To się czyta

[Walpurg]

Wojciech Orliński: Bum! : wszystko, co musisz wiedzieć o chemii, żeby przeżyć kolejny dzień / ilustracje w książce: Bartosz Minkiewicz. - Znak Litera Nova, 2024.

Dziura w języku potocznym jest brakiem czegoś - w półprzewodniku jest czymś. Ma ładunek elektryczny (dodatni - jest przecież dziurą po ujemnym elektronie!), a nawet niezerową masę efektywną. Rzec można, że jest bardziej realna od fotonu.

Jakkolwiek jest, wciągnęło mnie

Chyba kupię.
Jako nastolatek pochłaniałem (i niestety weryfikowałem doświadczalnie!) książki Stefana Sękowskiego, świetnego populatyzatora chemii.

Z tej listy chyba tylko 2-3 książek nie czytałem a połowę miałem w biblioteczce.

Galwanotechnika domowa (1963; Państwo
Ciekawe doświadczenia (1964)
Na wszystko jest rada (1965)
Z tworzywami sztucznymi na ty (1966)
Elektrochemia domowa (1966)
Moje laboratorium część I (1967)
Ciekawe doświadczenia część II (1971)
Pierwiastki w moim laboratorium (1973)
Elementarz chemii organicznej (1974)
Moje laboratorium część II (1978)
Fotochemia domowa (1980)
Bazar chemiczny (1982)
Drugi bazar chemiczny (1987)
Na przełaj przez chemię (1989)
Rozmaitości chemiczne (1991)
Pierwiastki w moim laboratorium – ciąg dalszy (1992)

Największy sentyment miałem do tych:


Ech... wróciły wspomnienia młodości.

[bolevitch]

Miałem - mam gdzieś w mieszkaniu rodziców? - "Pierwiatki w moim laboratorium". Przeczytane na pewno kilka razy

[uzytkownik_konta]

Jakiś czas temu w budynku, w którym pracuję, likwidowano bibliotekę zakładową - rozdawali książki. Zobaczyłem na regale tę pomarańczową powyżej, tj. "Ciekawe doświadczenia" cz. 1 - i wziąłem z sentymentu. Czasy, kiedy chodziłem do gimnazjum, były złotym okresem dla domorosłych chemików-eksperymentatorów-piromanów, bo internet był wtedy zupełnie dziki. Istniały takie strony, jak piroportal.prv.pl (i jeszcze jakaś druga, która była całkiem na flashu - więc zapewne już w ogóle nie istnieje - która bezwstydnie instruowała, jak budować bomby) i sklepy w stylu strzaly.pl, gdzie każdemu chętnemu sprzedawano składniki do materiałów wybuchowych, młyny kulowe, lonty itp. Cud, że nie wszystkim nam łapy pourywało.

Sękowski jednak przetrwał próbę czasu i nadal cieszył się wśród nas wielkim szacunkiem i popularnością. Nie trzeba było chodzić za nim po bibliotekach, bo wszystko już było dostępne w postaci skanów - co samo w sobie świadczy o stosunku młodzieży Choć mi osobiście się chyba najbardziej podobało "225 doświadczeń chemicznych" Kurta Waselowsky'ego. Z pewnością była to książka zredagowana nieco mniej odpowiedzialnie, niż prace Sękowskiego.

[Walpurg]

Ojej, ty byłeś gorszy ode mnie. Ja za bomby się nie zabierałem.

A do Pana Kurta nie dotarłem.

[uzytkownik_konta]

A co robiłeś?

