To się czyta

[Achim]

„ Calypso „
Książka trafiła do mnie w sumie dość przypadkowo, więc trudno mówić o świadomym wyborze literackim. Jacek Dehnel w posłowiu nazywa „ Calypso „ „ życiopisaniem „ amerykańskiego pisarza, celebryty i standupera. Dla mnie jest to raczej zbiór luźnych zapisków, w których można by spokojnie zmienić kolejność. Trochę są to celebryckie opowiastki o shoppingu w Japonii trochę przełamywania tematów tabu, minimalnie o tożsamości gejowskiej, ale z każdej opowieści wyziera dramat rodziny, latami zamiatany pod dywan : matka alkoholiczka, ojciec despota, odtrącona przez rodzinę siostra chora psychicznie.
Mimo tego lekko i łatwo się to czyta, choć jest to raczej „ czytadło „ na lotnisko niż ambitna literatura. Wolę po prostu „ życiopisania „ innych autorów.

[blumsztajn]

" Calipso" czytałem i zgadzam się zasadniczo z recenzją powyżej. Mimo wszystko warto było przeczytać.
Mnie Jacek Dehnel zachęcił swoim postem na Facebooku do przeczytania książki "27 śmierci Toby’ego Obeda"
Ta książka mnie strasznie przybiła. Zniszczyła mit Kanady. Coś tam wcześniej czytałem o prześladowaniach rdzennej ludności, ale ten reportaż jest tak poruszający, że momentami miałem ochotę skończyć lekturę. No cóż, warto było przeczytać.

[marcin]

Czytam "Czerwony śnieg" (UW, Mag)

Tym razem udana powieść z Uczty Wyobraźni Okładka przypomina mi klimatem filmy Burtona

[Achim]

Bardzo niedoceniona. Wróciła, choć i tak za słabo, chyba dopiero po książce Czesława Miłosza o Świrszczyńskiej "Jakiegoż to gościa mieliśmy".

Wielkie Ci dzięki za to polecenie książki Miłosza
Czesław Miłosz nie ukrywa fascynacji postacią i twórczością Anny Świrszczyńskiej i pisze tę książeczkę „ żeby przywrócić miejsce jej należne w dziejach polskiej poezji „ . Noblista opisuje i analizuje wszystkie etapy twórczości Świrszczyńskiej , od jak sam określa „ olśniewającego debiutu „ z roku 1936 po pośmiertnie wydany tom z ostatnim wierszem „ Jutro będą mnie krajać „ z mocnym zakończeniem „ piękne jest życie, a we mnie jest pokora, lęk i spokój „. Autor „ Doliny Issy „ sam przyznaje, że poezję Świrszczyńskiej „ łatwiej cytować, niż streszczać, tak duża jest jej zwięzłość „ i wskazuje tej poezji nowatorstwo i odrębność artystyczną. Miłosz pisze o autobiografizmie poezji, zakorzenieniu jej w tradycji literackiej , ale też niezależności artystycznej, bo jego zdaniem „Świrszczyńska nie jest podobna do żadnej z poetek naszego stulecia „ .
Zdaniem Miłosza „ Świrszczyńska nie otrzymała w Polsce tej rangi, jaka jej się należy „ i wskazuje na Jej zasługi. Tom „ Budowałam barykadę „ zestawiony jest z „ Pamiętnikiem z Powstania Warszawskiego „ Białoszewskiego , ale też określony jest jako „ książka straszliwa „ . Miłosz odżegnuje się od przypięcia poezji Świrszczyńskiej łatki „ poezji kobiecej „ i umiejscowienie jej w tej szufladzie literackiej, zdaniem poety , tę twórczość deprecjonuje.
Miłosz pisze też o feminizmie poetki, ale należy pamiętać ,że jest to feminizm z drugiej połowy XX. wieku, wyrosły, zdaniem noblisty „ ze współczucia, a nie z walki o równe prawa „ uboższy o pewne treści i motywy, ale wydaje mi się ,że właśnie dziś w dobie Strajku Kobiet ta piękna poezja mogłaby doskonale wybrzmieć, choć nie jest ona doraźną publicystyką.

[Walpurg]

Z przyjemnością!

[Dorian_Gray]

Szlaki. Opowieści o wędrówkach
Roberta Macfarlane'a

bardzo fajna książka o wędrówkach po szlakach lądowych i morskich
Anglii i Szkocji ...

