to w żadnym skansenie nie gryzły tak komary jak w tym opolskim

[Shane82]

Byliśmy na sztuce pt. Kogut w rosole. Komedia ze striptizem w wykonaniu zajebistego ciasteczka.

[Walpurg]

W Polskim w BB?

[Hebius]

Byliśmy na sztuce pt. Kogut w rosole. Komedia ze striptizem w wykonaniu zajebistego ciasteczka.

Tylko jeden się rozebrał całkiem?
Mateusz Wojtasiński?

[Shane82]

Wszyscy ale reszta jakby niezbyt urodziwa.
Tak Teatr Polski w Bielsku Białej.
A z Mateuszem kiedyś mieliśmy przyjemność na saunie się spotkać ale wtedy to ja byłem na scenie, robiłem seans całkiem nago

[Walpurg]

Mmmmmm łaaadny pan.

[Achim]

„ Wodewil Liegnitz albo ostatnia noc Republiki Weimarskiej „
Teatr Modrzejewskiej w Legnicy
Teatrzyk wodewilowy „ Pałac Walhalla” rzeczywiście istniał w Legnicy przed II. wojną. Wokół tego faktu autor scenariusza Robert Urbański skonstruował opowieść o szmirowatym teatrzyku, do którego drzwi zapuka nieoczekiwanie historia. Przedstawienie w reżyserii Łukasza Czuja ma niezwykle precyzyjną konstrukcję. Akcji towarzyszą fantastyczne songi Michała Chludzińskiego, które komentują i uzupełniają fabułę. Ze sceny padają nazwiska Bertolda Brechta, Marleny Dietrich, ale i Hitlera czy Goebbelsa i są to właściwe tropy interpretacyjne. Twórcy nie kryją inspiracji „ Kabaretem”, „ Jajem węża” czy „ Mefistem”, ale też fantastycznie wpisują się w narrację o Legnicy, tak świetnie obecną na tej scenie.
„ Wodewil Liegnitz” można też interpretować szerzej. To opowieść o utracie wolności artysty, czy szerzej człowieka i o tym, jak brutalnie historia włazi w ludzkie życie i potrafi je zniszczyć. Katalizatorem fabuły jest przypadkowy przyjazd/ ucieczka na niemiecką prowincję artystek kabaretu „ Berlińskie Syreny”/ fantastyczne : Katarzyna Dworak, Ewa Galusińska, Zuza Motorniuk , Anna Sienicka/. Każda z nich ma inną motywację do przyjazdu do Legnicy. Ich pojawienie się w farsowym teatrzyku, prowadzonym przez dobrodusznego z pozoru Kapitana Baldura/ Paweł Wolak/ wywoła serię wydarzeń, inspirowanych przez historię. Funkcjonariusze nowego porządku/ Małgorzata Urbańska, Anna Chorostecka, Paweł Palcat i Arkadiusz Jaskot/ wydają się początkowo pozornie niewinni, by potem pokazać swą demoniczną i groźną postać .
„ Wodewil Liegnitz” doskonale przedstawia wielki potencjał i wszechstronność zespołu, równie fantastycznego w scenach aktorskich, jak i wokalno- tanecznych/ choreografia Pauliny Andrzejewskiej- Damięckiej/. Finał należy do Ewy Galusińskiej z energią i charyzmą rockowej divy, genialne sceny mają Aleksandra Listwan, Zuza Motorniuk i Paweł Palcat, wzrusza Magda Skiba, zaskakuje formą taneczną i muzyczną Mateusz Krzyk, bawią Magda Biegańska i Anita Poddębniak .
Aktorom towarzyszy na żywo zespół muzyczny. Myślę, że to będzie wielki przebój legnickiego Teatru, do którego drzwi też czasem puka polityka. Skojarzenia ze współczesnością są w „ Wodewilu Liegnitz” też obecne i to kolejny atut tego świetnego przedstawienia.

