Właśnie byłem w kinie

[radek]

Chyba nie.

Być może, ale mnie wydlądało to tak jakby czekali na większe wypełnienie sali.

[Walpurg]

Pomijając ten czarny ekran, niestety zdarza się w multipleksach, że jest 20-30 minut reklam. To jednak jest gruba przesada. Płaci się za bilet, sporo osób płaci zupełnie niewspółmierną do wartości produktu kasę za colę i pop corn a na dodatek masz pół godziny oglądać reklamy.

[marcin]

Dlatego ja chodze tylko do studyjnych, gdzie i bilety tansze, i reklam nie ma, i popcornu nie ma, i publicznosc bardziej wyrobiona. Same plusy.

[Achim]

Dlatego ja chodze tylko do studyjnych, gdzie i bilety tansze, i reklam nie ma, i popcornu nie ma, i publicznosc bardziej wyrobiona. Same plusy.

[Leo]

Walpuś, w sieciowych kinach płacisz za seans, a nie za film. W seansie przewiduje się reklamy.

[Achim]

„ Cały świat Romy „
Temat choroby Alzheimera jest przez kino oswajany na różne sposoby ; był dramat rodzinny „Motyl Still Alice” z wielką kreacją Julianne Moore, ale też pogodny niemiecki rodzinny „ Honig im Kopf „ Tila Schweigera ze znanym komikiem Dieterem Hallervordenem w roli dziadka . „ Cały świat Romy „ holenderskiej reżyserki Mischy Kamp to słodko- gorzka historia rodzinna o przyjaźni.
Dziesięcioletnia Romy / fantastyczna Vita Heijmen/ po rozwodzie rodziców spędza czas w salonie fryzjerskim ekscentrycznej babci / świetna Beppie Melissen/. Ani zapracowana matka, ani infantylny ojciec w nowym związku nie dają Romy poczucia ,że jest dla nich najważniejsza. Romy i Babcia okażą się nie tylko na siebie skazane, ale i bezwzględnie sobie potrzebne. Obie uczą się od siebie, a Romy zyska dzięki tej relacji kapitał na całe życie. Dziewczynka uczy się odpowiedzialności , inicjatywy , ale i fryzjerskiego fachu. Oczywiście nie jest to idealizująca chorobę bajka , bo film pokazuje też drastyczną stronę cierpień Babci , ale „ Całe życie Romy „ zachowuje jakąś pogodność, optymizm mimo wszystko.

Sympatyczne, rodzinne kino na poważny temat.
To chyba dziś rzadkie, ale film był dubbingowany.

[Achim]

„ Sekret bogini Fortuny „
Bardzo lubię filmowe rodziny Ferzana Ȍzpeteka jak w „ Saturno contro „ czy „ Mine Vaganti „. Grupę bliskich sobie osób, rodzaj powinowactwa z wyboru , gdzie nie więzy krwi, a uczucia i sympatie powodują, że ktoś staje się naszą rodziną . Nie inaczej jest tutaj : gejowska para z długoletnim stażem tłumacz Arturo i hydraulik Alessandro żyje otoczona przyjaciółmi . Związek trwa kilkanaście lat , wkradają się do niego nuda, rutyna, zdrady, wzajemne pretensje, ale w obliczu nieszczęścia zostanie wystawiony na wielka próbę .Mimo problematyki/ choroba, śmierć/ film niesie nadzieję ,są w obrazie Ȍzpeteka sceny wręcz porywające, jak żywiołowy taniec w deszczu czy finał , ale jest też zaduma nad trwałością relacji międzyludzkich / nie tylko w związku/ i opresyjnością rodziny.
A do tego Włochy / i Włosi !/ , ten klimat, aura , nastrój , wnętrza.

[Achim]

„ Jak być dobrą żoną „
Francuska komedia z Juliette Binoche to idealna pozycja na lato : lekki film z feministycznym przesłaniem i brawurowym finałem , ale też i z zaskakująco aktualną wymową . Oto w roku 1968 następuje konfrontacja pensji dla panien, która ma je przygotować do roli idealnej żony ze studencka rewoltą . Nic nie będzie już takie, jakie było , ideały szkoły dla dziewcząt stają się archaiczne , a dyrektorka/ brawurowa Juliette Binoche/ przejdzie metamorfozę.

[Hebius]

Grupę bliskich sobie osób, rodzaj powinowactwa z wyboru , gdzie nie więzy krwi, a uczucia i sympatie powodują, że ktoś staje się naszą rodziną .

