To się czyta

[Hebius]

Ale to w sumie nie jest zła powieść. Tyle, że mnie całkiem nie podeszła.
Człowiek się przyzwyczaja przez cały rozdział do nowego narratora, poznaje go od podszewki, stara się zapamiętać koreańskie nazwisko, a na koniec się okazuje że to całkiem zbędna fatyga, bo narrator jest jedynie kolejną ofiarą tytułowej pani Shim i nie będzie miał żadnej przyszłości bo skończył jako zwłoki w worku wrzuconym do rzeki.

[Michał]

Ile osób zamordowała pani Shim?

[Hebius]

Do strony 142 przynajmniej trzy.

[Michał]

Jest wyjaśnione, dlaczego morduje?

[Hebius]

Taką po prostu ma pracę. Jest prywatnym zabójcą na etacie.

[Michał]

Kończę „Znalezione nie kradzione", jest to dość przygnębiająca książka, im dalej, tym bardziej. Sezon w serialu (3) nie oddaje ani treści, ani nastroju książki, główny bohater, Morris nie przypomina siebie w filmie.
Myśl przewodnia książki: „Wszystko gówno znaczy"...

[Cepelia]

Taką po prostu ma pracę. Jest prywatnym zabójcą na etacie.

O zapachniało (zaleciało?) mi skojarzeniem z Murakamim. A wiadomo jaki jest stosunek pani Shin do zatwardzeń? Bo nie wiem czy bez tego szczegółu warto mi czytać.

[Hebius]

Od niedawna u pani Shim pojawiły się problemy z nietrzymaniem moczu, ale o zatwardzeniach nie było wspominane nawet słowem. Jeden z drugoplanowych (nie dostał jako narrator żadnego rozdziału) bohaterów miał zespół jelita drażliwego, ale to też potraktowano dość oględnie, bez wdawania się w szczegóły.

[Cepelia]

Nietrzymania moczu jeszcze nie spotkałam w literaturze. To może się skuszę.

[Hebius]

Tylko się nie nastawiaj na zbyt wiele. Autorka jedynie musnęła ten temat.

[Achim]

„Keith Haring. Linia, która zmieniła sztukę”
Napisana z osobistym zaangażowaniem przez Brada Goocha opowieść o niezwykłej sztuce i krótkim i intensywnym życiu Keitha Haringa. Mamy tu barwną galerię postaci : Warhola, Basquiata, Madonnę, Yoko Ono, Grace Jones , mamy epidemię AIDS, a wcześniej nieskrępowany świat wolnej miłości, ale przede wszystkim w centrum tej opowieści jest artysta niezwykły, przełamujący schematy, łączący sztukę wysoką i popkulturę . Sztuka Haringa do dziś fascynuje, jest obecna w świecie kultury masowej, mody. On sam, chłopak z prowincji, który dzięki kreatywności, odkrywczości i nieskrępowanej fantazji podbił artystyczny Nowy Jork, a potem Europę i Japonię . Książka pokazuje Haringa jako prekursora, uświadamia odkrywczość i innowacyjność Jego sztuki, ale też Brad Gooch odkrywa mroczny świat artysty : jego intensywność życia i doznań : narkotyki, promiskuitywny seks.
Do tego świetnie się to czyta, bo autor zdołał harmonijnie połączyć opowieść o niezwykłym artyście z narracją o jego sztuce.

[Dorian_Gray]

Bolesław Leśmian Klechdy Sezamowe z ilustracjami Jana Lenicy
Wydawnictwo Dwie Siostry

w środku opowiadania:
"Baśń o rumaku zaklętym",
"Ali-Baba i czterdziestu zbójców",
"Rybak i geniusz",
"Opowiadanie Króla Wysp Hebanowych",
"Baśń o Aladynie i o lampie cudownej",
"Baśń o pięknej Parysadzie i o ptaku Bulbulezarze".
fajna, relaksująca lektura ...