[Czartogromski]

Byłem ostatnio w Krakowie. Byłem tam do tego stopnia, że obejrzałem znakomity spektakl „1989” w Teatr w Krakowie - im. Juliusza Słowackiego.
Myślę, że pan Juliusz byłby bardzo zadowolony i dumny z tego, co się w tym teatrze dzieje.
W przeciwieństwie do różnych przejściowych ministrów i nadętych członków.

[bolevitch]

Czytałem właśnie recenzję w Przeglądzie Politycznym, że jednak scenarzyści podeszli do historii zbyt wybiórczo

[Walpurg]

Matko, to co napisaliby o Jesus Christ Superstar? Przecież musicale z natury są dość powierzchowne i wybiórcze, jakaś historia to tylko pretekst do piosenek.

[Hebius]

1989 to ten z hiphopem czy innym rapem?

[Achim]

Tak, ale to spektakl wybitny i nowa jakosc w polskim teatrze.

[Hebius]

„ Wodewil Liegnitz albo ostatnia noc Republiki Weimarskiej „
Teatr Modrzejewskiej w Legnicy (...)
Myślę, że to będzie wielki przebój legnickiego Teatru (...)

Oj na proroka to ty byś się raczej nie nadawał.

Jak podała właśnie radiowa Dwójka (PR2):

Teatr Heleny Modrzejewskiej w Legnicy zawiesza bezterminowo działalność artystyczną. Powodem tej decyzji są problemy finansowe. Placówce brakuje w budżecie 1,5 mln zł. To skutek decyzji prezydenta Legnicy, który w ubiegłym roku wycofał się ze współfinansowania sceny.

[Achim]

To wyraz rozpaczy i determinacji Dyrektora, jestem zalamany, bo to swietny Teatr i bardzo mi bliski. Powodem jest oczywiscie polityka, a konkretnie niechec prezydenta miasta do teatru ogolnie i Dyrektora osobiscie

[Czartogromski]

A w zasadzie teatr przyszedł do mnie (a ja się troszkę spóźniłem ).

Scena klasyki w radiowej Dwójce:
Franciszek Bohomolec „Paryżanin polski”, prod. 1984, czas 59’, adaptacja Magdalena Dąbkowska, reżyseria Henryk Rozen, realizacja akustyczna Andrzej Brzoska.
Obsada: Jerzy Bończak (Robert Starski), Tadeusz Bartosik (Starski, ojciec Roberta), Piotr Loretz (Wilhelm, młodszy syn Starskiego), Wiesław Drzewicz (Leopold, sługa Starskiego), Jan Tesarz (Bogacki), Artur Barciś (Lokaj).

Przykład na to, jak dobrzy aktorzy nawet z ramoty mogą zrobić rzecz zabawną i miłą w słuchaniu. Obecnie w radiu to się zdarza bardzo rzadko, słuchowiska współczesne są w większości niesłuchalne. Moim zdaniem dlatego, że teatry radiowe nagrywają ci, którzy radia nie słuchają. Przybora i Wasowski byli ludźmi radia i to słychać nawet w telewizyjnych kabaretach, wszystkie są dopasowane do ucha.
W nagraniu "Paryżanina" też mamy jeszcze pokolenie, które radia na pewno słuchało i wiedziało, jak się słucha radia. I jak dla radia grać - to trudne, bo z jednej strony "tu nie gramy, tu czytamy", jak mawia Adam Ferency. Z drugiej strony - radio wymaga pewnego przerysowania, a z trzeciej - trzeba grać, jakby się mówiło do jednego człowieka. I to wszystko w tym nagraniu (jeszcze - rok 1984) jest.

Jedna rzecz mnie rozbawiła ponad przeciętnie: jeden z bohaterów przekonuje, że 5 lat w Paryżu poskutkowało u niego "wydoskonaleniem cnoty i wiary".

[Hebius]

Ja miałbym jedną uwagę krytyczną - bo też się lekko spóźniłem, więc głosowo byłem przekonany, że Wilhelm to syn starszy.
Ale tak poza tym całość faktycznie całkiem zabawna była. O wiele zabawniejsza od "Słomkowego kapelusza" sprzed dwóch, czy trzech tygodni.