Gejowszczyzna książkowa.

[Czartogromski]

No proszę.
host - maskulatyw od hostessy.
Nawet z mangi yaoi człowiek może się czegoś nowego dowiedzieć.

Ciekawe, czy jest gejsz?

To znaczy wiem, że jest męski odpowiednik, ale ciekawe jak z tym sobie radzą tłumacze, bo jakoś nie spotkałem się chyba.

[Hebius]

A może ten host jest właśnie gejszem?

[Czartogromski]

Ten host to pewnie i po japońsku jest wzięty z angielskiego

[Czartogromski]

Sarina Bowen, Elle Kennedy: My / tłumaczenie: Ewa Helińska.- Zysk i S-ka, 2025. - Tytuł oryginalny: Us.

Premiera 24 VI 2025 r.

Kontynuacja romansowo-erotycznej historii dwóch hokeistów; o pierwszej części pt. "On" na forum wspomniane było tutaj >>>>

Wes ma wszystko, o czym można zamarzyć – jest młody, przystojny, bogaty i uchodzi za nową nadzieję kanadyjskiego hokeja. Kibice go uwielbiają, a jeśli nadal będzie strzelał gole, ma szansę na nagrodę dla najlepszego debiutanta. Do tego wprowadził się do wymarzonego mieszkania z mężczyzną, którego kocha. Jest tylko jeden problem: o ich związku nikt nie może się dowiedzieć. Jeśli prawda wyjdzie na jaw, rozpęta się medialna burza, która może wszystko zniszczyć.

Jamie zostawił swoje dawne życie, by być z Wesem. Ale ciągłe ukrywanie się? To zupełnie nie jego bajka. Jedyną ulgę stanowi fakt, że w ich mieszkaniu mogą być sobą. A przynajmniej mogli. Bo gdy pewnego dnia najbardziej wścibski kolega z drużyny Wesa wprowadza się do tego samego budynku, sieć kłamstw, którą para utkała wokół siebie, zaczyna się rozpadać.

Przed nimi najtrudniejsza rozgrywka, ale w końcu Jamie i Wes doskonale czują się na lodzie. Jak poradzą sobie tym razem

[Czartogromski]

Książkę anonsował tutaj już Czarek, premiera dzisiaj:

Krzysztof Tomasik: Homolobby :aktorzy II RP. - Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2025.

Premiera 25 VI 25

Barwna narracja splata losy grupy mężczyzn urodzonych pod koniec XIX wieku, ukazując, jak wyglądało życie homoseksualnych aktorów w II Rzeczypospolitej i w czasie wojny. Książka odsłania kulisy teatru, kina i kabaretu, gdzie w subtelny sposób przemycano wątki nienormatywnej seksualności. Wśród fascynujących bohaterów znajdziemy m.in. sekretarza Poli Negri, syna zamożnego
warszawskiego architekta, kochanka Eugeniusza Bodo oraz pierwszego aktora, który w
polskim teatrze pojawił się nago na scenie. Ich biografie pełne są wielkich romansów, prób
podbicia stolicy, wyjazdów do Paryża i Hollywood, ale także dramatycznych wydarzeń – od
samobójstwa z powodu nieszczęśliwej miłości po śmiertelny zawał serca podczas
spektaklu. Czy w polskiej historii istniało „homolobby” – wpływowa sieć homoseksualnych aktorów
wspierających się nawzajem? Odpowiedź znajdziecie w tej książce.