Łatwo tworzyć taką nieformalną rodzinę, gdy się ma 30, 40, może nawet 60 lat. Ale później? Czy to w ogóle możliwe? Gdy zdrowie zaczyna się sypać?
Przyznam, że jakoś nie bardzo to widzę.
Babka miała koleżanek i znajomych od groma. Drzwi się prawie u niej nie zamykały. A teraz jakby nie rodzina, to nikt by do niej nie zaszedł.

[Achim]

" Pechowi szczęściarze " argentyńska komedia niestety nie na miarę " Dzikich historii " . Mój Partner Życiowy twierdzi wprost ,że film jest nudny , dotyka natomiast ważnego problemu, jak w skorumpowanym państwie oszukani obywatele biorą sprawy w swoje ręce i realizują ideały ekonomii społecznej.

[Achim]

" Włoskie wakacje " to nie jest wybitne kino, ale idealny film na lato : wzruszająca rodzinna historia, piękne widoki Toskanii , a do tego Liam Neeson z synem Michaelem Richardsonem, których temat straty dotyczy przecież osobiście.

[Leo]

Czy to jest coś w klimatach Call Me Your Name?

[Achim]

Zdecydowanie nie, jeżeli coś mi przychodzi do głowy to "Genua włoskie lato"

[Achim]

„ Pojedynek na głosy”
Oczywiście polski tytuł jest kompletnie z dupy, bo w angielskim oryginale „ Military Wives” chodzi o coś zupełnie innego. Żony żołnierzy z bazy wojskowej podczas misji do Afganistanu zakładają chór. Historia oparta jest na faktach i takich zespołów powstało w Anglii mnóstwo.
Film jest w klimacie „ Goło i wesoło „, „ Dziewczyn z kalendarza „ czy „ Dumnych i wściekłych „ czyli poważny problem społeczny , odrobina humoru , dużo wzruszeń plus fantastyczna Kristin Scott Thomas w roli głównej. Akcja dzieje się oczywiście w normalnym społeczeństwie , jest więc małżeństwo lesbijskie , są dramaty, traumy .
Fajnie się to ogląda, ale nie zapominajmy nigdy tytułu noblistki Swietłany Aleksijewicz ,że wojna nie ma w sobie nic z kobiety…….

[Hebius]

Tak a propos polskich tłumaczeń tytułów - znajoma się chwaliła, że czyta właśnie powieść Więzi krwi

[Hawken]

Hmmm, a co jest nie tak z tym tytułem?

[Hebius]

Mamy związek frazeologiczny więzy krwi.

[Hawken]

To wiem, ale myślałem że może coś nie tak widzisz w samej odmianie słowa "więź".

[Achim]

„ Arab Blues”
Debiut francuskiej reżyserki i pisarki arabskiego pochodzenia Manele Labidi to film o trudnych powrotach do korzeni. Selma powraca z Paryża , aby otworzyć w Tunisie gabinet psychoanalityczny. Wymaga to oczywiście nie tylko pokonania kłód pod nogi wszechobecnej biurokracji , ale także uzmysławia, że rozmowa i przepracowanie traum przeszłości są niezbędne. Niezależna , bezkompromisowa Selma szuka korzeni, chce zostać w Tunisie, by realizować się zawodowo i znaleźć spełnienie osobiste, choć zdaje sobie sprawę, że wyemancypowanej kobiecie nie będzie łatwo. Otwarte pozostaje pytanie, dlaczego bohaterka opuściła Paryż . Selma rozumie nieprzepracowane traumy przeszłości swojego narodu/ scena z dziadkiem/ , ale też swoją pracą niesie promyk nadziei.
Świetna w roli tytułowej Golshifteh Farahani buduje kreację silnej kobiety , choć finałowa scena policjantem pokazuje, że Selma tęskni też za osobistym szczęściem i zrozumieniem.

[Achim]

„ Ema „
Być może wiele osób uzna ten film za pretensjonalny i manieryczny , ale „ Ema „ powala energią wprost bijącą z ekranu. Chilijski film w rytmach reggaetonu to portret młodej kobiety/ urzekająca charyzmą debiutantka Mariana di Girolamo/, przepracowującej traumę – klęskę, którą poniosła jako matka, partnerka i artystka. Tancerka Ema to wizerunek nowej kobiecości : jest bezwzględna i promiskuitywna. Niczym Lulu z „ Puszki Pandory „ Ema utrzymuje kilka relacji , ciałem jako narzędziem tańca i obiektem seksualnych doznań wyraża siebie. Ema jest egoistyczna, niemoralna i być może dlatego rozumie adoptowanego synka.
Trzeba po prostu podążać za energią z ekranu i poddać się uwodzicielskiemu czarowi Emy.