To się czyta

[Achim]

Szczupaczyńska będzie odpoczynkiem po " Biesach"

[Czartogromski]

Jeśli bym miał jakieś pretensje do Szymiczkowej, to takie, że w natłoku ciekawostek gubi się kryminał.
Miło się czytało, ale jeśli rzecz trafi na niezorientowanego miłośnika kryminałów, ten może być zawiedziony.

[Czartogromski]

Aaaaabsolutnie wciągającego coś czytam teraz.

Do seksu dochodzi, gdy strzępka "-" przyciągnie strzępkę "+" splecie się z nią

Spoiler

Trufle różnią się od ludzi tym, że w ich przypadku zarówno "-", jak i "+" może odgrywać rolę matki lub ojca."





*Merlin Sheldrake: Strzępki życia : o tym, jak grzyby tworzą nasz świat, zmieniają nasz umysł i kształtują przyszłość. Przekłąd Urszula Gardner, Insignis, 2023.

[Walpurg]

U Szymiczkowej chyba najmniej ważne jest, kto zabił. To Szczupaczyńska jest najważniejsza.

[Achim]

Tak, tym bardziej,że najnowszy tom zawiera wątki społeczności homoseksualnej.
Mój Partner mówi już do mnie czasem " Zofio"

[Hebius]

Dehnel bardzo ładnie przepisał scenę z powodzianami na dachu z Lata Muminków - jestem pełen podziwu i rozbawienia.

[Achim]

„ A hipopotamy żywcem się ugotowały”
Legendarna młodzieńcza wspólna powieść czołowych przedstawicieli Beat Generation Williama S. Burroghsa i Jacka Kerouaca to opowieść o autentycznym zabójstwie w Nowym Jorku w 1944, osławionym jako „ morderstwo, które dało początek bitnikom”. Akcja rozgrywa się w upalne lato 1944, młodzi bohaterowie piją, pracują dorywczo, marnują czas, próbują / nieskutecznie/ zaciągnąć się na statek marynarki wojennej. Wszystko okraszone jest literaturą, kinem i homoseksualną fascynacją, która w finale doprowadzi do zbrodni. Na pewno „ A hipopotamy żywcem się ugotowały” są świadectwem pewnej epoki i legendą z uwagi na osoby autorów.

[uzytkownik_konta]

Byłem w domu rodzinnym i znalazłem książkę, którą bardzo lubiłem w dzieciństwie, a wcześniej lubił ją też mój ojciec, o czym dość dobitnie świadczy jej stan (brakuje pierwszych stron, ale na szczęście dobrze je pamiętam)



I zastanawia mnie, czy inni tutaj też kojarzą tę powieść, tj. "Siódme wtajemniczenie" Niziurskiego, i mają o niej zdanie - choć domyślam się, że tak. Oraz, po drugie - korzystając z okazji - czy znacie też kolejną z moich ulubionych książek z dzieciństwa, tj. "Katastrofę" Kuczyńskiego. Trzecią (kolejność przypadkowa) były "Niewiarygodne przygody Marka Piegusa", ale o tym już tutaj kiedyś była rozmowa.

[marcin]

Oczywiście że znam "Siódme wtajemniczenie" to tam była jeśli dobrze pamiętam "Wielka Kołomyja Elementarna"

W ogóle Niziurski to był autor nr 1 mojego dzieciństwa. Jego powieści lubiłem nawet bardziej niż Samochodziki Nienackiego.

[Czartogromski]

Dzięki groteskowemu humorowi niektóre powieści Niziurskiego mają szansę przetrwać, choć niekoniecznie jako powieści dla młodzieży.
A to mój egzemplarz "Siódmego..."

Wydanie 1. z ilustracjami Czeczota

[uzytkownik_konta]

I w o ile lepszym stanie Rzeczywiście groteskowe; zdaje się, że nawet - w wypadku "Siódmego..." - nieco przesadnie, jak na moje ówczesne zdolności pojmowania. Wikipedia pisze...

Nieco oniryczna powieść ma budowę szkatułkową, z każdą odsłoną zmienia punkt widzenia bohatera. Ma też cechy realizmu magicznego.
(...)
Powieść interesująco oddaje klimat Górnego Śląska, w sposób zbliżony do realizmu magicznego: marzenia i sny przenoszą się z pokolenia na pokolenie. Podobnie jak inne dzieła Niziurskiego, w zabawny, bezpretensjonalny sposób Siódme wtajemniczenie pokazuje szkołę oczami ucznia, postrzegającego ją jako miejsce opresyjne. W porównaniu z innymi powieściami Niziurskiego ma najbardziej złożoną konstrukcję – szkatułkowa budowa, z licznymi subnarracjami (w tym sny bohatera).

...i jest to prawda. Pamiętam, że mój odbiór fabuły tej książki w dzieciństwie rzeczywiście był zbliżony do chaotycznego snu, w którym wszystko mi się mieszało i pamiętałem głównie pewne obrazy, wyrwane z kontekstu. Zamierzony przez autora efekt został więc, niewątpliwie, osiągnięty.

Oczywiście że znam "Siódme wtajemniczenie" to tam była jeśli dobrze pamiętam "Wielka Kołomyja Elementarna"

Do tego tym razem jeszcze nie doszedłem, a ostatni raz czytałem to lata temu - ale z pewnością była tam jakaś kołomyja, więc bardzo prawdopodobne, że również wielka i elementarna

W ogóle Niziurski to był autor nr 1 mojego dzieciństwa. Jego powieści lubiłem nawet bardziej niż Samochodziki Nienackiego.

