Co Mama Muminka ma w torebce?

[Hebius]

Zdaje się, że w sumie drogo wypada taki metraż kupowany w kawałkach.

Tak. 110 numerów. Pierwsze dwa tańsze (4,99 zł i 19,99 zł) reszta w prenumeracie 29,99 zł zamiast 34,99 zł (cena w kiosku). Do tego jakieś segregatory co 15 numerów (czyli wyjdzie 7 sztuk, po 19,99 zł każda). To już przynajmniej 2323,83 zł. A nie można wykluczyć podwyżki. I jeszcze nie ma pewności, że kolekcja ze względu na przykład na słabą sprzedaż nie zostanie zakończona gdzieś w połowie.

[jazzik]

Na Fejsie ludzie piszą, że sam domek Muminków to tania sklejka.

[Nathi]

Mam torebkę dla Hebiusa

[Hebius]

Ładna

[Hebius]

BBC ogłosiło listę "The 100 greatest children's books of all time".
https://www.bbc.com/culture/article/202 ... f-all-time

Pierwsza trójka mało zaskakująca:
1. Tam, gdzie żyją dzikie stwory (Where the Wild Things Are, Maurice Sendak, 1963)
2. Alicja w Krainie Czarów (Alice's Adventures in Wonderland, Lewis Carroll, 1865)
3. Pippi Longstocking (Astrid Lindgren, 1945)

Zajrzałem z ciekawości żeby sprawdzić, jak w tym zestawie prezentuje się Tove Jansson. I można uznać, że prezentuje się całkiem nieźle:

23. Moominland Midwinter (Tove Jansson, 1957) - Zima Muminków
59. Comet in Moominland (Tove Jansson, 1946) - Kometa nad Doliną Muminków
60. Finn Family Moomintroll (Tove Jansson, 1948) - W Dolinie Muminków
84. The Moomins and the Great Flood (Tove Jansson, 1945) - Małe trolle i duża powódź
87. Moominvalley in November (Tove Jansson, 1970) - Dolina Muminków w listopadzie

Chociaż osobiście zamiast tomiku "Małe trolle i duża powódź" dałbym "Lato Muminków". A widniejąca na liście "Dolina Muminków w listopadzie" to jakieś nieporozumienie, bo to zdecydowanie książka dla dorosłych i to takich starszych (nadal nie jestem pewien, czy już w niej wszystko rozumiem).

[Czartogromski]

Pierwsza trójka mało zaskakująca:

Pierwsze miejsce mało zaskakujące?

***

"Małe trolle..." to ledwie szkic

[Hebius]

Ten Sendak w USA i pewnie u Anglików też, to klasyka.

[Hebius]

Znajomy bloger pochwalił się ciastkami, które miał zamiar degustować w piątek:

[Czartogromski]

Nie wiem, czy bym miał odwagę zjeść np. Małą Mi.

[Hebius]

Mnie by bardziej cena odstraszała
Fazer Moomin Chocolate Biscuits
Milk chocolate (24%) covered biscuits
- €20.00/kg*

Chociaż jak teraz widzę opakowanie znajomego jest trochę inne, więc może są też ciastka w tańszej wersji.


_________________________
* znalazłem info na stronie producenta

[Czartogromski]

Nie, zdecydowanie nie. Nie chciałbym być pożeraczem Muminków. No i kapelusz Tatusia M. mógłby mi zaszkodzić. Na wszelki wypadek Buki chyba dali w zestawie.

[Czartogromski]

Wysiew Hatifnatów to jednak tej nocy*! Dziś noc świętojańska, jedyna, w którą można siać Hatifnatów, żeby wyrośli. Uwaga! Siejemy niezbyt gęsto, żeby potem, jak będą wyrastały, łapki im się nie plątały!


* A nie, jak pisałem w temacie Czego słucham, wczoraj

[gaynau]

Ja do dzisiaj odczuwam niepokój, gdy myślę o Buce i tych stworach.

[mare]

Dziś noc świętojańska, jedyna, w którą można siać Hatifnatów, żeby wyrośli.

To są przecież polipy jelita grubego i w ciszy czarnej nocy intestini crassi rosną sobie spokojnie i nieprzerwanie. Ale kto by tam muminkom zaglądał do dupy, skoro nawet nie chcecie zajrzeć do torebki.

[uzytkownik_konta]

Ja do dzisiaj odczuwam niepokój, gdy myślę o Buce i tych stworach.

Zawsze lubiłem Bukę - mama się ze mnie śmiała z tego powodu - i cieszyłem się jak się pojawiała w kreskówkach. A co do Hatifnatów, nigdy mi nawet nie przyszło do głowy, że ma w nich być cokolwiek strasznego. Bardziej wydawało mi się to piękne i tajemnicze. Jak mama pierwszy raz czytała mi "Tajemnicę Hatifnatów", chyba jeszcze nie rozumiałem tego, że odczucie tęsknoty, żalu, fascynacji; z jednej strony dążenia do tego dziwnego świata, a z drugiej jego niedostępność; konieczność samoograniczenia się; do tego jeszcze podekscytowanie, strach, wstyd itd. - ta mieszanka, która występuje u Taty Muminka - to doświadczenie, z którym chyba większość ludzi może się utożsamiać. Tego nie rozumiałem, ale rozumiałem tę atmosferę. To dziwaczne skojarzenie, ale jestem głęboko przekonany, że Kapuściński miał właśnie to na myśli, kiedy pisał, że "Rewolucja jest przygodą duszy". Zresztą Tata Muminka jest tutaj trochę jak Kapuściński na tych wszystkich wojnach, kiedy nie wie, czy ma w zasadzie wziąć oferowany mu karabin, czy nie. Później Tata Muminka wycofuje się spod tej granicy, którą rewolucjoniści przekraczają - bo ma rodzinę, uporządkowane życie, rytuały do których jest tak naprawdę przywiązany itd. A jeszcze później, pod koniec, Tata Muminka zresztą współczuje i dziwi się Hatifnatom, że się nie cieszą, nie rozczarowują, nie kochają, nie gniewają się, nie przebaczają, nie boli ich brzuch, nie obchodzą urodzin, nie piją piwa itd. - jedynym celem i sensem ich życia jest podróżowanie z wyspy na wyspę i dalej, ku horyzontowi. To jest ta ich jedna myśl wielka, co ich pali żarem, której się stali narzędziem - że tak sparafrazuję Kordiana, który też przecież - mówiąc te słowa - nade wszystko chciał zostać rewolucjonistą. Był, podobnie jak oni - i jak rewolucjoniści których opisuje Kapuściński - kompletnie owładnięty tym jednym celem; do tego stopnia, że oni wszyscy nie gniewali się, nie kochali, nie obchodzili urodzin itp.

