To się czyta

[jazzik]

No nie, staruch ugania się przez kilkaset stron za młodą kobietą, która mogłaby być jego córką, jakiś wariat śni o Napoleonie... Farewell z tym.

[Dorian_Gray]

... jest w tym jednak jakaś magia .... fajnie napisane ...

[Michał]

Było mi szkoda Wokulskiego, był bluepillowcem tamtych czasów.

[Dorian_Gray]

aż musiałem sobie wygooglać co to znaczy ...

Kamas czy Dmochowski jako Wokulski?
wydaje mi się, że Dmochowski bardziej pasuje do postaci stworzonej przez Prusa

[Nathi]

ku*wa,
ta Lalka jest zajebista ...

Wolę Farona.
Miałem wydanie dwu tomowe w średniej. Pożyczyłem 1 tom i mi nigdy koleżanka nie oddała.

[Czartogromski]

A propos - czytam wstęp do tego wydania:



Lalka / Bolesław Prus ; wstępem opatrzył Ryszard Koziołek. - Wydanie pierwsze w tej edycji.
Marginesy, 2024. - Wstęp: Powieść tajemnicza / Ryszard Koziołek. Ilustracja na okładce: John Holcomb, "Golden Age Brute", 2015.

We wstępie chyba najwięcej miejsca zajmują kwestie paraleli między "Lalką" a "Hrabią Monte Christo"

[Czartogromski]

Z czytelniczych powtórek jeszcze audiobook:

Michał Bułhakow: Mistrz i Małgorzata / tłumaczenie Andrzej Drawicz ; czyta Krzysztof Gosztyła.
Raczej nie przepadam za "bardzo aktorsko" interpretowanymi książkami, ale to jest jeden z wyjątków, kiedy przepadłem: Gosztyła tworzy z powieści wspaniały, wielogodzinny monodram.

[Czartogromski]

Druga powtórka, też w formie dźwiękowej:


Grzegorz Uzdański: Wypiór / czyta Adam Bauman

Bauman czyta świetnie, ale w tej formie książka trochę traci, jak sądzę. Jednak wiele rozgrywa się tu na papierze, w formie zapisu, a niektóre żarty czytane wypadają słabiej.

[Nathi]

Dzisiaj gości ze mną w fotelu przy kawce Leonard J. Pełka "U stóp słowiańskiego parnasu - bogowie i gusła"

[marcin]

Czytam, czytam, uczytałem już 3/4, więc pora na raport:

Paweł Jasienica, Polska Piastów

Czyta się wspaniale. Jasienica ma piękny styl, dziś się już tak nie pisze (ach to słowo "ongi").
Jednak chyba każdy historyk ma jakieś swoje sympatie i antypatie: Jasienica wyraźnie nie lubi Niemców, i z lubością powtarza, że np. w danym momencie "u nas było coś lepsze niż u Niemców". Teraz czytam jak autor z lubością opisuje okrucieństwa Zakonu - tzn. na razie początki państwa zakonnego.
Jasienica ma też chyba dość trzeźwy stosunek do kościoła - czasem pochwali, czasem zgani. Nie jest to zatem ani pisane z pozycji na klęczkach, ani nie jest antyklerykalne - więc ogólnie bardzo na plus. Jestem zadowolony.

[uzytkownik_konta]

Skończyłem "Czterdzieści osiem godzin" A. MacLeana (Alma-Press 1990, ss. 265); wcześniej czytałem też "Stację arktyczną Zebra" (Amber 1990, ss. 285). Wspominam o tym głównie po to, aby napisać, że bardzo mnie dziwi, że tak słaba proza zdobyła tak wielką popularność. Przede wszystkim te fabuły są okropne - sztampowe, przewidywalne, nudne, groteskowe. Doczołgałem się jakoś do końca "Czterdziestu ośmiu godzin", ale po kolejną książkę MacLeana nie sięgnę. "Stacja arktyczna..." budziła jeszcze u czytelnika coś, co od biedy można by było uznać za namiastkę zainteresowania. "Czterdzieści osiem godzin" nie posiada tego atutu. Wspominałem kiedyś, że z Chandlerem było tak, że w pierwszej chwili mnie odrzucił, ale potem jednak wciągnął - i ostatecznie przeczytałem kilka jego książek. Liczyłem na to, że z MacLeanem będzie podobnie. Otóż nie.

Mam nadzieję, że teraz "Westybul" (A. Ivasiuc, PIW 1970, ss. 272) pozwoli mi usunąć ten posmak.

[Czartogromski]

Skończyłem "Czterdzieści osiem godzin" A. MacLeana (Alma-Press 1990, ss. 265); wcześniej czytałem też "Stację arktyczną Zebra" (Amber 1990, ss. 285). Wspominam o tym głównie po to, aby napisać, że bardzo mnie dziwi, że tak słaba proza zdobyła tak wielką popularność [...]

