Odjazdowe okładki - głównie płyt 2.0

[marcin]

Na pewno zostanie to odnotowane w Kalendarium.

[Hebius]

A tutaj mamy wyjaśnienie, dlaczego Filippo Mineccia nie cieszy się na naszym forum takim zainteresowaniem, jak powinien, jakim mógłby, gdyby nie szedł wbrew modzie - okładka jego najnowszej płyty



Il Castrata del Granduca: Arias for Gaetano Berenstadt
di Filippo Mineccia
I Musici del Gran Principe
Samuele Lastrucci

[Czartogromski]

Wygląda, jakby na samym początku roboty zwolnili grafika i do produkcji poszło to, co zdążył zrobić.

[Hebius]

Nie jestem zbyt wielkim fanem jazzu czy muzyki filmowej, ale ta okładka od razu zwróciła moją uwagę na płytę NOUVELLE VAGUE


STÉPHANE KERECKI QUARTET
JOHN TAYLOR, EMILE PARISIEN,
FABRICE MOREAU & JEANNE ADDED
Outnote Records, 2014

[uzytkownik_konta]

Mam teraz wielką zagwozdkę jak dokładnie stoją panowie przy wannie. Po różnych rękawach można poznać, że to co najmniej dwie osoby - prawdopodobnie dwie, bo jeden z rękawów ma ten sam wzór kraty, co spodnie. Ale to by znaczyło, że jeden z nich stoi bokiem do wanny, schylony i wygięty, przez co lewa ręka przecina prawe udo pod kątem ok. 30 stopni; do tego trzymając prawą rękę jakoś dziwnie, skoro jest poza kadrem. A drugi stoi tuż przy nim, niemal przytulony, w pewnej odległości od wanny, ale mocno schylony lub pół-kucając. Co za nienaturalny układ.

[jazzik]

Nouvelle Vague to bardziej taki awangardowy miesz-masz niż konkretny gatunek.
Po raz pierwszy zawróciłam na nich uwagę, kiedy trafiłam przypadkiem na cover Bela Lugosi Is Dead, który spodobał mi się bardziej niż oryginał Bauhausu.

[Hebius]

Miszmasz, ale wszystkie kompozycje są z filmów. Podejrzewam w związku z tym, że okładka też jest filmowa i można by pewnie łatwo rozwiązać zagwozdkę u_keja, gdyby się tylko wiedziało, w którym filmie Jean-Claude Belmondo miał taką wannową scenę.

edit. Obstawiam
Pierrot le fou (Szalony Piotruś) 1965 reż. Jean-Luc Godard

Na płycie jest też kawałek z À bout de souffle (Do utraty tchu) 1960 ale tam Belmondo był jakiś taki bardziej przylizany, po amerykańsku gangsterowaty.

[uzytkownik_konta]

Miszmasz, ale wszystkie kompozycje są z filmów. Podejrzewam w związku z tym, że okładka też jest filmowa i można by pewnie łatwo rozwiązać zagwozdkę u_keja, gdyby się tylko wiedziało, w którym filmie Jean-Claude Belmondo miał taką wannową scenę.

Nie sądzę - mogli tak ustawić aktorów, aby ten kadr wyglądał zgodnie z zamysłem reżysera, mimo że scena oglądana z zewnątrz sprawiałaby absurdalne wrażenie. Ale częściowo sam rozwiązałem: za ręką mężczyzny na pierwszym planie ukryta jest dolna krawędź marynarki tego stojącego w głębi; stąd wrażenie, że panowie są albo schyleni, albo przykucnięci

[Czartogromski]

Zdjęcie jest prawie na pewno dziełem fotosisty, czyli zapewne nie jest klatką z filmu, mogło być nawet specjalnie ustawione do fotosu.