[Achim]

„Tylko durnie żyją do końca“
Zyta Rudzka prezentuje w swojej prozie niezwykły w polskiej literaturze portret dojrzałej, niezależnej kobiecości. Lida jest wyzwolona seksualnie, za nic ma konwenanse i normy społeczne. Żyje mocno, intensywnie z silną więzią z przyrodą. To kobieta żywioł.
W tle jest siermiężna polska rzeczywistość, zarówno prowincjonalna z proboszczem i piekłem kobiet, jak i wielkomiejska z nowomową, poszanowaniem wartości i uwagą na wszystko.. Lida nie należy do żadnej z nich , ona stworzyła sobie własny świat, swoje zasady i żyje zgodnie z nimi.
Kolejnym bohaterem tej prozy jest język : dosadny, zwięzły. Krótkie zdania tworzą maksimum sensu i znaczeń.. To mocna proza, bardzo zmysłowa, hedonistyczna, bo Lida” nie traci ani jednego dnia na sprawy ważne „.

[Hebius]

Jul Łyskawa, Prawdziwa historia Jeffreya Watersa i jego ojców
Ładna proza, treściwa. Gdyby to była zupa, można by w niej postawić łyżkę.
Na razie (44/520) jestem zadowolony z lektury. A nowa Szymiczkowa była taka sobie. "Śmierć na Wenecji" podobała mi się bardziej.

[Achim]

„Wszystkie jesteśmy Belen“
Ana Elena Correa w swoim reportażu rekonstruuje wstrząsającą historię Belen, młodej dziewczyny, która spędziła ponad dwa lata w argentyńskim więzieniu za samoistne poronienie. To narracja o biedzie, wykluczeniu, braku edukacji seksualnej ,maczyzmie, ale też o ogromnej sile kobiecej solidarności.i ruchu społecznym „ Ni Una Menos/ Ani Jednej Mniej/ . To właśnie kobiece siła doprowadziła do uwolnienia/ i uniewinnienia/ Belen.
W epilogu autorka kontynuuje opowieść o batalii o dopuszczalność aborcji w tradycyjnie przecież katolickiej Argentynie. Właśnie/ 30 grudnia/ mija piąta rocznica, kiedy Senat Argentyny uchwalił prawo legalizujące aborcję bez ograniczeń do 14. tygodnia ciąży . W myśl prawa po 14. tygodniu ciąży zabieg aborcji będzie dopuszczalny w razie, gdy ciąża jest konsekwencją gwałtu lub gdy zagraża zdrowiu kobiety. Prawo przewiduje, że zabieg będzie refundowany w publicznych szpitalach. Argentyna stała się dzięki temu prawu, największym krajem Ameryki Południowej, który zalegalizował przerywanie ciąży.
Jeszcze wcześniej w 2010 roku Argentyna, jako pierwszy kraj w Ameryce Południowej, zalegalizowała małżeństwa jednopłciowe.
Reportaż pokazuje stopniową walkę o zmiany. Aktywistki i aktywiści walczą z niesprawiedliwością społeczną , los Belen staje się pretekstem do opowieści o zmianach i długiej i ciężkiej drodze, która do nich prowadzi.
Ta książka uświadamia nam także, w jak czarnej dupie jest w tych sprawach Polska i polecałbym tę lekturę polskiej klasie politycznej, która niestety nie jest formacją zbyt intelektualną i jak już czyta, to pewnie inne rzeczy.
„ Wszystkie jesteśmy Belen „ ma też polski, choć niebezpośredni akcent. Olsztyński Teatr im. Stefana Jaracza wystawił spektakl „Wszyscy jesteśmy Belén”. Sztuka jest adaptacją argentyńskiego reportażu w reżyserii Katarzyny Minkowskiej. Archidiecezja Warmińska uważa, że grafika towarzysząca spektaklowi narusza cześć należną Matce Bożej.

[marcin]

Czytam Nową Fantastykę w kawiarni w Sopocie. Od jakiegoś czasu przestawiłem się na kawę czarną, jest bardziej surowa w smaku niż biała, od jakiegoś czasu ten surowy smak kawy bardzo mi odpowiada.

Właśnie przeczytałem opowiadanie "Dzieci wszechdzungli". Czytałeś Hebiusie?

[Hebius]

Nie, rzuciłem numer na stół przed świętami i jeszcze nawet nie zdążyłem przejrzeć.

edit.
Już widzę.
Pierwsze miejsce w konkursie NF.
Początek jest całkiem interesujący.
Trochę Ursula K. Le Guin, trochę Brian Aldiss - takie pierwsze skojarzenia.

[marcin]

Też miałem skojarzenie z Cieplarnią Aldissa tak czy owak, bardzo dobre opowiadanie!