Właśnie byłem w teatrze

[żmij]

A dziś o 20:30 w Teatrze TV "Powrót do Reims" z Jackiem Poniedziałkiem!!!

[Elfin]

Warto!
Tylko ile razy można to samo?
Książka też jest warta uwagi!

[Elfin]

Żeby nie tworzyć zbliżonych tematów zamieszczę post tutaj.
Ktoś na coś z tego repertuaru zamierza się "wybrać" do świata teatru tv?
Mnie Mariusz Szczygieł zainteresował.

[Hebius]

Zastanowię się.
Myślałem, że może chociaż Oscar Wilde będzie obowiązkowo, ale chyba i to zbyt nowoczesne, jak dla mnie.

Nowoczesna inscenizacja klasycznej angielskiej komedii odejdzie od Wilde’owskiej satyry społecznej. Widzowie zobaczą aktualną opowieść o młodych ludziach zanurzonych w konwenansach społecznych i poszukujących prawdy o sobie, również poprzez eksplorację własnych „alternatywnych tożsamości”. Pierwszoplanowym tematem jest ich konflikt między idealnym, zwykle niezgodnym z rzeczywistością, wyobrażeniem samego siebie, a krzywym zwierciadłem społecznych oczekiwań oraz potrzebą autokreacji. Główni bohaterowie to osoby z elit, gnębione jednak poczuciem nudy, beznadziei i bezsensu.

PEŁNA POWAGA. KOMEDIA DLA LUDZI BEZ POCZUCIA HUMORU
https://www.filmpolski.pl/fp/index.php?film=1268060

[Elfin]

Ja nie. Samo nazwisko Wilda to za mało na stratę czasu.

[Achim]

„ Przemiana“
Teatr Dramatyczny im. Szaniawskiego w Wałbrzychu
Sto lat po śmierci Franza Kafki jego twórczość nie przestaje inspirować. W przeciągu krótkiego czasu zobaczyłem nowy serial telewizyjny, inspirowany życiem i twórczością autora „ Procesu”, jak i dwie „ Przemiany „ na scenach Dolnego Śląska.
Wałbrzyski spektakl powstał w ramach WOLNYCH SCEN INICJATYW AKTORSKICH i jest monodramem Rafała Kosowskiego z udziałem reżysera i scenografa Tadeusza Rybickiego . Na Scenie Kameralnej Rafał Kosowski z niezwykłą muzyką Salvatore Sciarrino odgrywa studium lęku, przerażenia i ucieczki. Gregor Samsa, stłamszony przez rodzinę, rzeczywistość i pracę, ulega transformacji i jest to droga ucieczki, a może i poniekąd wyzwolenia. Wałbrzyski spektakl to majstersztyk aktorski Rafała Kosowskiego, jego pracy ciałem, posługiwania się rekwizytami, za pomocą których opowiada historię Gregora.

[Achim]

„Płaksy”
Teatr Modrzejewskiej w Legnicy
Hanoc Levin pisał ten dramat na łożu śmierci, umierająca na raka, a jednocześnie usiłując pracować nad jego inscenizacją. Tematem jest śmierć : odchodzenie biedaków w szpitalu w Kalkucie. Dla umierających personel szpitala gra spektakl teatralny o śmierci Agamemnona . Zatem teatr w teatrze, absurd, a przede wszystkim przechodzenie od życia do śmierci i sztuka, jako remedium na złagodzenie pożegnania. Są w przedstawieniu Łukasza Kosa, który po raz kolejny znalazł fantastycznie porozumienie z legnickim zespołem, elementy liryczne, chwytające za gardło, są sceny śmieszne, wręcz slapstickowe, jest ironiczny nawias. Publiczność w szpitalnych fartuchach ma możliwość współuczestniczenia w spektaklu.
Aktorzy legniccy w świetnej formie, przechodzą od scen poważnych do komedii, prezentują, po raz kolejny, umiejętności muzyczne. To poruszający spektakl, komediodramat czy tragikomedia o tym, co przecież spotka każdego z nas.

[Czartogromski]

Publiczność w szpitalnych fartuchach? Chyba bym wolał nie.

[Achim]