[Achim]

„ Ten dom jest mój „
Debiut niemieckiej prozaiczki Dörte Hansen okazał się dużym sukcesem czytelniczym w Niemczech . Punktem wyjścia książki jest dramatyczna ucieczka matki bohaterki z Prus Wschodnich w 1945 i jej późniejsza walka o swoje w powojennych Niemczech . Hildegard von Kamcke osiąga życiowy sukces, ale nie potrafi przekazać miłości córkom i ta trauma staje się udziałem także następnych pokoleń . Córka Hildegard, Vera samotniczka i ekscentryczka i jej siostrzenica, Anna która w dramatycznych okolicznościach ucieka z dotychczasowego życia być może zdołają przezwyciężyć rodzinną traumę . Powieść niesie promyk nadziei , lecz nic nie jest tu łatwe.
Proza Hansen to także opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca w życiu, w sensie dosłownym, czego symbolem jest zapuszczona rodzinna rezydencja Very i zdewastowany dwór Hildegard w Prusach Wschodnich, ale także metaforycznym , bo zarówno Anna, jak i Burkhard próbują w Starym Kraju zacząć wszystko od nowa . Ale dom to także język i widać tu lingwistyczne wykształcenie autorki. Zarówno Vera, jak i męski protagonista Heinrich osadzeni są w języku, on stanowi o ich odrębności i niezależności .
Piękna i mądra książka o naszym ustanowieniu w przeszłości, tradycji rodzinnej, ale i małej ojczyźnie, którą w języku niemieckim określa piękne słowo „ Heimat „.

[husky]

Mam kolejna książke Historia filozofii tom 1. Zamiast spać to to czytam i mnie to rozwala jakie to były pojeby.

[Czartogromski]

Hm?

[Walpurg]

1 tom Tatarkiewicza?
Przecież on akurat jest najciekawszy i najlepszy.
W ogóle tego, co filozofowie powiedzieli w starożytności, nikt nie zdołał przebić i powiedzieć czegoś mądrzejszego.

[Czartogromski]

No właśnie, 3. tom jest nie do czytania, ale pierwsze 2 jak najbardziej.

[jazzik]

T. Gadacz jest ciekawszy, mam na myśli "Historię filozofii XX wieku".
Warto też wziąć pod uwagę stan wiedzy wieków minionych zanim się coś wyśmieje.
Zresztą np. argumenty idealistów nie są takie łatwe do ugryzienia.

[Walpurg]

No ale wiesz, że jednak słuszne jest powiedzenie, że cała filozofia to przypisy do Platona? I w zasadzie nie tylko w filozofii, ale i literaturze architekturze czy prawie ludzkość tylko twórczo rozwijała to, co dostaliśmy z antyku.

A przy okazji, ciekawe co dalej z Gadaczem, bo tego miało być tysiąc dwieście tomów a wyszły dwa i zapadła cisza.

[husky]

Ale nie mówie że nie jest ciekawe Jakby nie było to bym nie czytał po nocy.

[jazzik]

No ale wiesz, że jednak słuszne jest powiedzenie, że cała filozofia to przypisy do Platona? I w zasadzie nie tylko w filozofii, ale i literaturze architekturze czy prawie ludzkość tylko twórczo rozwijała to, co dostaliśmy z antyku.

To powiedział Whitehead, sam będący platonikiem, więc nie ma obowiązku się z nim zgadzać.

A przy okazji, ciekawe co dalej z Gadaczem, bo tego miało być tysiąc dwieście tomów a wyszły dwa i zapadła cisza.

Sądzę, że nic. Prof. porwał się na olbrzymie zadanie, które, jak kiedyś powiedziała znajoma dr filozofii, powinien był zacząć dawno temu, aby móc dokończyć. Jeśli do tego dodać, że po drodze napisał kilka książek-kompilacji dla Nieoczywistego, to nie sądzę żebyśmy się doczekali choćby III tomu, ale kto wie?

[Walpurg]

Ma 65 lat, więc lata najbardziej płodne raczej za sobą. Szkoda.

[jazzik]

Wiek nie gra tutaj aż takiej roli, IMO. Emmanuel Kant napisał "Krytykę władzy sądzenia" będąc w podobnym wieku, jednak to był niesamowity oryginał, jak byśmy dzisiaj powiedzieli, o którego życiu osobistym niewiele wiadomo a niektórzy wątpią czy miał w ogóle jakieś życie poza filozofią. Jednak, odstawiając żarty na bok, bycie encyklopedystą to jest mrówcza praca, referuje się poglądy innych i doskonale rozumiem, że w pewnym momencie można nie mieć ochoty tego kontynuować.

[husky]

Ale ten co powiedział że jak złodziej kradnie ubranie to jest wina tego co wywiesił ubranie i że jka żre placek przy kimś i ten ktos mu ukradnie to jest wina tego co mu ukradli a nie złodzieja, to średnio mądry. Albo sie nie znam.

Albo ten co powiedział że powietrze sie zagęszcza i sie staje wodą i ogniem i wgl wszystko jest powietrzem nawet dusza człowieka. Kumam że wtedy nie wiedzieli ale bez przesady. W Egipcie kapłani wiedzieli o zacmieniu słońca a ten był poóźniej.

[żmij]

Drugi raz "Zabić twardziela" Hanny Samson przeczytałem. I to jest dobre. Tylko trochę nie rozumiem tego, że to jest forma wywiadu, wiadomo, że Samson odpowiada, ale nie wiadomo, kto zadaje pytania.

[marcin]

Czytam "Drogę do Diuny"

Trochę popłuczyny po Diunie (te sceny usunięte są niepotrzebne), ale opowiadania ze świata Diuny i alternatywna powieść (Świat przyprawy) podobały mi się