To się czyta

[Dorian_Gray]

"Fakty muszą zatańczyć" Mariusza Szczygła
w skrócie: o sztuce pisania reportaży

[Achim]

„ Empuzjon „
Oldze Tokarczuk udało się opowiadając historię sprzed ponad stu lat, stworzyć opowieść ważną i aktualną w chwili obecnej. Korzystając z wzorca „ Czarodziejskiej góry „ Noblistka tworzy narrację podobną : tuż przed I Wojną do uzdrowiska Görbersdorf/ dzisiejsze kultowe Sokołowsko pod Wałbrzychem/ trafia młody student Mieczysław Wojnicz ze Lwowa. Bohater zamieszkuje w Pensjonacie dla Panów i trafia do mizoginistycznego świata bez kobiet. Wszystkie teksty, które Autorka włożyła w usta bohaterów, są autentyczne i wzorowane na tekstach kultury. Niektóre z tych cytatów mogą być wręcz autoironiczne, jak ten „ kobiety mają skłonność do literatury, która niebezpiecznie kręci się wokół spraw międzyludzkich”, niektóre „………bo ciało kobiety należy nie tylko do niej, ale do ludzkości” brzmią dziś niepokojąco złowróżbnie i aktualnie. Agresywnemu światu mężczyzn została przeciwstawiona natura: dżdżownica, krowa, wiewiórka, króliki, gęsi . Natura / przecież żeńska/ jawi się tu jako tajemnicza, groźna, potrafiąca przeciwstawić się męskiej , agresywnej cywilizacji. Oskarżane o czary i wypędzane kobiety, niszczona przyroda czy tworzone z niej namiastki kobiet czyli „ Tuntschi” potrafią dopomnieć się o swoje. W finale narracji „ wszystko należy do natury. Jest naturalne „, a „ najciekawsze pozostaje zawsze w cieniu, w tym, co uśpione „.
Protagoniści powieść, mieszkańcy pensjonatu walczą o duszę/ a nierzadko i ciało/ Mieczysława, bo ” Empuzjon „ czerpie także z tradycji niemieckiego„ Bildungsroman” . Hermafrodyta Mieczysław dopiero „ staje „ się. On/ ona sam potrafi wybrać sobie instynktownie drogę, którą niczym Orlando z powieści Virginii Woolf podąży, zmieniając płeć i tożsamość. Bohater-ka „ jest bowiem częścią tego świata, w którym na pewien okres zarezerwowano mu miejsce i czas, i on musi to wykorzystać „. W finale opowieści Mieczysław odważy się zerwać z całym dotychczasowym życiem. Refleksyjny i melancholijny Mieczysław dowodzi, że „ tylko różnorodne potrafi przetrwać ciężkie czasy” i „ w gruncie rzeczy pozostał tym samym człowiekiem, tylko inaczej przyrządzonym ; można by powiedzieć- inaczej podanym „ .
Ekologiczna i feministyczna powieść Tokarczuk ma oczywiście elementy humorystyczne, ironiczne. Nie sposób traktować tyrad panów z sanatorium na poważnie, to panoptikum dziwaków, mizoginów i nieudaczników.
Niestety rzeczywistość ostatnich miesięcy poprzez politykę Putina i wojnę w Ukrainie pokazała ,że maczystowski, autorytarny dyskurs ma się wciąż świetnie . To przerażające.

[marcin]

U mnie mniej ambitnie niż u Achima. Dużo mniej. Ale w takim upale to nie umiem się skupić nad bardziej wymagającymi książkami.

Piekara, Miecz Aniołów, tom III cyklu o Mordimerze

[Hebius]

Pierwszy raz?

[marcin]

Drugi, ale kiedyś przerwałem na IV tomie, teraz myślę przeczytam całość.

[Nathi]

A czytał ktoś coś o Mussolinim ciekawego ?
Jak byliśmy we Włoszech oczywiście Pysio się odpalił na historie Włoch. Tylko nie wiem dlaczego akurat wybrał najgorsze co mogło być

Po powrocie poszliśmy do księgarni i na dziale historia nie było nic. Jeszcze przegrałem zakład, bo mówię choć na bank coś będzie o nim. Pysio wieczny pesymista, nie będzie... Mówię to zakład i przegrałem.

Ale wszystkie trasy pociągami to tylko Mussolini na wyświetlaczu telefonu.

[gaynau]

W sumie, to ja zapominam, że Włosi przejebali wojnę.

[jazzik]

Jeśli Pysio nie ma dość tego tematu, to istnieje kompletna biografia dyktatora - "Mussolini. Butny faszysta".
Włosi są dziwni pod tym względem, w Predappio można było kupić faszystowskie pamiątki, w tym wino z Mussolinim na etykiecie.