„ Romeo i Julia „
Teatr Capitol we Wrocławiu
Mam problem z ostatnimi spektaklami muzycznymi Klaty. O ile „ Sen nocy letniej „ w Teatrze Nowym w Poznaniu był świetny, o tyle niedawny „ Lazarus” w Capitolu już mnie nie zachwycił. Z najnowszą premierą Capitolu jest podobnie. Spektakl jest zbyt statyczny, to w większości odśpiewywanie piosenek, interakcja między postaciami dramatu pojawia się i znika. Scenografia cmentarna też do mnie nie trafia, choć rozumiem symbolikę. Bronią się młodzi i żarliwi odtwórcy ról tytułowych : Klaudia Waszak i Jan Kowalewski. Jest między nimi chemia i wspólne sceny poruszają. Z innych spektakli Capitolu wychodzę pamiętając piosenki, tu nic, żadnej . Świetne capitolowskie aktorki: Książę: Elżbieta Kłosińska
Rozalina: Ewa Szlempo-Kruszyńska, Duch Werony: Emose Uhunmwangho pojawiają się jako przerywniki muzyczne, ich role nie są w żaden sposób uzasadnione fabularnie. Jeszcze gorzej jest z rodzicami Romea :Montecchi: Tomasz Leszczyński i Pani Montecchi: Magdalena Szczerbowska. Oboje świetni aktorsko i wokalnie nie mają na scenie nic do roboty. Mój kolega wyszedł po przerwie, my zostaliśmy. Żal tego potencjału.
Pamiętam na zbliżeniu twarz Klaudii Waszak i jej poruszający monolog.

[Elfin]

Lazarus to przypadkowa playlista utworów bez pomysłu na resztę.
To przedstawienie/musical to dno i strata czasu, a nazwisko reżysera nic tutaj nie zmienia. Przestrzegam, bo nie znam nikogo, komu by się podobało choć trochę. Ten sam problem jest z Priscilla. Capitolu zalicza zjazd za zjazdem. A szkoda

[Czarek90]

Aleksandra Wach o nowym spektaklu wrocławskiego Capitolu:
"Wywoływanie duchów"
https://czaskultury.pl/artykul/wywolywanie-duchow/

Sam spektakl Klaty – w najlepszym przypadku – można uznać za przestrogę ukazującą bezsensowność przemocy. Wywoływane przez reżysera Szekspirowskie duchy nie mają widzom jego przedstawienia nic nowego ani ciekawego do powiedzenia. Można odnieść wrażenie, że ogromna machina produkcyjna Capitolu, świetny zespół i spektakularne środki sceniczne zaangażowane zostały tylko po to, żeby stwierdzić, że we współczesnym świecie nie ma miejsca na miłość. A to perspektywa nie tylko niezwykle ponura, ale też niebezpiecznie upraszczająca.

[Elfin]

Dla mnie Capitol to równia pochyła. Świetne miejsce, duży budżet i tyle tak nieudanych produkcji!
Odcinanie kuponów z przeszłości.

[Czarek90]

Wiesz co, z ostatnich premier byłem na Priscilli i na Statku. Wcześniejsze, jak Mock czy Frankenstein podobały mi się tak, że mogę pójść na nie kolejny i kolejny raz (zresztą na Mocka już ponownie się wybierałem, miałem bilet, ale zgarnął mnie covid :/).
Ze Statkiem miałem różnie (jak to na falach, raz u góry, raz u dołu) Ale ostatecznie zobaczyłbym go raz jeszcze, bo jednak zostawił we mnie jakieś konkretne emocje (choć może nie z takie wrażenie, jak np. Mock).
Natomiast Priscilla zostawiła u mnie duży niedosyt. Takie zmainstrejmowanie queeru, spłycenie, sheheszkowanie pod wujka z wąsem i tak dalej. Jeśli dobrze pamiętam, to chwilami byłem wprost zażenowany

[Achim]

Mnie " Statek " zachwycił aurą, klimatem, muzyką . Mój Facet uwielbia " Cesarza" , a mnie poruszył brechtowski spektakl " Otworzy się ziemia".

[bolevitch]

Lazarus to przypadkowa playlista utworów bez pomysłu na resztę.

widziałem rok temu i miałem podobne wrażenie.

[Achim]

Mnie " Lazarus" też wymęczył, ale oglądaliśmy podczas pandemii i obsługa widowni bardzo pilnowała, aby osoby, nawet będące we wspólnym gospodarstwie domowym, zachowały dystans.

[Elfin]

A statek płynie nie widziałem, a może powinienem, skoro to Kościelniaka?
Z Mockiem mam problem - nie moja bajka. Nie czytam, nie oglądam, tak po prostu...
A fanom Priscilli polecę dodatek nieCapitolowy, czyli film dokumentalny o filmie:

Priscilla - Wyprawa po wolność / Between a Frock & a Hard Place
Reżyseria: Alex Barry, Paul Clarke
Gatunek: Dokumentalny
Produkcja: Australia
Premiera: 18 czerwca 2015

[Czarek90]

A statek płynie nie widziałem, a może powinienem, skoro to Kościelniaka?
Z Mockiem mam problem - nie moja bajka. Nie czytam, nie oglądam, tak po prostu...

Nie wiem, czy "powinieneś", bo unikam takich słów Ale myślę, że warto.
Mnie na początku zmęczyła forma, tzn. kilka chwil zajęło zanim mój mózg się przyzwyczaił do dekodowania tylko słowa śpiewanego, ale potem już – nomen omen – płynęło. Nawet pojawił się mały wzrusz / przejęcie przy okazji (żeby nie spojlować) pewnego zwierzęcia. W każdym razie byłem na Statku rok temu, więc słabo pamiętam wszystkie "ale". Niemniej gdybym miał okazję pójść raz jeszcze – poszedłbym.