Imponująca jest zaciekłość, z jaką Krzysztof Tomasik tropi queerową historię Polski i polskiej kultury. Z zapisów prasowych, pamiętnikarskich, wspomnieniowych, z plotek, donosów, złośliwostek, nawet z ulicznych wierszyków wydobywa pamięć przemilczaną, celowo zacieraną, wymazywaną. Tymczasem historia scen słynnych („Reduty” Osterwy, „Qui Pro Quo”) i niepozornych (teatru „8.30” czy kabaretu „Sfinks”) była również historią nieheteronormatywną. Romanse, związki, podrywy na jedną noc, dramatyczne zerwania, samobójstwa.
Autor prowadzi nas przez szalone lata dwudzieste z ich fascynacją kinem, nowymi technologiami (kostiumy z żaróweczkami!) i reformami teatralnymi, przez lata trzydzieste, które zmiatają kino nieme, a za to przywracają operetkę, kończą się zaś wybuchem wojny; przez lata czterdzieste, gdy przez Europę i teatr przetacza się walec dwóch totalitaryzmów; i wreszcie doprowadza nas do PRLu, gdzie kolejni bohaterowie odgrywają swoje ostatnie role: role starców. Nikogo nie usprawiedliwia, nikogo nie wybiela, niczego nie lukruje.
Tomasik koncentruje się na sześciu wybranych bohaterach, ale przy okazji przywołuje zarówno najsłynniejsze nazwiska polskich twórców teatralnych i filmowych tamtych lat (och, to podwójne życie Osterwy czy Bodo!), jak i tych, których dawno zapomniano, jak Jean de Kuharski, Joshua Kean albo Edward Żero vel Raquello. Nie poprzestaje jednak na samej biografistyce, na wskrzeszeniu barwnego światka aktorów teatralnych, filmowych, operetkowych, kabaretowych w stolicy i na prowincji, w Paryżu i w Hollywood. Pokazuje całą panoramę ówczesnego stosunku do elgiebetów: od pomstowania, histerii i polecania pomysłów Hitlera, przez wyparcie, niezrozumienie kontekstu, ślepotę, po – rzadką – akceptację w wąskich kręgach (tak jak dziś tolerancja wzrasta na pożywce z międzynarodowych seriali, tak wówczas wprowadzały ją francuskie czy amerykańskie sztuki).
Pasjonująca, poruszająca książka, która niemal od podstaw rekonstruuje brakujący rozdział polskiej queerowej pamięci.
***
(za pracę nad blurbem dostałem pieniądze, ale polecam szczerze i entuzjastycznie)

[Hebius]

Przyznam, że się zastanawiałem lekko nad Felicitą, ale teraz to już nie wiem:

RANY BOSKIE!
Krytyka Polityczna wydała książkę Piotra Szaroty "Felicita! Psychobiografia Felicity Vestvali", a w niej (jak wynika z tekstu Izabelli Adamczewskiej w GW) takie rewelacje:

"W 1863 roku Felicita zrezygnowała z kariery śpiewaczki.
Dlaczego? Szarota spekuluje: złoty czas kontraltów to początek XIX wieku – zrezygnowano z niebezpiecznej praktyki kastracji, a wystarczającej liczby tenorów, którzy mogliby zastąpić brakujących kastratów, nie było. Oklaskiwano więc Josephinę Grassini, Geltrude Righetti, Mariettę Marcolini i Giudittę Pastę. Dobra passa nie trwała jednak długo. Już wczesne lata 50. XIX, kiedy Vestvali debiutowała w operze, były dla kontraltów trudne. Nowych pierwszoplanowych ról nie pisano, a dziewiętnastowieczny kanon kobiecości pisany był w opozycji do stereotypowo traktowanej męskości. Panie miały śpiewać sopranem – i kropka. „Od tej pory źle widziana była jakakolwiek niejednoznaczność czy ambiwalencja, której symbolem były nie tylko role en travesti, lecz także sam kontralt – głos kobiecy, który brzmieniem przypominał głos męski".

Czy te banialuki są produktem autorki artykułu, czy autora książki? Ma ktoś to dzieło i może sprawdzić? A jeśli tam istotnie stoją takie bzdury, to kto, na litość, to redagował? Za pieniądze z dofinansowania ze środków MKiDN?

https://www.facebook.com/dorota.kozinsk ... %2CO%2CP-R

[Czartogromski]

Stach Szulist: Książę z Jemenu. WaSpos, 2025.

Kiedy się czuje pociąg fizyczny, nieczystą namiętność fizycznych kształtów, to nie jest miłość. Miłość jest pożądaniem czyjejś duszy.