Bomby jak bomby - moim największym osiągnięciem był doskonale działający termit; raz uczciłem sylwestra uszkodzeniem (publicznego) kosza na śmieci właśnie przy pomocy tego specyfiku. Nie jestem dumny ze swojego wandalizmu, ale na swoją obronę mam to, że nie sądziłem, że to cholerstwo naprawdę zadziała... To było przed 2010 r., więc jest, oczywiście, od dawna przedawnione

[Walpurg]

Ja to grzecznie. Z rzeczy destrukcyjnych było wypalenie dziur kwasem solnym w dywanie kumpla, z którym łączyła mnie ta pasja. Z rzeczy pozytywnych było zrobienie mieszanki, która z wody czyniła napój gazowany. Taka Fanta o smaku cytrynowym. Fajne to było, bo dużo podróżowaliśmy a w PRL nawet oranżady były trudno dostępne. I jeszcze galwanizowałem klucze - wszystkie były takie fajne w kolorze miedzi. No i taka zabawa z kolorami, żeby do próbówki z czymś o ładnym kolorze dodać coś o innym i wychodziło coś jeszcze innego. Pamiętam, że kupowaliśmy ogromne ilości nadmanganianu potasu w aptekach. Do dzisiaj kocham ten kolor (magenta?).

[uzytkownik_konta]

Kolor jest piękny, i do dzisiaj mam jeszcze prawie cały słoik nadmanganianu. Podobno można go używać do postarzania papieru, choć nie widzę powodu, bo kawa działa wystarczająco dobrze.

Z rzeczy pozytywnych było zrobienie mieszanki, która z wody czyniła napój gazowany. Taka Fanta o smaku cytrynowym.

Z czego to? Kwasku cytrynowego i sody?

[Walpurg]

Coś takiego. Na pewno te dwa składniki. I pewnie cukier. No ale to akurat dość proste.

[Czartogromski]

Ktoś już przeczytał?



Wezwanie Żmija / Agnieszka Kulbat

[Dorian_Gray]

(...)

Największy sentyment miałem do tych:


Ech... wróciły wspomnienia młodości.

ja to bardziej elektroniką się interesowałem
ojciec kupował mi książki z serii: Elektronika łatwiejsza niż przypuszczasz
Dietera Nührmanna

[uzytkownik_konta]

O tak, też mnie zawsze ciekawiła, ale nigdy nie wszedłem na poziom żadnych zaawansowanych konstrukcji. To fajne hobby dla młodych ludzi, bo części elektroniczne są w większości śmiesznie tanie.

[Ballordo]

Piotr Augustyniak, Boga nie ma, jest życie.



Filozofia życiowa autora jest tak zbliżona do mojej, że czytam i upajam się każdym napisanym tam słowem.

[Czartogromski]

Książka już wspominana na forum, ale lektury nikt nie relacjonował:

Marek Szydlak: Nauka Latania [czy może raczej latania]. Novae Res, 2022.

Opowieść dość kanciasta, stylistycznie nierówna. Napotoczyściej płynie we fragmentach bardziej romansowych, inne jakby sprawiały autorowi trudność i różnicy nie udało się zniwelować. Trudny do przebrnięcia jest zwłaszcza początek, kiedy narrator i postacie deklamują, co mają do przekazania o poważnych sprawach.

Jak to w książkach Novae Res bywa, sporo (w tym usterki fabuły) mógłby poprawić sprawny redaktor, ale nie poprawił. Mamy więc np. do czynienia z anglicyzmami składniowymi - rozbawiło mnie sformułowanie "podniósł swój wzrok", jakby można było podnieść cudzy. Zdarza się też, że narrator niepotrzebnie mówi, że ktoś coś robi, skoro to i tak wynika z treści.

Obraz polskiej najdalszej prowincji przerysowany, bez subtelności, ale uznaję prawo autora do takiego opisu, bo daje się to wytłumaczyć przesłaniem książki.

Sceny erotyczne czyta się z niejaką przyjemnością, choć miałbym pretensje do autora, że powiela pewien schemat gejowskiego zbliżenia obecny w erotycznych filmikach. Zastanawia mnie też, czy faktycznie przypadkowy (czyli nieprzygotowany) anal na deskach pomostu może być aż tak udany, ale to może tylko taka moja fobia.