Widać na tym przykładzie, jak bardzo zmieniły się upodobania czytelników tego rodzaju literatury, bo MacLean był bardzo popularny, w latach 90. dorobił się u nas nawet dzieł zebranych (brzydkich). "48 godzin" to nieduża książeczka, objętością porównywalna z kryminałami Agathy Christie. Dzisiaj literatura kryminalno-sensacyjna to opasłe tomiszcza (czy raczej ich cykle).
MacLean był popularny m. in. dzięki ekranizacjom, a takie tytuły jak "Siła strachu" czy "Tylko dla orłów" weszły do języka potocznego (to stąd radiowe "Nie tylko dla orłów").
W Polsce zaczął być wydawany pod koniec PRL-u przez KAW i Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej (!). Z edycji KAW-u pochodzi jedna z najlepszych okładek kryminałów wydanych w tym czasie w Polsce.

[Czartogromski]

Paweł Jasienica, Polska Piastów

Ulubiona dynastia Jasienicy. Przeciwstawiał ich politykę mozolnego zbierania ziem królestwa rozrzutności Jagiellonów.

[Czartogromski]

Wojciech Orliński: Bum! : wszystko, co musisz wiedzieć o chemii, żeby przeżyć kolejny dzień / ilustracje w książce: Bartosz Minkiewicz. - Znak Litera Nova, 2024.

Dziura w języku potocznym jest brakiem czegoś - w półprzewodniku jest czymś. Ma ładunek elektryczny (dodatni - jest przecież dziurą po ujemnym elektronie!), a nawet niezerową masę efektywną. Rzec można, że jest bardziej realna od fotonu.

Jakkolwiek jest, wciągnęło mnie

[uzytkownik_konta]

Widać na tym przykładzie, jak bardzo zmieniły się upodobania czytelników tego rodzaju literatury, bo MacLean był bardzo popularny, w latach 90. dorobił się u nas nawet dzieł zebranych (brzydkich).

Wydaje mi się, że mój problem z Chandlerem wynikał z tego samego zjawiska, tj. z tego, że byłem przyzwyczajony do czegoś zupełnie innego. Jednak kiedy się już wyjdzie z tego początkowego "To zupełnie nie jest to, jak się pisze takie książki!", Chandler ma jednak sporo czaru. U MacLeana tego nie dostrzegłem - choć zapewne dla wielu osób musi/musiał go mieć, skoro był tak popularny. Przeciwko obu autorom działa to, że nie lubię nierealistycznych fabuł tego typu - nie lubię, kiedy autor idzie za grubo i tworzy historię tak spektakularną, że już na pierwszy rzut oka widać, że nie mogłaby się wydarzyć. U Chandlera jest to jednak na swój sposób urocze; u MacLeana sprawia to, że czuję się, jakbym czytał bredzenie dziecka.

Z edycji KAW-u pochodzi jedna z najlepszych okładek kryminałów wydanych w tym czasie w Polsce.

Po pierwsze, uzasadnij

Po drugie, ciekawa sprawa - dawno temu funkcjonował sposób trzymania broni podobny do tego ze zdjęcia, ale nie do końca taki - jeśli dobrze kojarzę, należało oprzeć nadgarstek jednej dłoni na drugiej ręce. To, co widać na obrazku, nic nie daje. Chyba że on się zamierza tą ręką z zegarkiem osłaniać od nadlatujących pocisków... A pistolet na zdjęciu to polski P-64. Zabawnie by było, gdyby zachodni policjanci i złodzieje strzelali do siebie z polskiej broni na naboje sowieckiego standardu 9x18 Nie jest to, oczywiście, całkowicie wykluczone w przypadku tych drugich - broń z Układu Warszawskiego krążyła i po zachodnim czarnym rynku. Tym niemniej, wolałbym na ich miejscu coś na nabój 9x19, bo wyobrażam sobie, że i wtedy dużo łatwiej było taką amunicję tam dostać. Zegarka ze zdjęcia, niestety, nie rozpoznaję.

[Czartogromski]

Oczywiście, wypada mieć nadzieję, że zegarek nie jest produkcji radzieckiej albo enerdowskiej.
Okładka książki to też opakowanie, liczy się więc ogólny komunikat, jaki odbiera potencjalny czytelnik, widząc książkę na wystawie czy księgarskiej ladzie. Tutaj zrobione jest to bardzo klarownie, okładka sprawnie przekazuje, z czym ma do czynienia czytelnik, angażując w to niewiele środków, bez częstego dla literatury popularnej przegadania i kiczu.

[Hebius]

Poległem na Poematach Szekspira. Nie doczytam

[Czartogromski]

Zawsze możesz wrócić i doczytywać po kawałku. No i nie poematy rozsławiły Szekspira.

Różanolicy Adonis na łowy
mknie, gdyż je kocha, choć drwi z miłowania.

[Hebius]

Tylko nie mów, że zacytowałeś z pamięci

[Czartogromski]

Chciałem, ale zaciąłem się w połowie i musiałem sprawdzić