Tak swego czasu definiował miłość Stanisław Dygat. I właśnie od takiej miłości, opartej na fascynacji wyłącznie fizycznością, ucieka Karol. Tym sposobem trafia z niewielkiej miejscowości na Pomorzu na Dworzec Centralny w stolicy. Pragnie pooddychać wolnością w wielkim mieście. Jednak w miejscu, gdzie chciał chłonąć życie, pierwsze, co go dopada, to fascynacja Tahirem – osiemnastoletnim Jemeńczykiem, który nieoczekiwanie oferuje pomoc w poznawaniu Warszawy. Szybko się okazuje, że to tylko pretekst. Od tej chwili w życiu nastoletnich gejów następuje wielkie przyspieszenie. Zaczyna się miłosno-erotyczny „rollercoaster”, do którego obaj z entuzjazmem wskakują. Czy z takim samym entuzjazmem z tej przejażdżki wysiądą, z gotowością do ruszenia przez życie, wciąż trzymając się za ręce?

Chcąc się o tym przekonać, zanurz się w tej opowieści, pełnej zwrotów akcji i walki bohaterów z brutalnością realiów. Bo to też historia o tym, że w kraju nad Wisłą bycie jawnym homoseksualistą wciąż obarczone jest sporym ryzykiem. A to dopiero początek…

[bolevitch]

a kiedy dzieje się akcja książki?

[Czartogromski]

Wygląda na to, że współcześnie. Wydawca dość niemrawo promuje książkę, a w zasadzie nie promuje wcale, nawet na FB nie poinformowali o premierze. Tyle że wydali.

[Hebius]

Zastanawiałem się skąd ten Dygat w opisie, ale już widzę, że autor może debiutował niedawno, ale jest całkiem, żeby nie powiedzieć mocno, dojrzały

https://www.facebook.com/StachSzulist/
https://www.instagram.com/stachszulist

[kaylan]

Stach Szulist: Książę z Jemenu. WaSpos, 2025.

Kiedy się czuje pociąg fizyczny, nieczystą namiętność fizycznych kształtów, to nie jest miłość. Miłość jest pożądaniem czyjejś duszy.

Tak swego czasu definiował miłość Stanisław Dygat. I właśnie od takiej miłości, opartej na fascynacji wyłącznie fizycznością, ucieka Karol. Tym sposobem trafia z niewielkiej miejscowości na Pomorzu na Dworzec Centralny w stolicy. Pragnie pooddychać wolnością w wielkim mieście. Jednak w miejscu, gdzie chciał chłonąć życie, pierwsze, co go dopada, to fascynacja Tahirem – osiemnastoletnim Jemeńczykiem, który nieoczekiwanie oferuje pomoc w poznawaniu Warszawy. Szybko się okazuje, że to tylko pretekst. Od tej chwili w życiu nastoletnich gejów następuje wielkie przyspieszenie. Zaczyna się miłosno-erotyczny „rollercoaster”, do którego obaj z entuzjazmem wskakują. Czy z takim samym entuzjazmem z tej przejażdżki wysiądą, z gotowością do ruszenia przez życie, wciąż trzymając się za ręce?

Chcąc się o tym przekonać, zanurz się w tej opowieści, pełnej zwrotów akcji i walki bohaterów z brutalnością realiów. Bo to też historia o tym, że w kraju nad Wisłą bycie jawnym homoseksualistą wciąż obarczone jest sporym ryzykiem. A to dopiero początek…

Ale czytałeś? Polecasz? Czy tylko robisz za słup reklamowy?

[Hebius]

Gdyby czytał, dałby info w innym temacie.

[Czartogromski]

[Ale czytałeś? Polecasz? Czy tylko robisz za słup reklamowy?

W tym temacie informuję / informujemy, że coś jest. Jeśli coś sięga progu czytelności, zazwyczaj daję to w temacie "To się czyta" i zwykle piszę tam, co mi się podobało (a czasem, co nie podobało)

[marcin]

Czemu ta obecna gejowszczyzna ma tak tragicznie amatorskie okładki?

[Czartogromski]

Różne miewa. Tu akurat mamy chyba przypadek książki, w którą wydawca nie chciał specjalnie inwestować*. No i WaSpoS ogólnie nie jest jakąś szczególnie dobrą oficyną, półka Novae Res.

*Nawet nie ma jej w nowościach na stronie wydawnictwa.