[Nathi]

Oo
Dziwni to mało powiedziane. Co oni mieli za historie z tym faszyzmem. Jeszcze jak ciało Mussoliniego wykopywali, zostało skradzione i trzymane w samochodzie ileś lat. Żeby potem je użyć do politycznej walki.

W sumie z nich były niezłe kutasy
A książkę obadam, dziękuję.

[gaynau]

Mussolini to jednak, jak by nie patrzeć to taki tylko epizod, prawda...?
Do Hitlera, Stalina raczej nie ma porównania.

[Nathi]

Nie zagłębiałem się tak jak Pysio, ale na bank nie. W końcu Hitler go więził ileś lat i Mussolini wieziony przez Hitlera mówił, że jest chodzącym trupem.

[bolevitch]

Jeśli Pysio nie ma dość tego tematu, to istnieje kompletna biografia dyktatora - "Mussolini. Butny faszysta".

po polsku są też książki Antonio Scurati o Mussolinim

[jazzik]

Wiedziałam, ale ich nie czytałam, więc nie mogę nic na ich temat powiedzieć.

[bolevitch]

były omawiane w Przeglądzie Politycznym z pozytywną oceną

[Nathi]

O fajno ta druga jest po francusku, nie trzeba będzie ściągać z Polski.

[Achim]

„ Morderca z pikiety „
W swojej reporterskiej książce Arkadiusz Lorenc przypomina jedną z najgłośniejszych nierozwiązanych spraw w powojennej historii : zabójstw gejów w Łodzi w latach 1988-1993. Autor nie skupia się tylko na analizie konkretnej sprawy kryminalnej, lecz kreśli szersze tło, przybliżając obyczajowość homoseksualistów w tamtych czasach, akcję „ Hiacynt”, przemiany polityczne po przełomie 1989. Lorenc prezentuje punkt widzenia bliskich ofiar, a także policjantów, prowadzących wówczas śledztwo. Jako eksperci pojawiają się na kartach książki m.in. Andrzej Selerowicz, Remigiusz Ryziński, Michał Witkowski, Krzysztof Tomasik. Autor kreśli paralele między sprawą zabójstw z Łodzi a haniebną akcją „ Hiacynt”, a także zadaje pytanie, dlaczego sprawcy mordów do dziś nie udało się znaleźć. Oczywiście akcja „ Hiacynt” sprawiła, że homoseksualiści jeszcze bardziej przestali ufać funkcjonariuszom „ geje mieli też poczucie/…/ ,że funkcjonariuszom mogło po prostu nie zależeć na rozwiązaniu tych spraw, tak jak nie zależało im na gejach w ogóle. Jedna ciota mniej- to właściwie żaden problem „. Lorenc przypomina również, że podobnie jak sprawca morderstw z Łodzi pozostaje bezkarny, tak też nikogo nie rozliczono do dziś za akcję „ Hiacynt” i przypomina opinię Krzysztofa Tomasika, że „ instytucją powołaną do badania represji w tamtym okresie jest IPN- który nie tylko nie jest zainteresowany tropieniem prześladowań gejów i lesbijek, ale można odnieść wrażenie, że wręcz takie działania popiera”.
Autor wykonał także solidną reporterską pracę, przybliżając czytelnikom, za pomocą świadków epoki, świat homoseksualistów sprzed trzydziestu lat : pikiety, parki, miejsca spotkań, raczkującą prasę gejowską, początki epidemii AIDS.
Obserwując natomiast aktualną sytuację społeczno- polityczną w kraju, nie sposób nie pamiętać o opinii Ryzińskiego , którą Lorenc przytacza w swojej książce, że akcje te/ spisywania homoseksualistów/ mogły służyć skierowaniu uwagi opinii publicznej na tematy poboczne, kiedy trzeba było zamaskować prawdziwe problemy”.

[bolevitch]

Empuzjon. Stosunek do tekstu neutralny. Nabieram ochoty, by sięgnąć znów po "Czarodziejską górę".

[jazzik]

O właśnie... ciekawi mnie opinia kogoś, kto czytał "Górę" i "Empuzjon", ja nie przebrnęłam przez Manna.
Koleżanka czytała nową Tokarczuk i twierdzi, że to przygnębiająca lektura.

[bolevitch]

przygnębiająca? myślę, że nie. Utwór wzorowany na powieściach z przełomu wieków dostosowany dla współczesnego odbiorcy. Nie rozumiem oskarżeń o antypolskość.

[jazzik]

Nawet nie wiedziałam o oskarżeniach o antypolskość, ale myślę, że pewne środowiska ocenią tak wszystko, co napisze Tokarczuk. Podobnie było w przypadku Miłosza.
Chociaż, z drugiej strony - książka zebrała cięgi również od lewicowej "Krytyki Politycznej".