Jeśli chodzi o Mocka – tak, jak Ty, nie czytałem, nie czytam, nie oglądałem, nie znam historii itd. ALE polubiłem klimat w spektaklu, całokształt, wielokrotnie puszczałem na Spotify wybrane utwory. I być może to ignorancja, że tak naiwnie capitolowego Mocka odzieram z jego wszystkich (pop)kulturowych dyskursów. NO ALE.

[Elfin]

Jezu, jake rekomendacja! Nie zdajesz sobie nawet sprawy, jak duże znaczenie ma dla mnie taka polecajka z pierwszej ręki od widza. Aja wywaliłem e-maila z września tego roku z kodem do biletów do Capitolu za jakiś psi grosz, bo się już kompletnie obraziłem na to miejsce i ni chciałem mieć z nim nic wspólnego.
Postaram się obejrzeć choć jeden z musicali.

[Achim]

„ Chłopki „
Teatr Modrzejewskiej w Legnicy
Książka „ Chłopki „ Joanny Kuciel- Frydryszak jest w Polsce autentycznym sukcesem wydawniczym, toteż spektakl zainspirowany książką wzbudził niezwykłe zainteresowanie. Autorzy przedstawienia duet dramaturgiczno-reżyserski Jędrzej Piaskowski i Hubert Sulima nie zrobił naturalnie wiernej adaptacji książki. Jędrzej Piaskowski w rozmowie z Katarzyną Odrowską w programie do przedstawienia mówi o „ czymś na skrzyżowaniu wariacji i inspiracji”. Akcja spektaklu toczy się jak najbardziej współcześnie w rodzinnym korpo „ DżemWarInc”, zarządzanym przez bezwzględną Alicję/ Małgorzata Urbańska/ . W firmie pracują wyłącznie kobiety, z pozoru wyemancypowane, niezależne i silne. Oczywiście pod tą powierzchnią kryją się frustracja, lęk, wyzysk ekonomiczny , mobbing. Ale pod tą fasadą kryją się też traumy i zaszłości z przeszłości . Jak mówi dalej Piaskowski „ nas zainteresowało najbardziej to, co w nas dzisiaj jest z tych mentali, mechanizmów i światów chłopskich, które są opisane w książce. Jest tego bardzo dużo, w związku z tym nas prowadziły nie tyle słowa zawarte w tej książce, co właśnie mechanizmy, schematy, postawy, pewne wzorce, które wynikają ze zdarzeń opisanych przez Joannę Kuciel- Frydryszak”. Przeszłość siedzi w bohaterkach bardzo mocno, co najlepiej pokazuje żałoba po niemieckiej babci kadrowej Niny/ Zuza Motorniuk/. Piaskowski mówi ,że „ babcie są superważne w kontekście rozumienia naszej tożsamości społecznej, jakiejś naszej tak zwanej polskości, tego, jak my myślimy o sobie, jak kształtujemy siebie”. Tutaj babcia też pojawi się na scenie. To matka właścicielki firmy Helena / Anita Poddębniak/ . W drugim akcie spektakl odważnie tematyzuje wojnę w Ukrainie i skomplikowane stosunki polsko- ukraińskie, teraz i obecnie. Niby lekko komediowo i z nawiązaniem do „ Między nami dobrze jest” Doroty Masłowskiej, ale tematyka Bandery i Rzezi Wołyńskiej wybrzmiewa ze sceny mocno. Ta przeszłość babć warunkuje postawy i zachowania wnuczek.
Poza poważną tematyką spektakl tandemu Piaskowski/Sulima to kamp, brawura, mnóstwo odniesień kulturowych i społecznych . Tę metodę twórczą opisuje Piaskowski „ dla mnie istotą materii i języka teatru jest sztuczność i udawanie, odgrywanie pewnych rzeczy , kuglarstwo i butafora. Paradoks polega na tym, że widz, patrząc na tę sztuczność i butaforę, ma wrażenie prawdziwości w głowie” i „ doświadczenie prowokacji/…/ jest dobrym doświadczeniem „ . Tutaj prowokacji jest wiele, są fragmenty poruszające, jak opisy dawnych chłopek, do czego nawiązują współczesne korporacyjne karty przydatności pracownika, opracowywane przez kadrowe Ninę i Krystynę / Magda Biegańska/. Opisując współczesną prekariuszkę stażystkę Celinę/ Aleksandra Listwan/ używają odniesień do dawnych umęczonych pracą chłopek. Podobnie porusza fragment o dawnej przemocy wobec zwierząt. Ale są też fragmenty wręcz kabaretowe, jak nauka o mentalności folwarcznej, z której odpytuje widzów księgowa Barbara/ Paweł Palcat/czy odegranie scenki o rodzinie Ulmów .
Świetna teatralna zabawa, połączona z mocnym przesłaniem.