A właśnie - wymieniając ulubione książki z dzieciństwa, zapomniałem jeszcze o "Panu Samochodziku i templariuszach". "Niewiarygodne przygody...", "Pan Samochodzik..." i "Katastrofa" były w wydaniach z tej samej serii.

[Czartogromski]

Jeśli chodzi o Piegusa, to tylko wydania z Ilustracjami Butenki (powtarzam się, tak)
Ten piękny egzemplarz

wystawiony za 65 zł poszedł na aukcji Kwadrygi za ponad 400 (2021 r., teraz na pewno byłoby z 600).
Niestety, od lat nie udaje mi się kupić przyzwoitego egzemplarza (własnego nigdy nie miałem)

Opisy dostępnych obecnie egzemplarzy odstręczają, np za 120 zł:

Obwoluta/Oprawa: uszkodzona / naderwana, odklejająca się
Kartki: naderwane, luźno, pofalowane
Grzbiet: naderwany, odklejony
Blok: zagięty / przekrzywiony, pęknięty
Wady fabryczne: kartki nieprzycięte fabrycznie
Inne informacje: grzbiet z naklejką, zapiski

[Czartogromski]

I przy okazji: w orkiestrowej licytacji pierwszego wydania "W Dolinie Muminków" pewnie niedługo będzie tysiąc zł:
https://allegro.pl/oferta/unikatowy-tom ... 5066909850

[Achim]

„ Histeria sztuki „
Niemy krzyk obrazów
Dla mnie rewelacja i objawienie. Wykorzystując dyskurs akademicki i bogaty materiał ilustracyjny autorka Sonia Kisza, w sposób niezwykle przystępny i interesujący, pokazuje inne spojrzenie na historię sztuki. Posługując się wiedzą z zakresu historii sztuki i psychoanalizy histo/e/ryczka sztuki analizuje /nie/obecność kobiet w panteonie twórców i tego przyczyny, przypomina zapomniane i wyparte z patriarchalnego dyskursu twórczynie, jak Artemisia Gentileschi czy Elisabetta Sirani. Kisza analizuje pod kątem współczesnej feministycznej perspektywy, archetypiczne postaci kobiet, obecnych na dziełach sztuki, jak Medea czy Judyta, a także klasyczne dzieła „męskiej” sztuki. Autorka przypomina także koncepcje, zasłużonych dla nowego postrzegania sztuki naukowczyń, jak Simone de Beauvoir, Helene Cixous, Linda Nochlin, Luce Irigaray.
„ Histeria sztuki” ma także ogromną wartość poznawczą. Autorka przedstawia listę artystek od Hildegardy von Bingen po współczesne twórczynie, które warto znać. Sonia Kisza zachęca także do samodzielnego odkrywania dzieł sztuki i tworzy „ Manifest histeryczek i histeryków” , z którego mi utkwił w pamięci szczególnie punkt ostatni„ Możemy traktować obcowanie z dziełami sztuki jako rozmowę ze sobą”.
Fantastyczna książka, do której na pewno będę wracał. „ Histeria sztuki” wnosi powiem świeżego powietrzą w zastaną i, wydawałoby się, statyczną narrację.

[Czartogromski]

Nabieram apetytu na tę książkę, rzecz wydaje się warta zakupu.

[Hebius]

Moje głupie pomysły, Bernardo Zanonni
przekład z włoskiego Katarzyna Skórska



Wybrałem po okładce... i nie wiem jeszcze* za bardzo, co myśleć o tej powieści.
To taki bildungsroman, opowieść o dojrzewaniu kuny, trochę jak „Fantastyczny pan Lis” Roalda Dahla*, tylko mroczny, ponury i całkowicie dla dorosłych.

________
* nie wykluczone, że po zakończeniu lektury to się nie zmieni
** pomijając drobiazg, że "Fantastyczny pan Lis" to nie bildungsroman

[marcin]

Czytam "Katar" Lema
Lektura po raz drugi, ale w tym wydaniu po raz pierwszy

[uzytkownik_konta]

Spodziewałem się czegoś o wiele lepszego. Rozumiem, że być może skojarzenie z Vernem i Wellsem, ze względu na zbieżność tematyki i okresu, postawiła poprzeczkę nieracjonalnie wysoko... Ale tego się, do cholery, w ogóle czytać nie da!



Po 20 stronach miałem już dosyć; po 30 się poddałem. Niekończące się jęczenie strasznie denerwującego faceta, który nie wiadomo po co się w ogóle pchał na księżyc, skoro tylko zrzędzi, jęczy i zachowuje się, jak gdyby go spotkał dopust boży - czytałem mniej rozpaczliwe relacje z obozów zagłady. Egzaltowany debil. Powinien był się po prostu zabić ok. 15 strony - byłoby dla wszystkich lepiej. Zaczynałem się czuć fizycznie chory, kiedy miałem wrócić do czytania tych bzdur, więc rzuciłem to w kąt. Może dam komuś, kogo nie lubię.

[Dorian_Gray]

To ja się tak czułem, jak czytałem "Króla" Twardocha!

[Walpurg]

Zawsze możecie zobaczyć film, ale - ostrzegam - jego też nie da się oglądać.