[Czartogromski]

Właśnie ukazuje się wznowienie

Odjazdowość wynika z anegdoty, która się za tym kryje. Wydawca opisuje to tak:

Milli Vanilli prezentują specjalne wydanie albumu "The Best of Milli Vanilli" z okazji 35-tej rocznicy premiery. Wyjątkowa kolekcja to podróż po utworach, które zdefiniowały muzykę rozrywkową, w tym takie hity z list przebojów jak "Girl You Know It's True", "Blame It On The Rain", "I'm Gonna Miss You" oraz "Baby Don't Forget My Number". Utwory te nadal cieszą się dużym zainteresowaniem fanów i ukazują trwały wpływ Milli Vanilli na światową muzykę pop. Milli Vanilli byli jedną z najpopularniejszych grup muzycznych przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, mają na koncie ponad 8 milionów sprzedanych egzemplarzy swojego pierwszego albumu "All Or Nothing".

Ich debiutancki singiel "Girl You Know It's True" wywołał spektakularny szum, który zwrócił uwagę fanów na całym świecie na dwóch byłych tancerzy klubowych Roba Pilatusa i Faba Morvana, którzy stali się gwiazdami popu. Byli doceniani, uwielbiani i wielbieni. W 1990 roku grupa otrzymała nagrodę Grammy w kategorii najlepszy nowy artysta, która została później im odebrana, po tym jak Rob i Fab tak naprawdę nigdy nie udzielali się wokalnie w swoich utworach. Grupę założył producent muzyczny Frank Farian, który stał za sukcesem takich gwiazd jak Boney M., La Bouche oraz No Mercy. Korzystał z wokali Brada Howella, Johna Davisa, Jodie Rocco, Lindy Rocco oraz Charlesa Shawa. Muzyczny skandal został przekuty na sukces, Milli Vanilli przestali istnieć, a ich muzyka obecna jest do dnia dzisiejszego.

Album "The Best of Milli Vanilli (35th Anniversary)" dostępny jest na pojedynczej płycie CD, dwóch czarnych winylach, dwóch w kolorze kremowym, oraz kasecie magnetofonowej.

[Czartogromski]

*Haute-contre, czyli wysoko śpiewający tenor (ale tenor).

[Hebius]

Bardzo lubię Reinouda Van Mechelena. A ten album był w polecanych przez Piotra Kamińskiego i z tego co pamiętam (tak mi się coś kołacze po głowie) rondelek na okładce wziął się stąd, że pan Dumesny nie tylko dobrze śpiewał ale też był mistrzem kuchni.

[Czartogromski]

Jef Martens: Lullaby For A King


Handel: Theodora

(Ale o co tu cho? Może Hebius będzie wiedział)

Michael Hersch: Poppaea

(wysłuchałem nieopatrznie fragmentu, który pasuje do tej okładki )
***
A teraz offtopy.
Okładka nieodjazdowa, która jednak na pewno pojawi się jeszcze na forum:
Vivaldi: Concerti Per Una Vita / Théotime Langlois de Swarte, Le Consort


I następna, której nie mogłem się oprzeć
Bononcini: Cantate Per Contralto Con Violini / Ars Antiqua Austria, Gunar Letzbor, Alois Muhlbacher

[marcin]

Ja chciałem wkleić tego Vivaldiego, ale pomyślałem że zaraz dopieprzy się znowu mazurska zrzęda ze swoim tekstem "co w tej okładce jest odjazdowego?" (jak już kiedyś był łaskaw skomentować). Więc dałem spokój.

No ale tobie pewno Hebius odpuści.

[Czartogromski]

Dla ugłaskania Hebiusa wrzuciłem płytę Tima Meada

[Shafi]

Te dwie pierwsze okładki bardzo fajne, ale reszta to jakiś żart.

[mike]

Jak na muzykę klasyczną niektóre okładki są zaskakująco odważne.

https://www.youtube.com/watch?v=nsKOjS7kFaM

[mike]

https://www.youtube.com/watch?v=FGuceV3DTwk

[Czartogromski]

Tęczowo odjazd

[marcin]

Okładka może nie odjazdowa, ale przynajmniej oryginalna na tle tej dzisiejszej sztampy