[gaynau]

Ops, ja chyba trafiłem do tego tematu przez przypadek.
A może z nudy, bo ten cholerny dział intelektualno- kulturalny zawsze się" świeci"

Za lubienie Buki to mama powinna cię oddać

[uzytkownik_konta]

Była przyzwyczajona do takich wyskoków

A poza tym, to ja się wyłamałem pisząc tę tyradę.

[Czartogromski]

Ja do dzisiaj odczuwam niepokój, gdy myślę o Buce i tych stworach.

Zawsze lubiłem Bukę - mama się ze mnie śmiała z tego powodu - i cieszyłem się jak się pojawiała w kreskówkach. A co do Hatifnatów, nigdy mi nawet nie przyszło do głowy, że ma w nich być cokolwiek strasznego. Bardziej wydawało mi się to piękne i tajemnicze. Jak mama pierwszy raz czytała mi "Tajemnicę Hatifnatów", chyba jeszcze nie rozumiałem tego, że odczucie tęsknoty, żalu, fascynacji; z jednej strony dążenia do tego dziwnego świata, a z drugiej jego niedostępność; konieczność samoograniczenia się; do tego jeszcze podekscytowanie, strach, wstyd itd. - ta mieszanka, która występuje u Taty Muminka - to doświadczenie, z którym chyba większość ludzi może się utożsamiać. Tego nie rozumiałem, ale rozumiałem tę atmosferę. To dziwaczne skojarzenie, ale jestem głęboko przekonany, że Kapuściński miał właśnie to na myśli, kiedy pisał, że "Rewolucja jest przygodą duszy". Zresztą Tata Muminka jest tutaj trochę jak Kapuściński na tych wszystkich wojnach, kiedy nie wie, czy ma w zasadzie wziąć oferowany mu karabin, czy nie. Później Tata Muminka wycofuje się spod tej granicy, którą rewolucjoniści przekraczają - bo ma rodzinę, uporządkowane życie, rytuały do których jest tak naprawdę przywiązany itd. A jeszcze później, pod koniec, Tata Muminka zresztą współczuje i dziwi się Hatifnatom, że się nie cieszą, nie rozczarowują, nie kochają, nie gniewają się, nie przebaczają, nie boli ich brzuch, nie obchodzą urodzin, nie piją piwa itd. - jedynym celem i sensem ich życia jest podróżowanie z wyspy na wyspę i dalej, ku horyzontowi. To jest ta ich jedna myśl wielka, co ich pali żarem, której się stali narzędziem - że tak sparafrazuję Kordiana, który też przecież - mówiąc te słowa - nade wszystko chciał zostać rewolucjonistą. Był, podobnie jak oni - i jak rewolucjoniści których opisuje Kapuściński - kompletnie owładnięty tym jednym celem; do tego stopnia, że oni wszyscy nie gniewali się, nie kochali, nie obchodzili urodzin itp.

No właśnie, Muminki, Hatifantowie i wszystkie inne stwory i stworki, włączając w to nawet Drobinkę Leśną, nie są tak jednoznaczne, jak to widzi Mare.

[Czartogromski]

Mam torebkę dla Hebiusa

Wszystkie te torby to można [.......]. Co z tego, że ładne, skoro wszystkie mają zbyt długie ucha i do noszenia w nich zakupów się nie nadają.

[Hebius]

To nie wina toreb, tylko twoich rak, które są widać za krótkie

WISŁAWA SZYMBORSKA
Chwila z Pismem

Wchodzę do biblioteki książek nienapisanych.
Potencjometr wskazuje czterdzieści borgesów,
więc wiem, że to tu.

Mijam: końcówkę „Procesu”, część drugą „Braci Lwie Serce”
listy Kławdii Chauchat, „Dolinę Muminków w marcu”,
dzieło Arystotelesa o komedii,
„Antka Muzykanta” (Sienkiewicz i Prus
pisali go metodą: każdy jedno zdanie),
półkę dzieł Josepha Granda,
półkę dramatów siostry Szekspira,
i dużo półek z książkami innych kobiet
ze wszystkich wieków.

Mijam to wszystko, idę do działu czasopism
pod literę „P”.

Och, ile numerów.
Biorę pierwszy z brzegu.
Zaglądam (o ironio) do działu „Rzeczywistość”.

Śpieszy mi się.
Wiem, że sny biblioteczne
nie trwają dłużej od innych.

Zanim ten się skończy,
chcę przeczytać
chociaż trochę.

Zapisał Grzegorz Uzdański

https://magazynpismo.pl/kultura/poezja/ ... -z-pismem/