Chciałem też przyczepić się do pesymistycznego przesłania całości, ale przecież sam myślę podobnie, więc się nie przyczepię, w końcu zawsze mogę sobie poczytać "Red, White and Royal Blue".

Ogólnie: powieść osiąga próg czytalności. Jeśli trafi w ręce heteryka, może mu opowiedzieć, w jak trudnej sytuacji bywają geje. Jeśli trafi w ręce geja, pomoże zrozumieć, skąd biorą się homofobiczni kryptogeje i dlaczego tacy są.

[Hebius]

I okładka całkiem przyjemna.

[Czartogromski]

Ponieważ na Legimi pojawił się audiobook, przypominam sobie "Wszystko czerwone" Joanny Chmielewskiej. Jeden z najlepszych polskich kryminałów wszech czasów jest w zasadzie pastiszem kryminału. Przypomniał mi się przy okazji "Rezydencji" oglądanej na Netflixie, który to serial też operuje karykaturalnym nagromadzeniem pewnych elementów i to w nim bawi.

Niekończący się łańcuch morderstw w „Wszystko czerwone” może przypominać „Dziesięciu Murzynków” Agathy Christie lub „Sześć tygodni w Reno” Patricka Quentina. O ile jednak u Quentina kolejne morderstwa potęgują napięcie i służą zawikłaniu zagadki, to u Chmielewskiej narastają one na kształt lawiny, powodując groteskowe odrealnienie sytuacji. Dodatkowo intryga u Chmielewskiej rozgrywa się nie tyle w ciągu zdarzeń, co w konwersacji, której meandry wiecznie odwodzą bohaterów od rozwiązania zagadki; można więc powiedzieć, że to komedia kryminalna na swój sposób lingwistyczna. Podoba mi się nadal.

Joanna Chmielewska: Wszystko czerwone (1974)
Foto: pierwsze wydanie z okładką Franciszka Maśluszczaka.

[uzytkownik_konta]

Chyba sobie przesłucham. Słuchałeś tego audiobooka? Na Audiotece widzę dwie wersje: jedna w formie słuchowiska, tj. czytana przez parę osób; i jedna czytana przez Julię Rosnowską. Pewnie przesłucham to drugie, bo mam za darmo w swojej subskrypcji.

Przypomniał mi się przy okazji "Rezydencji" oglądanej na Netflixie, który to serial też operuje karykaturalnym nagromadzeniem pewnych elementów i to w nim bawi.

A to warto obejrzeć?

[Nathi]

Najlepszy medyczny serial ostatnich lat to wielki powrót twórców ER.
Na HBO "The Pitt".

Rezydenci są spoko, jako fan seriali medycznych zaklasyfikowałem ten serial wysoko. Może dlatego, że nie wszystko tam się kręci w koło seksu...

Zresztą poprzeczka tych seriali mocno jest obniżona przez to badziewie Chirurgów.

Ale na szczęście jest The Pitt i ratuje sytuację. Chociaż ER po 20 paru latach, mimo sprzętu z epoki, pejdzerów, ogląda się nadal zajebiście. Chyba nic mu nie dorówna.

[Czartogromski]

Chyba sobie przesłucham. Słuchałeś tego audiobooka? Na Audiotece widzę dwie wersje: jedna w formie słuchowiska, tj. czytana przez parę osób; i jedna czytana przez Julię Rosnowską. Pewnie przesłucham to drugie, bo mam za darmo w swojej subskrypcji.

Rosnowska: https://www.legimi.pl/polka/ebook-wszys ... 52530.html
Da się słuchać.

[Czartogromski]

Przypomniał mi się przy okazji "Rezydencji" oglądanej na Netflixie, który to serial też operuje karykaturalnym nagromadzeniem pewnych elementów i to w nim bawi.

A to warto obejrzeć?

Pierwsze pięc odcinków uważam za rewelacyjne, zabawa świetna. Potem się trochę rozłazi, ale w sumie warto moim zdaniem.

[uzytkownik_konta]

A to dobrze wiedzieć, będę miał co robić.